© Bart Heemskerk
Drie dagen lang (van woensdag tot en met vrijdag) vestigde de Europese muziekindustrie zich in het prachtige Groningen. Elk hoekje van de stad stond in het teken van nieuwe Europese muziek dankzij showcasefestival Eurosonic. Meer dan 300 artiesten werden verspreid over 25 podia, zalen en clubs, en dan spreken we alleen nog maar over het officiële programma. Dansende Beren koos maar liefst 59(!) optredens uit het ruime aanbod. Bekijk alle recensies van dag 1, dag 2 en dag 3 via de links.
Naast de drie Europese dagen van Eurosonic was er nog een vierde dag, die in het teken stond van Nederlandse muziek: Noorderslag. Met dit festival profileert Nederland zich op muzikaal vlak en toont het aan de buitenwereld wat ze te bieden hebben. Dit festival vond plaats in de Oosterpoort, een gigantisch concertgebouw. Hier werden maar liefst 49 Nederlandse artiesten geprogrammeerd op 9 stages. Lees hier over onze ervaringen op Noorderslag 2020.
Na vier dagen festival komen enkele vragen bovendrijven. Wat waren de meest veelbelovende acts? Welke artiesten gaan doorbreken en zal je binnenkort dus kunnen bewonderen op festivals als Pukkelpop en Rock Werchter? Wat zegt een festival als Eurosonic ons over de staat van Europese muziek? Hierop proberen we een antwoord te bieden in deze nabeschouwing.
SCALPING © Bart Heemskerk
Laten we om te beginnen eens kijken naar wat er de vorige jaren uit Eurosonic is gekomen. Enkele namen zijn sinds Eurosonic 2019 niet meer van Europa’s radar verdwenen. Zo kregen Black Midi, Cavetown, KOKOROKO en Sports Team het afgelopen jaar veel aandacht van media en festivals. Van alle artiesten die niet uit Groot-Brittannië komen, zijn het meest opvallend de Ieren (Fontaines D.C. en The Murder Capital) en af en toe een Franse (Le Villejuif Underground en Lord Esperanza) of een Scandinavische (girl in red) act. Ook als we verder terug in de geschiedenis kijken, zijn het bijna altijd de Britten die met de meeste aandacht gaan lopen. Dit heeft verschillende redenen.
Elk jaar staat een groot deel uit de longlist van BBC Music’s Sound of geprogrammeerd op het festival. Voorbeelden uit 2019 zijn Octavian, Flohio, Mahalia en Sea Girls. In 2018 was de lijst nog een pak langer met Alma, Jade Bird, IAMDDB, Sigrid, Pale Waves, Nilüfer Yanya, Tom Walker, Sam Fender, Superorganism, Tom Grennan en Yxng Bane. Ook dit jaar is dat niet anders. Uit de BBC Music’s Sound of 2020 stonden dit jaar Arlo Parks, Joy Crookes, Celeste, Georgia, Squid en Inhaler op het festival. Dit zijn elk jaar opnieuw de namen die de meeste aandacht krijgen. Andere artiesten worden soms overschaduwd door deze Britse ‘headliners’ van Eurosonic.
Just Mustard © Jorn Baars
Naast de namen van deze Britse popprijs, is er in Groot-Brittannië en Ierland ook iets anders aan de hand. Deze twee landen zijn de grootste exporteurs van twee razendpopulaire genres: de revival van postpunk en neo-soul. Eerder op Eurosonic kon je al de postpunkers van IDLES, Shame, Fontaines D.C., Black Midi en een heleboel anderen zien. Dit jaar stond het festival vol met Britse en Ierse bands die hun eigen twist aan het genre geven: Squid, Working Men’s Club, Silverbacks, Just Mustard, Dry Cleaning, Sorry en Black Country, New Road. Op het vlak van neo-soul waren het dan na bijvoorbeeld Mahalia en NAO dit jaar weer Arlo Parks, Joy Crookes, Alex Gough, Celeste en Oscar Jerome die het genre vertegenwoordigen. Naar alle waarschijnlijkheid zal je veel van deze artiesten nog tegenkomen de volgende jaren.
Dat uit Eurosonic voornamelijk namen uit de Britse eilanden naar voren komen, is niet verwonderlijk, aangezien Groot-Brittannië samen met Amerika de grootste invloed heeft op de muziekindustrie. Dit is op een festival als Eurosonic, dat focust op heel Europa, niet anders. Daardoor kunnen we twee vragen onderscheiden. Vraag één luidt: ‘Welke artiesten zullen de volgende jaren in populariteit groeien?’, maar vraag twee is: ‘Wie hebben wij nu gezien waarvan we denken dat ze echt de moeite zijn en het daardoor verdienen om groter te worden?’
The Snuts © Bart Heemskerk
Het antwoord op vraag één is niet zo moeilijk en hebben we dan al gedeeltelijk beantwoord. Artiesten als Celeste, Flohio, Georgia en Inhaler zijn al aan het doorbreken en hebben al op grote festivals gestaan. Daarom hebben wij ze voor onze reviews dan ook links laten liggen. Verder denken we dat vooral Squid en Black Country, New Road hun hype op Eurosonic alleen maar versterkt hebben en het binnen de postpunk nog ver gaan schoppen. Ook Working Men’s Club, die een behoorlijk toegankelijke postpunksound heeft of The Snuts met de aanstekelijke rocksongs, zien we bijvoorbeeld dit jaar vroeg op de dag en in een kleine tent op Best Kept Secret of Pukkelpop verschijnen, en zelfs Rock Werchter is niet uitgesloten op The Slope. Ierse drummer/songwriter Alex Gough heeft ook een sterk doorbraakpotentieel, al is het maar voor het charisma dat hij uitstraalt. Net als de grootste indierockband Vita Bergen uit Zweden (die wat aan Arcade Fire doet denken) zou die band perfect op Down The Rabbit Hole of bij ons op Dour passen.
Als we het over naturel en meer poppy muziek hebben, dan zal Joy Crookes het zeker en vast maken. Mits een bescheiden hit kan die zeker al grote podia aan, en dan zien we haar ook bijgevolg een parcours als Jorja Smith volgen met een show op Werchter als gevolg. Arlo Parks, die wat in hetzelfde genre bezig is, zien we dan eerder geleidelijk aan bouwen aan haar carrière met een plekje in een kleinere tent op Pukkelpop. Ook Charlotte Dos Santos zou wel haar plekje verdienen op Pukkelpop, zo eentje om even bij tot rust te komen. Om een of andere reden werden we ook betoverd door Marina Satti. In haar zien we de Griekse versie van Rosalía; of het zo ver zal komen, weten we wel niet. Dat Grieks zal een struikelblok blijven, al zit het muzikaal wel zeker snor met heel wat aanstekelijke nummers.
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs © Ben Houdijk
Het viel op dat rock niet dood is, en daar zijn THUMPER, Los Bitchos en The Gluts het levende bewijs van. Hen zien we niet meteen gigantisch doorbreken, maar een plaats op de line-up van Leffingeleuren lijkt ons realistisch. Ook de kleinere postpunkbands zoals Silverbacks, Just Mustard en Dry Cleaning verdienen daar een plaatsje. Verder denken we dat de onderschatte Emilie Zoé uit Zwitserland en het nog meer onderschatte Zweedse Kriget echt het checken waard zijn. Net als de Britse Delilah Montagu die met haar breekbare stem zomaar eens als nieuwe Birdy of Agnes Obel kan voortgaan. Het Franse Resolve zien we grote dingen doen op Graspop of Groezrock, net zoals SCALPING wel eens ’s nachts op Best Kept Secret zou kunnen staan en Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs een grote naam kan worden voor Desertfest Antwerpen. De alternatieve Oostenrijkse popgroep 5K HD is een van de weinige bands die we echt – The XX-gewijs – zien uitgroeien tot een grote naam op bijvoorbeeld Pukkelpop.
PAX the Humanoid © Siese Veenstra
De programmatie van Noorderslag begrepen we echter minder goed. Een groot deel van de artiesten maakt Nederlandstalige gladde pop. Hoe hoopt Nederland hiermee de wereld te veroveren? Geen idee. Van andere artiesten begrijpen we het dan weer wel. Altin Gün is met album Gece genomineerd voor een Grammy en staat te pronken op de affiche van Coachella. Toch stonden er ook enkele veelbelovendere acts. We vinden dat PAX The Humanoid en Personal Trainer fantastische ervaringen waren en hopen binnenkort meer van hen te zien.
Alle artiesten die we gezien hebben, waaronder veel interessante, staan samengevat in deze playlist.
