© Fleur De Backer
Het is al tien jaar geleden dat The Bony King Of Nowhere zijn eerste album uitbracht. De Gentenaar die door het dagelijkse leven gaat als Bram Vanparys probeert zich elke keer te vernieuwen. Hij laat zich inspireren door zijn eigen leven en dat krijgen we opnieuw te horen op zijn meest recente plaat Silent Days. In de winter van 2016 ging hij niet alleen in een caravan op de buiten gaan wonen, maar sloegen hij en zijn toenmalige vrouw andere wegen in. Het gevolg hiervan was dat Silent Days door de pers als zijn beste album werd gezien.
Voorprogramma Bert Dockx is geen onbekende in het Belgische muzieklandschap. Hij maakt deel uit van onder andere Flying Horseman en bracht vorig jaar een soloalbum uit met herwerkingen van bestaande nummers. Bert stond alleen op het podium, maar maakte hier en daar gebruik van loops en creëerde zo een vrij ‘stevige’ outro tijdens “I’m On Fire” van Springsteen. De zanger-gitarist heeft een warme stem die ons wist te verwarmen tijdens covers van Joy Division en Bob Dylan. Ook tijdens het instrumentale “Albatross” van Fleetwood Mac wist Dockx ons te overtuigen met zijn gitaarwerk. Hoewel de nummers allemaal vrij lang duurden, zullen we niet klagen als we Bert Dockx in de toekomst nog eens als voorprogramma zien passeren.
Om negen uur betrad The Bony King Of Nowhere het podium en al snel wist hij ons mee te nemen naar zijn koninkrijk. Een warme stem en drie muzikanten, meer had Bram Vanparys niet nodig om ons en de AB Box te overtuigen. De nummers volgden elkaar snel op en de sfeer nam toe. Wat later toonde de zanger aan dat hij geen band nodig heeft en speelde hij solo een verzoeknummertje. Het solonummer kon ons bekoren, maar de band was toch een serieuze meerwaarde. Vele nummers werden hier en daar wat gerekt en zo konden we wat langer genieten van de vele nummers.
Vanparys had enkele aangename verrassingen in petto. Zo stonden er plotseling twee koortjes op de balkons van de AB. Zij voegden een extra dimensie aan het nummer toe en deden dat nog eens tijdens de bisronde. Er werd deze avond ook een nieuw nummer gespeeld: een popnummer met genoeg twists om toch niet als pop pur sang bestempeld te worden. De meeste nummers waren vrij rustig, maar doordat de zanger rondliep tijdens de instrumentale stukken kregen we toch wat afwisseling. Er kwam wat meer tempo in de set en er werd naar een climax gewerkt. Met “Every Road” werd deze bereikt en met “Like Lovers Do” gaf The Bony King Of Nowhere er nog eens een goeie lap op tijdens de toegift.
The Bony King Of Nowhere haalde geen speciale toeren uit tijdens zijn optredens, maar dat was zeker en vast niet nodig. De band bracht een reeks sterke nummers en de zanger wist ons te verwarmen met zijn stem. Er werden niet te veel woorden aan vuilgemaakt, maar de nummers spraken voor zichzelf. Enkele aangename verrassingen waren de kers op de taart. We kunnen niet wachten totdat dat nieuwe nummer uitkomt en The Bony King opnieuw neerstrijkt in de mooie AB Box.
