Cory Wong, die tot nog toe enkel en alleen omstreden is wat betreft de vraag of hij nu wel of niet als officieel lid van Vulfpeck beschouwd kan worden, heeft er een nieuwe sololangspeler bij. De funkvirtuoos staat bekend om zijn niet te evenaren levendig gitaarspel en uitstraling; Cory is een guitigaard en dat mondt steevast uit in uptempo en kwieke songs die aanvoelen als het equivalent van zes cafeïneshots.
Het fel aanmoedigende en opmonterende Motivational Music for the Syncopated Soul van verleden jaar bevatte knallers die nog steeds niet hebben ingeboet aan overtuigingskracht. Als “Lunchtime” en “Limited World” door onze speakers weerklinken, is een snok aan de volumeknop en ons humeur onvermijdelijk, maar jammer genoeg krijgen we dat gevoel veel minder op Wongs nieuwste album.
Zoals je kan verwachten van een titel als Elevator Music for an Elevated Mood klinkt alles luchtig en gemoedelijk. Maar natuurlijk zijn liftmuziekjes of wachttonen over het algemeen niet de meest funky deuntjes die je ooit gehoord hebt, terwijl dat nu net hetgeen is wat we Cory zo graag horen neerzetten… Het resultaat? Een plaat die dan wel tof mag zijn, maar met tof alleen kom je er niet.
Zo zijn “Golden”, “Airplane Mode” en het warmere duo “Restoration” en “Meditation” zeker gezellig, maar totaal niet memorabel. “Treehouse” loopt zelfs over van een tiener-achtige vrede die maar weinig kan bekoren. Gelukkig kan “Julia” er gerust mee door en zijn we in “Watercolors” dan toch mee vanaf het invallen van de blazers. Gohja, tot nu toe eerder teleurstellend dus.
Uiteraard wordt alles nog steeds vlekkeloos gespeeld, maar dat neemt niet weg dat de meeste nummers op Elevator Music for an Elevated Mood nu eenmaal te soft zijn om iets in ons te kunnen roeren en een tweede luisterbeurt waardig te zijn. Waar blijft Wongs oppeppende en ongebreidelde funkmokerslag, teweeggebracht door diens pretentieloze, maar overduidelijke virtuositeit? Het is wachten tot halfweg de plaat, waar de noodzaak om naar adem te happen door Wongs hypersneltrein uiteindelijk slechts drie maal naar boven komt met “Sports Team”, “Takeoff” en het boegbeeld van wat we verlangen van Cory: “Winslow”. Hier klinkt hij bruisend, enthousiast en evenaart Wong ein-de-lijk wat er nog allemaal ligt te blinken in zijn discografielade.
Wong bracht wat hij beloofde in het eerste deel van de albumnaam: liftmuziekjes. Braaf en keurig, voor niemand choquerend of te veel aandacht opeisend. Spijtig voor hem dat het weliswaar niet zo goed uitpakt en die gesuggereerde ‘elevated mood’ op zich laat wachten. Volgende keer weer een funky krachttoer, graag.
