Bear’s Den is sinds enkele jaren een vaste waarde in de alternatieve muziekwereld. Sinds hun fenomenaal debuut Islands uit 2014 verwarmen ze ons telkens weer met hun herkenbaar geluid. Van een gitaar en wat elektronica zijn ze niet vies, maar Andrew Davie en Kevin Jones kiezen ook al eens graag voor een winterse soundtrack. Met een piano en een akoestische gitaar weten ze je te omarmen als het zachtste fleecedekentje. We zijn dan ook zeer blij met deze kersverse ep van Bear’s Den om de korte, donkere dagen te trotseren.
Dat de ep onverwacht te noemen is, komt door een eerdere release van het duo dit jaar. Met So that you might hear me waren we weer even zoet, maar deze ep is zeker ook welgekomen. Slechts twaalf minuten tellend, maar kwantiteit delft hier het onderspit voor kwaliteit. “Only Son of the Falling Snow” kenden we al en wist meteen een gevoelige snaar te raken. Dat Bear’s Den hun ruige zelf even achterwege laat, valt in goede aarde: de eerlijkheid waarmee ze hun teksten schrijven vormt een topkoppel met de instrumenten die zonder effecten het beste tot hun recht komen. Je krijgt hier een heerlijk nostalgisch gevoel van, wat ook de intentie was van de Britten. Missie geslaagd dus!
Op dit elan gaat Bear’s Den voort met nieuwkomers “Longhope” en “The Star of Bethnal Green”. De piano krijgt op die laatste de hoofdrol, die met glans wordt vervuld. Langzaam werkt het nummer naar een climax om op het einde met een breekbare noot af te sluiten. “Longhope” werkt ook al zo rustgevend als een knetterend kampvuur zijn kan. Hier zorgen ze weer voor de nodige afwisseling door gebruik te maken van blazers.
In tijden van kerstmarkten, kerstboomverbrandingen en winterse wandelingen reiken deze Britse beren je een honingzoete leidraad aan doorheen deze duisternis. Doordat ze hun muziek eerlijk en puur houden, kan je niet anders dan wegsmelten gedurende een klein kwartier. Op 26 februari staan ze in Vorst Nationaal, hopelijk met dit drietal.
