Na drie sfeervolle albums op zijn kerfstok te hebben staan, serveert dit Amerikaans gezelschap ons een vierde maaltijd die we met plezier verorberen. Op Marigold bewandelt Pinegrove nog steeds hetzelfde pad. We horen folkmuziek met moderne country-invloeden, waarin een lichte melancholische sfeer huist, die toch rust weet uit te stralen. Het soort dat je eerder tot de categorie mooi toeschrijft dan droevig.
Nadat frontman Evan Stephens Hall in 2017 zijn slecht gedrag tegenover enkele vrouwen bekendmaakte op de sociale media, was er wat heisa rond Pinegrove. De groep koos ervoor om zich terug te trekken voor een kortstondige pauze alvorens ze ons in 2018 met Skylight verraste met een geslaagde comeback, die overigens op eigen houtje is gereleaset. Vlak voor het uitbrengen van Marigold kondigde de groep aan in het huwelijksbootje te zijn gestapt met het prestigieuze label Rough Trade Records.
Een van Pinegroves troeven is de zang. De herkenbare leadvocal van Hall krijgt af en toe wat versterking van Nandi Roses heldere stem, wat voor een frisse combinatie zorgt wanneer Hall dreigt te zagen. Buiten de mooie samenzang genieten we ook van de sfeervolle instrumentale intermezzo’s waar een steelguitar niet kan ontbreken voor de eerder vermelde countryvibes.
De eerder uitgebrachte single “Moment” is een muzikaal hoogtepunt op de plaat. We krijgen een sterke song te horen met een doordacht arrangement dat de emotionele waarde van het nummer sterk bevordert. De groep heeft dit bovendien altijd al goed gedaan doorheen zijn carrière. De dromerige gitaaroutro geeft net dat tikkeltje meer aan het nummer, maar helaas wordt de gitaar abrupt het zwijgen opgelegd, samen met de knusse sfeer.
Er staan opnieuw heel wat nummers op de plaat die de drie minuten niet halen. Met als hoogtepunt daarvan het één minuut durende “Spiral”. De nummers van Pinegrove bevatten heel wat mooie elementen – zoals de zang en de dromerige arrangementen – maar wat ze ontbreken is structuur. Die is zelfs helemaal zoek in de korte nummers. Het is niet per se storend, want het viertal slaagt er wel degelijk in een sfeervol verhaal te vertellen doorheen Marigold, maar het valt wel op dat er geen duidelijke refreinen of stroofjes zijn. Bij deze is de plaat integraal beluisteren én hem als één geheel beschouwen aangeraden. “Neighbor” loopt vloeiend over in de zes minuten lang durende titeltrack “Marigold”, die fungeert als outro, waarin bitter weinig gebeurt om zo lang te duren. Desondanks komt het in zijn eenvoud krachtig over en sluit het Marigold op een mooie manier af.
Met Marigold blijft Pinegrove over veilig ijs lopen. Ze blijven trouw aan hun folksound en stellen zo geen fans teleur. Het kost hun niet veel moeite om ons mee te sleuren in hun knusse muziek, maar de geschiedenisboeken zal deze plaat niet halen. Desalniettemin heeft Pinegrove knap werk afgeleverd.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
