AlbumsRecensies

Ansatz Der Maschine – Burial Songs (★★★★): Helend requiem

Na de release van het goed ontvangen, maar inmiddels vier jaar oude Tattooed Body Blues en een artist-in-residence project in de Eeklose N9 (2017) ontstond er bij Ansatz Der Maschine frontman Matthijs Bertel niet enkel de nodige tijd en ruimte om te sleutelen aan werk, maar gaandeweg ook voor een nieuw concept. Een plaat opgebouwd als een klassiek requiem, zo bedacht het Kortrijkzaanse opperhoofd. Het nagelnieuwe Burial Songs: a requiem for the solitary sullen is dan ook een fantastisch geluidsspektakel waarmee het nu zevenkoppige Ansatz Der Maschine ook live zal gaan touren.

Eerder verschenen er in vijftien jaar tijd vier langspelers (Tattooed Body Blues, The Postman is a Girl, Painting Weather on her Body en Heat), naast talloze zijsporen en projecten, zoals onder meer verschillende soundtracks voor theater. Ervaringen waar de eigenzinnige Bertel voor dit nieuwe, op soundtrackscapes gestoelde Burial Songs bijzonder veel inspiratie uit puurt.

Met een albumtitel als Burial Songs liggen wat zwaardere thema’s als afscheid, verlies en rouw voor de hand. Een plaat met een donker randje dus, al weet de groep rond Bertel het zo aan te pakken dat er door de mix van warmbloedige analoge instrumenten en de fascinerende digitale mogelijkheden meer dan voldoende ruimte is voor diepe gelaagdheden, reliëf en talrijke nuances. En voor soms uiteenlopende, vaak heftige emoties. Muziek blijft ook in moeilijkere omstandigheden voor Bertel en co immers in hoofdzaak een baken, een houvast.

Opmerkelijk is vooral de manier waarop Ansatz Der Maschine telkens weer uit allerhande invloeden iets heel eigen weet te brouwen: indietronica die ook buiten de geëigende grenzen zoals (hedendaags) klassiek of ambient durft te kijken. Niet eens zo uitzonderlijk overigens als je beseft dat muzikale bricoleur/geluidsarchitect Bertel niet enkel muzikant maar ook geluidstechnicus is. En dus hoor je in prikkelende, gelaagde composities als “Blush” vage echo’s opduiken van gelijkgestemde, postmoderne geluidstovenaars als Jon Hopkins, Burial of Four Tet (Kieran Hebden). Of de IJslandse Valgeir Sigurdsson (CocoRosie, Björk, Bonnie ‘Prince’ Billy) die samen met Nicolas Rombouts (die ook contrabas speelt) en Filip Tange instond voor de mix.

Soms overheersen soberheid en intimiteit, zoals bij de voorzichtig binnenschuifelende opener “Igarka” (die als reprise met zoete, etherische vocalen van Ammann ook de plaat afsluit). Die staat symbool voor een plaats waar je helemaal in kan verdwijnen; een goede metafoor voor de plaat op zich. Tijdens het duizelingwekkende “Deerhunter” merk je dan weer hoe er een jachtige, claustrofobische vibe vol elektropulsen ontstaat, terwijl die opgevolgd wordt door een net iets folkier ingesteld “Falling Down”. Iets later bij het prikkelende “Agnus” krijg je dan weer een fikse elektrostoot uitgedeeld die herinnert aan het adembenemendste van Aphex Twin. Of neem de wat naar Björk hintende feeërieke geluidswereld van “Untold” (ft. Will Samson). Burial Songs is dan ook een razend knappe indietronicaplaat die de meest uiteenlopende gevoelens tegen elkaar op laat botsen en in die soms scherpe contrasten een knap evenwicht weet te vinden.

Bertel zocht voor dit nieuwe project volop naar diverse invalshoeken en vond die voor het vocale luik onder meer bij Will Samson, bij Colin H. Van Eeckhout (bezieler bij Amenra) die met zijn spoken word bijdrage “Invisible” naar een hoger plan tilt, en bij de Gentse zangeres/componiste Sophia Ammann (van onder andere Little Dots). Zij brengen elk een eigen toets aan het wonderlijke geheel aan, net als de inbreng van veelzijdige topmuzikanten als Gianni Marzo (gitaren), Sander Lambrecht (elektronics, programming) of Wouter Mattelin (lapsteel). Die zin naar samenwerking en muzikale diversiteit markeert Ansatz Der Maschine, gezien de band voor haar hoofdzakelijk elektroakoestische project zowel gebruik maakt van laptopbeats, synths en gitaren, maar zich ook laat ondersteunen door klassiekere instrumenten zoals harp en cello.

Daarnaast dient ook opgemerkt dat dit ronduit verslavende album ook bij uitstek bedoeld is als luisterplaat. Of als nocturnesoundtrack in de auto. Het tot dagdromen aanzettende Burial Songs is niets minder dan een duizelingwekkende geluidstrip vol minutieus uitgewerkte composities. Live wordt het iets bijzonders, echt iets om naar uit te kijken, zeker ook daar Bertel en co volop experimenteren met surround sound, visuals en belichting. Ruimschoots voldoende dus om de verbeelding aan het werk te zetten.

Ontdek meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ansatz Der Maschine - Tunguska (★★★): Bloemen noch kransen

Ansatz Der Maschine is altijd al een buitenbeentje geweest binnen de Belgische muziekscène. De zevenkoppige band is instrumentaal uitgerust zoals een klein…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.