©CPU–Tuur Penninckx
Het jaar eindigen op een hoogtepunt, dat was het idee achter de show van Brutus in de Ancienne Belgique. Na een korte stilte loste de band in het begin van het jaar hun tweede album Nest, dat de zevende plek veroverde in onze top 20 van de beste Belgische albums. Daarna volgde een Belgische, Europese en Amerikaanse tour. Maar liefst 86 shows speelde de band dit jaar en bijna zes jaar na hun eerste show in jeugdhuis Doema staat de band verder dan ooit. Afsluiten van dit hectisch jaar deden ze in de grote zaal van de AB, de show was hopeloos uitverkocht.
De avond openen was weggelegd voor het Mechelse trio van Psychonaut, dat zichzelf een psychedelisch post-metal collectief noemt. Een van de meest uitgemolken genres, al was de mix van stonerrock en riffmetal die de band ons voorschotelde ver van oud nieuws. Een gezellig gevulde zaal kon genieten van een sterke show waarin de bandleden hun stem tot het uiterste dreven. Bassist Thomas Michiels en gitarist Steven De Graef delen de vocals en doen dat met verve. Een waardige opener voor Brutus, die het luide applaus zeker en vast verdienden.
©CPU–Tuur Penninckx
Tijd voor het hoofdgerecht dan. Fantastisch hoe de band nog steeds zelf de soundcheck doet, het is een van de elementen die de band zo toegankelijk maakt. Ze zijn oprecht dankbaar voor de support en de opkomst, en geven de energie die het publiek hen geeft dubbel en dik terug. Voor hun afsluitende show had de band de middelen niet gespaard. Een groot wit doek was het decor en met een puike lichtshow raakte het publiek direct in de sfeer. Tijdens opener “Fire” zat het geluid nog niet helemaal goed, al werd dat probleem snel verholpen.
Hoogtepunt dan van al dat geweld? Zonder twijfel “Dancing On The Face Of A Panther”. Een iets ouder nummer, wat ervoor zorgde dat tijdens de langgerekte intro toch nog enkele zielen aan het babbelen sloegen. Wisten zij veel dat Stefanie hen de mond zou snoeren met een muzikale knaller van formaat. Tijdens de outro was het dan toch muisstil in de zaal, tot het dak eraf ging bij het applaus. Het is die afwisseling van hoogtes en laagtes die de band zo populair maakt. Wat een geniaal idee om daarna “Baby Seal” door de luidsprekers te knallen. Het zorgde voor een meezingmoment dat enkel nog overtroffen zou worden bij “All Along”.
©CPU–Tuur Penninckx
Het trio genoot zichtbaar van de show. Na een slopend jaar lijkt de band enorm gegroeid te zijn. Het verschil tussen hun show in de Botanique in het begin van het jaar en deze op het einde is dat ze alle drie bruisen van het zelfvertrouwen. Meer dan ooit zijn Stefanie, Stijn en Peter op elkaar in gespeeld. Dan mag de intro van “Justice De Julia” al eens misgaan, elk nummer werd naadloos gespeeld. Hét instrument is natuurlijk de gezalfde stem van Stefanie, die serieus uithaalde. Vooral tijdens “Space” werden we omver geblazen door de foutloosheid waarmee het nummer afgewerkt werd. Straf, straffer, strafst.
Een geslaagde afsluiter van het jaar dus, al zal de band volgend jaar simpelweg verder touren, ze lijken er maar geen genoeg van te krijgen. Niet dat we het erg vinden, al kunnen we bij een show van Brutus op voorhand de setlist wel al voorspellen, het neemt niet weg dat we elke keer omver worden geblazen. Op naar 2020!
©CPU–Tuur Penninckx
©CPU–Tuur Penninckx
