Landgenoot Aprile heeft een reden om de concertzalen in de buurt op stelten te zetten: zijn allereerste ep Giving Up Time zag verleden week het levenslicht. Zoals verwacht bleek die barstensvol funky kantjes en oppeppende vibes te staan en ook de ep-voorstelling in de Botanique leverde een zorgeloos popfunkfeest op.
De show werd in gang gezet met een elektronische sample en fel flikkerende lichten, om vervolgens uit te monden in laatst gereleasete single “Evil Love”. Meteen werd duidelijk dat de balans tussen de drie muzikanten op het podium goed zat: de bas kwam er zonder moeite door, de drum speelde een ondersteunende rol en Aprile’s stem is natuurlijk een troef op zich en het motief van de komst van velen gisterenavond. De jongeman heeft een scherp stemgeluid, dat toch ook een voldoende warmte bevat om de luisteraar mee te slepen. Zonder al te veel aandacht te besteden aan duidelijke articulatie, werd Aprile’s gezang eerder gekenmerkt door het zeemzoet aan elkaar breien van klanken. Dat gecombineerd met de lichtjes funky, soms haast sensuele, maar vooral immer dansbare instrumentatie bleek nog maar eens de formule van ’s mans appeal.
Het was een goede keuze om op de achtergrond een backtrack te laten lopen, waardoor de vaak aanwezige synths in de studioversies niet achterwege bleven tijdens de live-ervaring. Nog leuker zou natuurlijk een muzikant extra op dat podium zijn. Het viel ook op dat Aprile die backtrack voornamelijk uitspeelde wanneer het hoogtepunt van het nummer bereikt werd en hij even uitbundig wou freestylen terwijl we de oorspronkelijke lijn niet uit het oog verloren. Verder moest de zanger op niets of niemand steunen om zijn aanstekelijke stemgeluid over te laten komen. De man kan duidelijk een potje zingen en stak punch en levendigheid in zijn nummers. Op vlak van energie zat het er dus niet naast gisteren, waardoor de ganse Rotonde meermaals aan het dansen en joelen sloeg. Het publiek kreeg ook dikwijls zelf de kriebel om luidkeels en zonder articulatiedrang mee te doen; niet altijd even prachtig, maar zo werd bijvoorbeeld “Love Inside” wel heel plezant.
Aprile liet al zijn potentiële hitjes passeren met evenveel strakke finesse als op plaat, waardoor de schoonheidsfoutjes dan ook telkens razendsnel vergeven en vergeten werden. Toch konden we er niet omheen dat de drum zo nu en dan iets te routineus klonk naar onze smaak; een genre als dit leent zich perfect tot kleine breaks of een tegentijd hier en daar, waardoor de animo in de zaal enkel nog groter had geweest. Ook bleek de eerste rustpauze in het popdansfeest iets te flauw, waardoor we zelfs opgelucht waren wanneer de band opnieuw inviel en we een hoogtepuntje voelden naderen. Enfin, voor een releaseparty van een debuut-ep kunnen we totaal niet klagen. Aprile bleek bovendien een geboren entertainer, die zijn publiek een warm hart toedraagt. Opnieuw wist de landgenoot dus punten te scoren, want zoals hij daar het podium stond te veroveren, doen niet velen hem zo snel na.
Eindigen deden we de avond met een overdosis aan oprechte ‘Merci!’s‘ en nog enkele feestbare plaatjes. Er werd nog een intiem meezingmomentje gecreëerd dat de laatste twijfelaars in de zaal gegarandeerd over de streep trok en het definitieve einde met “On Oppression” zette de Botanique net niet in lichterlaaie. Straf dat ook dit nummer weer enorm zuiver en smooth binnenkwam en zo kon Aprile de avond in schoon- en levendigheid afsluiten.
Het was glashelder: Aprile kan er wat van! Zijn songs stonden er, de entertainer in hem amuseerde zich te pletter, stilstaan bleek vaak een no-go en dat bijzondere stemgeluid kon elke aanwezige mateloos bekoren. Geleidelijk aan op naar de grotere zalen dus.
