InstagramLiveRecensies

White Lies & Whispering Sons @ Depart (i.h.k.v. De Warmste Week): Licht in het donker

© CPU – Cédric Depraetere

Het is weer zover, De Warmste Week van Studio Brussel is van start gegaan. En zoals dat ieder jaar het geval is, word je weer overstelpt met hartverwarmende verhalen en acties, waardoor Vlaanderen net dat tikkeltje warmer wordt. Al sinds jaar en dag gaan de concerten in The Flame voor het goede doel gepaard met De Warmste Week. Dit jaar verhuisde de organisatie weliswaar naar Kortrijk en dus werden de concerten ook van plaats veranderd. In Depart kregen we een warme zaal met heerlijk geluid, en voor het eerst ook twee bands in plaats van één. Op de eerste dag waren dat de landgenoten van Whispering Sons en de Britten van White Lies. In een groot half uur konden ze zichzelf bewijzen, en dat deden ze ook.

Dat Whispering Sons ook door Studio Brussel werd uitgenodigd, mag geen verrassing zijn. De groep domineerde de afgelopen jaren hun Afrekening, wat wel frappant is voor een groep die postpunk recht uit de jaren zeventig brengt. Maar in een uitverkochte Depart toonden ze nog maar eens waarom hun succes meer dan terecht is. Althans, dat was buiten een luie lichtman gerekend. Deze liet namelijk gedurende de hele show een licht schijnen in de zaal, wat ervoor zorgde dat de donkere sfeer van Whispering Sons nooit echt overkwam.

© CPU – Cédric Depraetere

Jammer wel, want de band smeet zich volledig op het podium. Zo kregen we herkenbare effecten op de gitaren, waardoor we helemaal werden meegesleept, en ook Fenne Kuppens smeet zich helemaal. Toch was het lastig om helemaal in het wereldje van de band te geraken, net doordat er zoveel licht was. Hierdoor kunnen we ons voorstellen dat de show niet voor iedereen even overtuigend was als normaal. Het leek door die belichting te veel op een repetitie, zonde.

Aan de band lag het alvast niet; ze brachten in de korte set een heuse ‘best of’ met hoogtepunten als “Alone” en “Hollow”. De band kon nu eens stevig te werk gaan en dan eens heel duister en loom. Op beide momenten namen ze hun publiek mee en kon je je laten hypnotiseren. Het is een straffe Belgische band, die Whispering Sons, en we mogen trots zijn dat we zo een band hebben in ons midden. Met betere belichting geeft de band krachtige shows; dit keer moesten we gewoon onze ogen sluiten om echt helemaal mee te zijn.

© CPU – Cédric Depraetere

Setlist Whispering Sons:

Stalemate
Got a Light
Alone
White Noise
Skin
Vision
Hollow
Waste

© CPU – Cédric Depraetere

Waar Whispering Sons het lastig had met de belichting, leek dat probleem bij White Lies van de baan. Iemand had de uit-knop gevonden, en dus zagen we ook een show in het donker. In tegenstelling tot Whispering Sons brengt White Lies hun ‘postpunk’ iets kleurrijker. Het gevolg is dan ook dat er heel wat meezingers in hun discografie zitten. En om ons helemaal te verwennen, had de band deze zelfs allemaal mee. Eentje voor de minder grote fans dus, maar ook fans konden wel genieten van wat White Lies hier bracht.

Want White Lies is een gelukkige band. De band zit de laatste tijd in zo’n goeie flow dat hun liveconcerten plots ook boeiend zijn geworden. Ook hier kregen we een heel sterke set dat met “Farewell To The Fairground” meteen energiek van start ging. Voor de rest van de acht nummers werd er uit ieder album wel wat gehaald, met natuurlijk het merendeel van de eerste plaat. Er passeerde met “Hurt My Heart” ook een nummer dat op geen enkele plaat staat en nog maar net uitkwam. Dat was trouwens echt een van de sterkste songs in de set met krachtige uitspattingen die hard binnenkwamen en zelfs een gitaarsolo.

© CPU – Cédric Depraetere

De band bracht een mooi midden tussen kracht en dansbaarheid. Zo kon je bij “Is My Love Enough” wat grooven en was “Tokyo” een heerlijk dansbaar liedje. Bij “Death” en “To Lose My Life” was de sfeer in de zaal uitgelaten, en het viel in deze korte set nog meer op hoe snel de zaal mee was met White Lies. Er werd meegebruld, geklapt en natuurlijk ook gewoon gezongen. Iedereen in de zaal was helemaal mee met de band, ondanks dat we hier en daar enkele mensen hoorden die nog nooit van de band gehoord hadden.

Met “Bigger Than Us” was de apotheose compleet en kon White Lies al voor een vroegtijdig gelukkig kerstfeest zorgen. Het viertal staat sterker dan ooit in zijn schoenen en blijkt meer dan ooit een genot om live te zien. Ook op De Warmste Week was dat niet anders. De band trad voor het laatst dit jaar op in ons land, maar komt volgend jaar alvast terug naar Suikerrock. Niet te missen als de band op dit elan verder gaat, zoveel is zeker.

Setlist White Lies:

Farewell To The Fairground
There Goes Our Love Again
Hurt My Heart
Is My Love Enough
To Lose My Life
Death
Tokyo
Bigger Than Us

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Rock Herk 2024: Brutus, Whispering Sons, Herman Brusselmans en meer!

Nu de affiches van ’s lands grootste festivals almaar meer vorm beginnen krijgen, beginnen ook de eerste namen van de middelgrote varianten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.