Het voorbije halfjaar ging Poppunt in samenwerking met zowat de gehele Vlaamse muzieksector op zoek naar dé muzikale talenten in Vlaanderen en Brussel. Dit alles in het nieuwe concours Sound Track waarbij Sound voor de unieke artiesten staat en Track voor de prijs die er te winnen viel, een jaar lang begeleiding op alle mogelijk manieren om verder uit te groeien. Voor de provincie Antwerpen mochten zeven artiesten achter deze prijs dingen tijdens de finale in de Trix.
Dolores
Openingsact zijn is nooit echt een cadeau als dat betekent dat je al om 19u moet spelen. Echter was de zaal al vrij goed volgelopen en met reden, zo bleek. Dolores bracht dansbare, alternatieve pop die ons deed denken aan een funky versie van Oh Wonder of Jaguar Jaguar. Aanvankelijk stond de gehele band wat ongemakkelijk op het podium maar ook zijzelf hadden snel door dat je moeilijk kan stilstaan op hun muziek. Gewapend met een trompet, jazzy drums en vaak verrassende en ongewone tempowisselingen was het bijna onmogelijk om niet vrolijk te worden van dit zestal.
Shaka Shams
© Bibiana Reis
Weinig 19-jarigen hebben zoveel présence op een podium als Shaka. Een speech over de inhoud van zowat elke song was misschien net iets teveel van het goede maar het publiek hing duidelijk aan zijn lippen. Tijdens zijn nummers maakte die aangename vertelstem dan weer plaats voor een diepe grain die de agressiviteit van de zwaar distorted bassen nog eens kracht bijzette. Echter toonde Shaka Shams ook meer in zijn mars te hebben dan enkel zware moshpit-rap en sloot hij af met het uiterst dansbare “All Me”. Het publiek was enthousiast en de artiest toonde zijn veelzijdigheid en potentieel, wat moet je meer hebben tijdens Sound Track?
Billie Rodney
Tijdens de voorrondes sloeg Billie Rodney er nog in om de Kavka in een mum van tijd volledig te betoveren. Monden vielen open bij de indrukwekkende, grootse sound die gedragen werd door de stem van frontvrouw Bie. Echter leek het drietal gisteren wat last te hebben van stress op het ietwat grotere podium in de Trix. De betovering maakte plaats voor een niet even standvastige stem en een band die er niet in slaagde de ruimte te vullen zoals ze dat deden in Kavka. Dat Billie Rodney over potentieel bezit, bewezen ze al tijdens de voorronde en ook naar het einde van hun set tijdens de finale toe, leken ze zich wat te herpakken. Wij zien deze band alleszins nog steeds uitgroeien tot iets groots.
Shlundee
Voor het betere feestje moest je gisterenavond bij Shlundee zijn. Door wat technische probleempjes rond de beamer begon hij iets later dan verwacht aan zijn set, maar de visuals die we bijgevolg te zien kregen, waren het wachten meer dan waard. Shlundee was een iets of wat atypische finalist gezien hij een dansbare mix bracht die eerder thuis leek te horen op een Thé Dansant in plaats van de finale van een muziekconcours, was het niet voor zijn pompende herwerkingen van een aantal hits. Desalniettemin amuseerden we ons enorm en zagen we de halve zaal zijn benen losgooien tijdens dit leuke intermezzo.
Jibran Chadouli
© Bibiana Reis
Tijdens de voorrondes stond Jibran nog helemaal alleen op het podium en ging hij nummer per nummer handmatig opzetten op zijn computer. In de Trix werd hij voor zijn slechts tweede (!) optreden ooit voor het eerst ondersteund door een live band. Deze steun en die van zijn enorm enthousiaste fans gaven de kempenaar duidelijk ook heel wat zelfvertrouwen. Met een grote glimlach op zijn gezicht stelde hij zijn bedroom pop voor aan de Trix. Zijn enthousiasme en oprechtheid werkten aanstekelijk en Jibran vertrok met nog meer fans dan waarmee hij toegekomen was.
HOFFMAN
© Bibiana Reis
Maurice Luijten mag dan slechts 18 jaar oud zijn, hij brengt soundscapes alsof hij al heel zijn leven niets anders doet. Duidelijk enorm geconcentreerd op het mixen van deze indrukwekkende soundscapes met dansbaren beats, merkte hij waarschijnlijk niet meteen wat hij teweeg bracht in de Trix. Continue verbazing door de filmische grootsheid werd afgewisseld door stevig danswerk op de heftige melodieën. Met nog wat sleutelwerk aan het overbrengen van zijn verhalen kunnen we alvast concluderen dat Antwerpen zijn eigenste Jon Hopkins te pakken heeft.
Pothamus
Een compleet ander genre als zijn voorganger maar een even indrukwekkende wall of sound. De Mechelaars leken door de tijdslimiet hun opbouw vaak wat in te korten in vergelijking met hun gewoonlijke set. Dit deden ze zonder in te boeten aan spanning. Post rock mag dan niet voor iedereen het meest toegankelijke genre zijn, voor eender welke muziekfanaat was het onmogelijk om onbewogen te blijven bij Pothamus. Het drietal bezorgde ons een muzikale trip doorheen sludge, ritmische percussie, een kwade basgitaar en een stem die op indrukwekkende wijze de ruimte vulde. Deze cocktail werkte verslavend en mocht, voor ons part, nog een paar uur langer duren.
MOONBOAT
Met zijn betoverende stem mocht Michael Lamiroy de avond afsluiten. Gekend als multi-instrumentalist bij onder andere Tin Fingers en School Is Cool weet hij in zijn persoonlijk project als geen ander hoe hij een goede popsong moet neerzetten. Ondersteund door een maar liefst vijfkoppige band krijgen de singer-songwriter riedeltjes vervolgens een extra melancholische toets. En geef nu toe, wat is er leuker om een avond vol muziek af te sluiten dan gezellig tegen elkaar aan kruipen tijdens lieflijke knuffelrock?
Sound Rank
Sound Track toonde alvast aan dat Antwerpen bol staat van het opkomend talent en ook binnen het publiek was een enorm verdeeldheid te bespeuren over welke drie bands daar nu net boven uitstaken. Ook de jury nam ruim zijn tijd om te kiezen tussen enkele ruwe diamanten en enkele andere bijna afgewerkte producten. Dit gaf ons de tijd om een persoonlijke top 3 samen te stellen:
3. HOFFMAN
2. Pothamus
1. Dolores
De vakjury, bestaande uit Dieter Sermeus (Trix, The Go Find), Melissa Janssen (Trix), Bert De Swert (Rockoco, Blackwave.), Kimberley Haesendonck (V2) en Joes Brands (Sputnik Studio) kozen echter voor Jibran Chadouli, HOFFMAN en Shaka Shams als laureaten.
