Wat gaat het plots snel voor Georgia. Een goed half jaar geleden zagen we ze nog The Slope openen voor een mager opgekomen Werchterpubliek. In tussentijd strooide StuBru kwistig haar singles in het rond en maakt ze deel uit van de (bizarre) shortlist van de BBC Sound of 2020. Daarin hebben gevestigde waarden als Yungblud, Inhaler en Celeste die extra schijnwerper intussen niet meteen nodig, en ook Georgia zagen we in haar eentje wel potten breken. De Britse brengt met Seeking Thrills al haar tweede langspeler uit, en een uitgebreide promo voor die plaat duwde de release ervan enkele maanden achteruit.
Voor de minder vertrouwden: Georgia maakt elektro-/synthpop à la Robyn of CHVRCHES (toen die tweede nog muziek durfde maken), zij het wat donkerder en wat minder voorgekauwd. Opener “Started Out” is echter een van de meest hapklare brokken die op Seeking Thrills te vinden is en werd in 2018 al uitgebracht als single. Met een titel als Seeking Thrills is het niet lang zoeken naar het thema van de plaat, en die thrills vindt Georgia naar eigen zeggen voornamelijk in het Londense nachtleven. Het donkere clubkantje dat aan het synthpopgeluid van “Started Out” werd gebreid, geldt meteen als een samenvatting van de voornaamste sterkte van de Britse. Prima opener dus.
Eigenlijk is de hele eerste helft van het album volgestouwd met zo’n hapklare brokken. Een nummer als “About Work the Dancefloor” klinkt zonder de hook ‘I was just thinking about work the dancefloor‘ volledig als een nummer uit het repertoire van Robyn en dat vermijdt Georgia in de toekomst toch best. “Never Let You Go” is wellicht nog makkelijker binnen te spelen, maar omvat genoeg elementen die de identiteit van de Britse weerspiegelen. Het niet-gefabriceerde drumgeluid geeft het nummer de nodige authenticiteit en het elektronische loopje maakt dat het geheel speels doch nooit plat gaat klinken.
Synthpop is een beestje dat zich vanuit verschillende hoeken laat waarnemen en dat heeft Georgia begrepen. “Till I Own It” is een elektronische popballade geworden naar analogie met wat Christine and the Queens de wereld instuurt. Ook hier wordt het voornaamste pijnpunt van Seeking Thrills weer duidelijk. Georgia heeft duidelijk geluisterd naar haar collega’s, maar is vervolgens vergeten er haar eigen ding mee te doen. Haar tweede langspeler bevat heel wat fijne nummers, maar de aaneenschakeling is gewoon niet uniek of boeiend genoeg om het album aandachtig tot het einde te beluisteren.
Zo kan je van een getalenteerde multi-instrumentaliste verwachten dat ze met de insteek van nummers als “Feel It” meer kan dan enkel de insteek op een album uit te brengen. “Feel It” klinkt als een soort huwelijk tussen Major Lazer en Yeah Yeah Yeahs, zij het veel te braaf en repetitief, alsof de song later in z’n finale vorm nog moet worden uitgebracht. Vervolgens is het ploeteren door weinig uitgediepte muzikale poeltjes en puberale songteksten, tot we met “The Thrill” terug iets horen wat ons bevalt. Elektronische samples krioelen tussen Georgia’s kenmerkende percussietonen die het nummer een fijne dynamiek geven, om vervolgens terecht te komen in een donkere Londense club zo ergens tussen drie en vier ’s morgens.
Het is overduidelijk dat Georgia Barnes genoeg in haar mars heeft om van sessiemuzikante uit te groeien tot soloartieste. Die stelling kunnen we jammer genoeg niet staven met het totaalpakket Seeking Thrills. Dat album verzaakt in geluid waar we al te veel naar hebben moeten luisteren en mist samenhang door zijn muzikale variatie en ietwat infantiele teksten. Toch zijn songs als “Started Out”, “Never Let You Go” of “The Thrill” fijne elektropopplaatjes die de Britse een eigenwijze identiteit aanmeten en zeer sterk ineen zitten. Laat ons hopen dat Georgia op volgend werk haar identiteit uitdiept, en niet verdwijnt in een verzameling die nu al een dozijn artiesten telt…
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
