Sound Track: Finale Limburg @ Muziekodroom (Hasselt)

Beloftevolle acts een podium bieden en hen de juiste ondersteuning geven: het is de kern van het concept van het nieuwe kansenparcours dat dit jaar zijn start kende in de vijf Vlaamse provincies en Brussel. Dat er in Limburg heel wat muzikaal talent te ontdekken valt, mochten we in de verschillende selectierondes ervaren. Acht projecten sprongen er uiteindelijk voor de jury uit en mochten zich in een spannende finale bewijzen in de de Muziekodroom te Hasselt.

Rian Snoeks

Rian Snoeks mocht de spits afbijten en zoals we allemaal weten, is dat geen makkelijke opdracht. Deze jonge, talentvolle rapper heeft al meer prijzen gewonnen en deed ook vandaag een gooi naar deze mooie prijs. Hij had persoonlijk het meeste kaarten verkocht dus zat de zaal op dit vroege uur al goed gevuld. Deze oldschool hiphop is zeer persoonlijk geladen en klinkt op een of andere manier heel zwart-wit. De teksten klinken wel heel serieus voor een jonge gast, maar dat neemt niet weg dat Rian Snoeks de volgende grote meneer gaat worden in de hiphopscene. Met zijn snelle en scherpe zang laat hij al snel zien dat hij niet zomaar een talent is. Rian Snoeks zal snel op veel plaatsen kunnen gaan spelen, want deze muziek is alleen maar aan populariteit aan het winnen. Een opener die kan tellen! Getekend: Rian Snoeks. Er zal enkel moeten gewerkt worden aan de aandachtsspanne van het publiek.

Hamers

Een stijlbreuk bij zo’n loting met zo’n diversiteit is heel logisch. Hier hadden we er al een, en wat voor een. Hamers brengt loodzware doom/noise met nog veel invloeden waar één thema centraal staat: lawaai en intensiteit. Met als backdrop een man aan het kruis, sloeg Hamers de decibelmeter aan diggelen. De intensiteit ligt bij deze band enorm hoog, dus die set van twintig minuten is voor zo’n band geen probleem. Niet voor iedereen weggelegd, maar het aanwezige publiek kon deze act wel smaken. Met een bezoek aan het publiek van de zanger/gitarist en de man die verlost werd van het kruis, werd het publiek op een leuke manier betrokken. Deze band komt het best tot zijn recht in een kleine zaal waar je de intensiteit kan proeven. Hier miste je dat, ook doordat het geluid in de zaal (zeker in het begin) gewoon niet goed stond en dat hebben deze heren wel nodig. Als er nog mensen aan het ontwaken waren: missie geslaagd!

Chaz & Djalu

Rian Snoeks en Chaz & Djalu zijn beide rappers en behoren allebei tot hetzelfde collectief Goeie Jongens. Ze kwamen ook uit dezelfde voorronde, maar er zijn wel degelijk verschillen tussen deze twee acts. Chaz & Djalu klinkt niet zo zwaarwichtig en persoonlijk als de eerste act, maar dient meer om er een leuk feestje van te maken. Deze iets luchtigere vorm van hiphop moet dan ook wel zo gebracht worden dat het een feestje wordt. In de voorronde leek dat beter te lukken dan gisteren. Desalniettemin leek het publiek dit duo wel kunnen smaken. Met veel autotune leek het af en toe wel op een kunstmatige vorm van dit genre. Ook de vreemde afronding van sommige nummers deed het onwetende publiek fronsen. Naar het einde van hun set werd het wel wat warmer op het podium en dat zag je ook meteen aan de respons van het publiek.

Boy Silly

Je hebt zo van die bands waar je het bijna niet van kan geloven dat ze zo jong zijn, nog maar net bezig zijn, maar toch al zo professioneel klinken. Boy Silly is er zo een van. Ze brengen lo-fi muziek met referenties naar Pavement, The Pixies of The Shins met een zanger die eerder neigt naar Belgische rockbands zoals SONS of Equal Idiots. Genoeg namedropping, want Boy Silly blijft zichzelf in alle mogelijke momenten. Halverwege de act leek deze band ons een grote kanshebber te zijn met hun goede podiumpresence en professionele aanpak. Deze muziek zorgde bij velen voor een glimlach op het gezicht en deze band zou makkelijk een langere set aankunnen. Alles klopte ook aan deze act, er was niets overbodig of te weinig. En dat heb je natuurlijk wel nodig bij zo’n muziek: niets te veel en niets te weinig. Straffe act die achteraf misschien wel meer verdiende.

Stay Idle

Boem, klets, patat en rechtdoor! Met deze leuze trokken deze punkrockers naar Hasselt. Met twee zangers brachten deze heren toch wel variatie in hun vrije eenvoudige, maar strakke songs. De stem van de gitarist klonk wat intenser en minder braaf dan de stem van de bassist en het waren juist die mindere brave nummers die leuker klonken dan de wat meer alledaagse nummers. Toch kon Stay Idle de aandacht van het publiek gedurende deze twintig minuten goed bijhouden. De respons van het publiek was leuk, maar toch voel je vrij snel dat zo’n muziek hier geen hoofdvogel zal afschieten. Daarvoor zitten ze te zeer in dat hokje punkrock, maar toch zal deze band in dit hokje nog hoge toppen scheren. Een bezoek aan Sjock of Groezrock zou voor deze heren een mooie beloning zijn, en ze zouden zeker niet misstaan tussen andere ronkende namen.

Aster

Aster: een man met een missie. Deze singer-songwriter kreeg een goed gevulde Muziekodroom van de eerste aanraking van zijn gitaar de zaal muisstil. Iedereen stond met verbazing te luisteren naar dit wonderlijke talent dat Nick Drake combineert met Ben Howard. Deze fragiele man laat zijn even fragiele muziek door merg en been klinken. De rustige passages geven je al kippenvel, maar de stevige passages laten al je haren recht omhoog staan. Zelden hebben we in zo’n talentenjacht iemand zich op hetzelfde moment zo bloot zien geven en tegelijk het publiek weten in te pakken met zijn stem en gitaar. Less is more, maar dat dekt de lading hier absoluut niet. Dit was een act waar we met heel veel plezier terug aan denken en waar we met evenveel plezier eens terug naar gaan kijken. Dit was zonder meer het strafste wat we vanavond zagen.

Wartaal

Deze Nederlandstalige popband was zonder meer een straffe muzikale prestatie. Het is een zeer gewaagde keuze om je in te schrijven in een wedstrijd met dit soort muziek, maar omdat ze tot de finale raakten, leek ons dit wel eens een verrassing kunnen zijn. De zang deed ons wat denken aan kleinkunst, maar de begeleidende muziek deed meer denken aan een poprockensemble. De nummers zitten enorm straf in elkaar en vragen een zeer goede timing van alle muzikanten. Een beetje meer humor had deze band nog beter gestaan. Zo’n band is helaas niet gebaat met de twintig minuten en zal ongetwijfeld een set kunnen brengen die ons langer had kunnen boeien. Dit was de derde Nederlandstalige band, maar ongetwijfeld de meest gewaagde keuze. Wartaal kon ons zeker en vast boeien, maar de finale was voor dit soort muziek al een overwinning op zich.

Lo-lee-ta

Lo-lee-ta was een perfecte afsluiter van de avond. Deze donkere, melancholische muziek deed met momenten denken aan Massive Attack, Beach House en Portland, maar er was voldoende ruimte gelaten voor eigen inbreng. Deze dromerige filmmuziek die je doet zweven en laat denken aan vroeger maakt je onmiddellijk enorm rustig. De sfeer die de band opzoekt, is gewoon enorm rustig en laat je verlangen naar een eigen plekje ergens ver vandaan. De invloeden van jazz maakten deze laatste act tot een perfecte afsluiter. Later op de avond bleek ook waarom dit de perfecte afsluiter was. De jazzy, dromerige muziek vond snel een eigen plaats tussen dit diverse publiek en acts. Dit was een leuke performance en deze act zal later nog zeker van zich laten horen.

Sound Rank

Speciaal aan Sound Track is dat er maar liefst drie winnaars uit de bus komen per provincie en zo krijgen uiteindelijk achttien acts een parcours op maat uitgestippeld met oog op een mooie toekomst. Voor ons sprongen volgende drie kandidaten er het meest uit:

3. Hamers
2. Boy Silly
1. Aster

De jury koos echter voor Lo-lee-ta en Rian Snoeks in plaats van Hamers en Boy Silly, een keuze die wel te verdedigen valt. De drie winnende acts krijgen voor de komende maanden een parcours uitgestippeld met coachingsessies en podiumkansen.