Kevin Rodrigues is de man achter dj, producer en labelbaas Worakls. Samen met N’To richte hij in 2014 Hungry Music op waar onder andere ook Joachim Pastor deel van uitmaakt. Ondanks zijn jeugdige leeftijd, heeft de Fransman al bergen elektronische muziek uitgebracht, maar met zijn nieuwste album gooit hij het over een andere boeg: Orchestra is een cinematisch geheel ondersteund door het twintig koppig Orchestre de Fourvière. Kevin leerde op zijn derde verjaardag piano spelen en mag vanavond in de Ancienne Belgique proberen of hij ook een orkest kan leiden.
De Ancienne Belgique was reeds lang op voorhand uitverkocht. Gekleed in hun mooiste Bonobo of Disclosure t-shirt kwamen de nieuwsgierigen het leger violisten – inclusief één elektrische -, een rijtje contrabassen, twee trombones, twee hoorns, een trompet, een dwarsfluit en een percusieset aanschouwen. Worakls zelf was dan weer gewapend met keyboard en effecten box.
Openen deden ze met een rustig opbouwend stuk waarin vooral de dame met dwarsfluit zichzelf in de spotlight blies. Het werd echter al snel duidelijk dat de ongeschreven regels van een (neo-)klassiek concert niet zouden worden gevolgd die avond: De intro’s van de nummers werden maar al te vaak verstoord door geroezemoes in de zaal. Ook die ene keer toen Kevin zelf de zaal moest vragen om stil te zijn, dat niet lukte en hij bijgevolg zijn tot dan toe onherkenbare intro maar stillegde om over te gaan in een verjaardagslied voor één van zijn muzikanten.
De muzikale hoogtepunten waren ongetwijfeld de solo’s van onder meer eerste violiste Karen Passabet-Labiste op “Caprice” en de elektrische viool die ons met een bijzonder oosters geluid verraste op “By the Brook”. Ook was het zeer plezierig om te zien hoe de strijkstokken met meticuleuze viooltikjes op en neer dansten op de snaren om er vervolgens mee in de lucht te zwieren om het publiek op te jutten. Het Orchestre de Fourvière was zelf ook niet van plan om stil te blijven zitten. Op verschillende nummers kwamen enkele violisten naar voor om een soort paringsdans te houden en ook het moment waarop het zestal blazers assertief rechtstonden voor hun ene verlengde noot te spelen om het de volgende cycli van beats weer over te doen, was ronduit geniaal.
Jammer genoeg klonken sommige stukken ook vaak wat cheesy, werd er soms onvoldoende tijd genomen om bepaalde krachtige motieven uit de intro’s verder op te bouwen. Er werd maar al te vaak na een dertigtal seconden gekozen om er een eentonige beat onder te zwieren en verzwakte de aandacht als er niet kon worden gefistpumped. Als het publiek niet spontaan aan handjesklappen deed, werd er om gevraagd door Worakls of één van zijn muzikanten. Andere keren werd er luider ‘oh oh oh oh oh’ meegezongen dan in menig voetbalstadium – al kreeg dat gegalm dan weer wel zijn charme toen de instrumenten na het nummer wegvielen. Vreemde eend in de bijt was het nummer “Crow” waarop de strijkers een drum & bass ritme vanop Worakls zijn keyboard ondersteunden.
Worakls brengt een krachtig concept en maakt duidelijk dat elektronische dansbare muziek en klassiek verenigbaar zijn. Ondanks de glasheldere klank, mist hij toch vaak de verfijning van pakweg Nils Frahm en werden de sterke passages en solo’s vaak te snel onderbroken of ‘ondersteund’ door repetitief basgeluid. Het overgrote merendeel van het publiek liet dit echter niet aan hun koude kleren komen en amuseerde zich kostelijk: of waar zag je eerder mensen crowdsurfen op viooltonen? Worakls zakte gisterenavond nog af voor een set in Kompass Klub te Gent en met hem ongetwijfeld een hoop enthousiastelingen.
https://www.instagram.com/p/B5wBKg9h_-R/
