33 leuke ep’s uit 2019

Ep’s zijn voor een band vaak een voorbode voor wat nog komen zal. Meestal bewijzen ze met deze korte cd’s dat ze talent bezitten en willen ze dat al eens bewijzen aan de hand van enkele songs. Toch blijven ep’s heel vaak onderbelicht, aan ons dus om 33 ep’s uit 2019 eens in de kijker te zetten. Allemaal in een willekeurige volgorde, maar allemaal even sterk op zijn eigen manier. Sommigen zien wij volgend jaar zelfs helemaal doorbreken, als dat niet mooi is!

KOKOROKO – KOKOROKO

Als je als band slaagt om je publiek naar nieuwe muzikale horizonten te lokken, is je jaar het terugblikken waard. KOKOROKO deed dit bovendien niet met één, maar zelfs twee genres waar we nog te weinig mee in aanraking komen. Vorig jaar presenteerde Brownwood Recordings ons de verse lading van de Londense jazzscène en een toen nog onbekend, achtkoppig collectief zette zich daar extra hard in de verf. Ze maakten het genre verrassend speels en onze oren lepelden hun melodieën vlotjes binnen. Die oncontroleerbare drang om je lichaam alle hoeken van de kamer te laten zien? Dat zijn de West-Afrikaanse ritmes, het geheime ingrediënt dat KOKOROKO uit Nigeria naar Londen heeft meegenomen. Stilaan bedwelmt hun titelloos, geniaal debuut onze contreien, al is de dosis van de slechts vier nummers tellende ep nog niet genoeg. We hopen dan ook op meer muziek van het beloftevolle ensemble.

Channel Tres – Black Moses

We omschreven Channel Tres eerder als degene met een ongezien diepe stem waar zelfs Barry White van zou opkijken. Dat dat allesbehalve een slechte zaak is, spreekt voor zich. Tres zou het wat ons betreft gerust over zichzelf mogen hebben wanneer hij rapt over die “Brilliant Nigga”, want met zijn onderkoelde sensualiteit krijgt de hiphopper een aantrekkelijk kantje dat je telkens opnieuw weet te verleiden. Channel Tres kan er wat van op Black Moses en scoort de ene spannende lipbijter na de andere. Het is duidelijk dat deze ep dus zeker niet kon ontbreken in ons lijstje met leuke ep’s om het van een rauwe toets te voorzien.

Phoxjaw – A Playground for Sad Adults

Phoxjaw verraste ons met een mengelmoes van metal, rock en een klein snuifje post-hardcore op deze geweldig leuke ep. Nummers met de leuke titels “Melt, You’re a Face of Wax” en “Whale, Whale, Whale” konden hier op veel bijval rekenen. Met hun leuke mix van stijlen in het hardere genre geeft deze band aan dat deze combinatie makkelijk kan en dat er zelfs nog groeimarge is. Met hun laatste single “Monday Man” gaat de band de iets rustigere toer op, maar deze ep is allesbehalve een rustige avondwandeling. Luister, geniet en voel.

Fronde – Stay 4 Lunch

Fronde neemt bedroompop wel heel letterlijk, want de prille twintiger producet al zijn songs in zijn slaapkamer. Jamesons allereerste ep Stay 4 Lunch bracht hij uit op Valentijn en van ons mocht hij duidelijk veel langer blijven dan tot na de lunch. Zijn songs zijn elk op hun eigen manier heel dansbaar en steken goed in elkaar. Fronde’s deuntjes zijn uitermate catchy en herladen je batterijen in een vingerknip zodat je er weer met een glimlach tegenaan kan. Jameson speelt met lagen, klanken en vibes, maar nu al beschikt hij over voldoende eigenheid om ons helemaal mee te krijgen in dat verhaal. Dat is niet iedereen gegeven, en hopelijk voor Fronde wordt dat feit gauw ook algemeen bekend.

Margaux – More Brilliant is the Hand That Throws the Coin

Aan talentvolle indierockartiesten was er ook ik 2019 geen gebrek. Zo maakten we op More Brilliant is the Hand That Throws the Coin kennis met Margaux. Op die ep horen we een creatieve mengelmoes aan invloeden die van folk tot nineties indie rock reiken. Het is iets dat we al eerder gehoord hebben, maar Margaux onderscheidt zich met uiterst catchy hooks, kleurrijke, speelse instrumentatie en uiteraard haar persoonlijke gedachten, oberservaties en verhalen. More Brilliant is the Hand That Throws the Coin is een must-listen voor liefhebbers van het genre!

Beabadoobee – Space Cadet

2019 was het jaar voor beabadoobee: ze bracht twee ep’s uit, wist een bescheiden hitje te scoren en sleepte een nominatie in de wacht voor BBC Sound of 2020. Dat ze de jury het meest overtuigd zal hebben met haar tweede ep van het jaar, spreekt voor zich. Ze weet er namelijk een heerlijke mix van grunge, rock en indie te brengen op een zachte, maar doordachte manier. Zo is er het anthem “Are You Sure” dat heel goed doorrammelt, krijg je met “I Wish I Was Stephen Malkmus” een hitje en is de rest van de plaat iets zachter. Het is net die cohesie van dromerige muziek en grunge dat van Space Cadet zo’n boeiende ep maakt.

Rare Akuma – it’ll be okay.

Naamsbekendheid in de Verenigde Staten kan Rare Akuma al afvinken van zijn checklist, maar ook bij ons staat de jonge Antwerpenaar op de rand van de doorbraak. Dat zal heel veel te maken hebben met de ep waarmee hij dit najaar naar buiten kwam na zijn lauw onthaalde debuutalbum. De dichterlijke vrijheid van titel it’ll be okay. heeft hij van zijn Amerikaanse collega’s overgenomen, de eentonigheid en het gebrek aan eigenheid gelukkig niet. Alle kritiek wordt van de kaart geveegd; het talent dat in Rare Akuma verscholen zit weet hier met zichzelf geen blijf. Het wordt een ware eclectische trip: “SAINT!” is duistere trap die niet moet onderdoen voor die van over de plas en op “i’m totally over it” halen we zowaar onze luchtgitaar boven. De rapper geeft zijn visitekaartje af en we vermoeden dat de toekomst voor hem dik ‘okay’ zal worden.

Earl Sweatshirt – FEET OF CLAY

Op Some Rap Songs liet Earl zich van zijn meest experimentele kant zien. Wie bij Earl smeekte om een terugkeer naar makkelijk verteerbare hiphop, was eraan voor de moeite toen hij FEET OF CLAY dropte. Hier zijn dezelfde lo-fi vibes als op zijn vorig album aanwezig, maar Earl lijkt hier zo mogelijk nog dieper vast te zitten in een roes. Als een hedendaagse poëet die zijn gedachten neerpent over depressie en rouw, drijft Earl over melancholische lo-fi beats. “El Toro Combo Meal” is ook een dikke aanrader, waar feature Mavi een diepe indruk nalaat en zowaar als een jongere Earl klinkt.

Badge Époque Ensemble – Nature, Man & Woman

Begin juni verscheen het zelfgetitelde debuut van Badge Époque Ensemble, een geweldig debuut dat hen niet meteen op onze radar smeet. Daar brachten ze enkele maanden later verandering in met “Badge Theme”. De single van maar liefst vijftien minuten schiet alle kanten uit en toonde aan hoe sterk deze instrumentale band uit Toronto wel niet is. Begin december verscheen dan ook de volledige ep en die blinkt uit in een groovy amalgaam van afro, jazz, psychedelica en funk. Je verliest je volledig in het dansbare en de jams gaan alleen maar strakker en interessanter te keer. Fantastische ep die met drie nummers een geweldige trip weet te serveren. Een band die we maar al te graag eens live aan het werk willen zien.

Sylvie Kreusch – BADA BING! BADA BOOM!

In 2016 kondigde Sylvie Kreusch het einde van Soldier’s Heart aan. Dat werd aanvankelijk gezien als een verlies, maar in ruil kregen we een fenomenaal soloproject van de zangeres. De catchphrase voor de recensie van haar debuut-ep werd ‘een wereldreis om nooit te vergeten’ en dat komt door de vele internationale invloeden die BADA BING! BADA BOOM! rijk is. Van de exotische sferen op “Flaunt It, Try It!” tot de Afrikaanse ritmes op “Seedy Tricks” en dat alles overgoten met een zwoel, experimenteel sausje. Die dansbare nummers worden dan nog eens afgewisseld met de bijna magische ballade “Belle”. Sylvie Kreusch weet op plaat al te overtuigen, maar live is ze een ervaring van jewelste. Eén ding is zeker: BADA BING! BADA BOOM! is het begin van iets groots.

(Lees verder op de volgende pagina!)