AlbumsRecensies

Albumreviews: Beire Kort #18

Er verschijnen doorheen het jaar zoveel albums dat het heel moeilijk is om alles een volledige recensie te geven. Daarom vonden we het concept ‘beire kort’ uit waarbij we albums die we nog niet recenseerden, toch een platform geven. Dit doen we in de vorm van korte albumrecensies van een alinea waarin we het album beoordelen op zijn sterktes en/of zwaktes, met alle relevante platen die nog niet op onze site verschenen. Bij deze editie vind je Ama Lou, Mudhoney, Matana Roberts, Yeule, Sea (Peoples), Sleep Token, Jaden, Rare Akuma, Half Moon Run, Dj Shadow, Warmduscher, The Growlers, Land Of Kush, Yseult, Big Thief, Allah-Las, Doja Cat en Merol.

Ama Lou – Ama, Who? (★★★★)

Ze is nog maar eenentwintig, maar toch is de Britse zangeres Ama Lou al een decennium bezig met muziek. Ama, who? is echter nog maar haar eerste volwaardige ep en is het beste bewijs dat ze weet waarmee ze bezig is. Haar r&b-sound is verfrissend en past perfect bij haar unieke stem, die elk nummer nog een extra kleurtje geeft. “NORTHSIDE” is bij uitstek het beste nummer van de ep, maar ook de rest klinkt uiterst sterk. Ama, Who? staat bij ons al op repeat en laat ons uitkijken naar het vervolg.

Mudhoney – Morning In America (★★★½)

Mudhoney ep cover

Van Beire Kort gesproken: 22 minuten en zeven nummers, meer hebben de garagegrungerockers van Mudhoney niet nodig om bij ons heimwee op te wekken naar gescheurde jeans en lelijke flanellen hemden. De songs op de ep Morning In America komen uit de opnamesessies van Digital Garbage, hun album uit 2018, en daarmee ook uit hetzelfde politiek cynische kruitvat. Opener “Vortex of Lies” zet meteen de toon voor de met overstuurde gitaarriffs overgoten maatschappijkritiek die nog volgt. Actuele lyrics op goeie ouwe Seattle scuzzpunk gitaren. Niets meer, niets minder.

Matana Roberts – COIN COIN Chapter Four: Memphis (★★★★½)

We zouden kunnen zeggen dat Matana Roberts een van de meest overrompelende jazzalbums van het jaar heeft uitgebracht, maar die vlag dekt de lading niet. Op Memphis, het vierde deel van de twaalfdelige COIN COIN serie, geeft ze ons een panoramisch zicht op haar werk met directe invloeden uit de traditionele Amerikaanse folk en blues tot  avant-garde en free jazz. Haar limietloze sound klinkt op het eerste gehoor ondoordringbaar, maar wie doorzet, kan zichzelf helemaal verliezen in de spoken-word, experimentele en traditionele vocale technieken, grommende drums en gepassioneerde altsax op deze plaat van Matana Roberts. Memphis is een genadeloos epische langspeler geworden met ongekende diepte.

Yeule – Serotonin II (★★★½)

Yeule, het project van de Signaporese Nat Ćmiel, is vernoemd naar een personage uit de videogame Final Fantasy. Geen gekke keuze, want haar muzikale wereld lijkt dikwijls aan te leunen bij het digitale en het virtuele. Onder een melancholisch klankendekentje van zoemende synths en galmende bassen zingt ze over persoonlijke thema’s als liefde, affectie, de dood en het leven, vaak gekoppeld aan onze steeds meer gedigitaliseerde samenleving. Op haar debuutalbum Serotonin II gaan de 41 minuten aan ambient pop moeiteloos voorbij, maar weet deze ook te prikkelen, wegdromen en fascineren.

Sea (Peoples) – Casseroling (★★★)

Het Brusselse Sea (Peoples) leerden we in 2018 kennen met hun verrassende debuut-ep Let’s Talk About My PC Life. De opvolger hiervan, Casseroling, zag vorige maand het levenslicht. Singels als “The Creeps” en “Water” deden ons alvast reikhalzend uitkijken naar wat ze nog allemaal voor ons in petto hadden. Op Casseroling is het ene nummer al eens wat zonniger dan het andere maar de rode draad is natuurlijk wel de zee en alles wat daarbij komt kijken. Toch blijft hun rode draad die typische lofi dreampopklank, wat wij alleen maar kunnen toejuichen.

Sleep Token – Sundowning (★★★★)

Soms haalt alle achtergrond de muziek in en wordt de muziek niet meer als behangpapier in een kamer. De mystieke en mysterieuze devotie dat Sleep Token aan de dag legt, leek lang de bovenhand te hebben op de muziek, maar muzikaal bleek deze release allesbehalve behangpapier. Sleep Token doet het voornamelijk rustig en zweverig aan en lijkt op een kruising tussen dromerige pop en post-metal. Het overwegende rustige werk is niet zozeer waar het label Basik Records voor gekend is. Daarom zijn er ook luide en djenty gitaarpartijen aanwezig, maar vooral de stem van de onbekende zanger bezorgt ons kippenvel. We hebben het raden naar zijn identiteit, maar wij denken aan een kruising tussen Sam Smith en Hozier. We zijn benieuwd naar jullie oordeel.

Jaden – ERYS (★★★★)

Jaden gebruikt de sample van een tondeuse als 808. Meer zou er over zijn nieuwste album ERYS niet gezegd moeten worden, want genialer dan dit wordt het niet – althans, dat zou iemand zeggen die kort door de bocht recensies schrijft. Want ERYS is genialer dan dat! ERYS is na SYRE het tweede album én het alter ego van de 21-jarige rapper en volledig tegengesteld aan zijn voorganger. Waar SYRE Jaden toonde als gevoelige artiest ontpopt Jaden zich in ERYS tot agressieve trapper. Dat is te horen in tracks als “I”, “NOIZE” en “Got It”, maar toch komt de rustige Syre ook aan het woord in onder andere “Again”. Naast Erys en Syre is ook negentienjarige zus Willow op de plaat te horen, net als Lido, Trinidad James, A$AP Rocky, Kid Cudi en Tyler, The Creator met de nodige controverse. Met elk project bewijst Jaden opnieuw dat hij meer is dan ‘de zoon van’. Hij is niet langer de jonge knaap die vage Tweets post. Jaden is volwassen geworden, en zijn muziek met hem.

Rare Akuma – it’ll be okay. (★★★★★)

Na internationaal te hebben samengewerkt met namen als $uicideboy$ en Kamiyada+ focust Rare Akuma nu op de Vlaamse hiphopscene. Een grote stap in die richting was de productie van “U Ma Is U Pa” op het debuutalbum van Zwangere Guy, maar het is Akuma’s nieuwste ep it’ll be okay. waarmee de 23-jarige Antwerpenaar zich definitief op de kaart zet. Hoewel Akuma’s muziek getypeerd wordt als ragecore is de rapper/producer van alle markten thuis. (Dat komt er nu eenmaal van wanneer je al tien jaar in de underground broedt op je grote breakthrough.) De ep begint met “(don’t) go away.”, waar drum ’n’ bass in schuilt, en gaat verder met “i’m totally over it”, dat net als “I love life </3” geïnspireerd is door (punk)rock en metal. De overige tracks zijn dan weer pure trapbangers met “SAINT!” als ultieme hoogtepunt. Verder zijn “I love life </3” en afsluiter van de ep “Free Xela Outro” voorzien van klassieke elementen als orkesten en koren. Dit alles toont de immense diversiteit van Rare Akuma, en het is gewoonweg om van te smullen.

Half Moon Run – A Blemish in the Great Light (★★★★)

Half Moon Run is een band die het altijd wel wat moeilijk heeft gehad om door te breken bij een echt groot publiek. Debuutplaat Dark Eyes uit 2013 bevatte breekbare folkrockliedjes die gemaakt waren voor liefhebbers van zeemzoete muziek. Het was dan ook moeilijk om dit op hun tweede plaat opnieuw te evenaren, en dus viel die wat tegen. Gelukkig lijkt de band op A Blemish in the Great Light een nieuwe adem gevonden te hebben. Hier kan de band een mooi evenwicht brengen tussen hoopgevende songs a la “Flesh and Blood”, die zelfs voor een vrolijke vibe zorgt, en de iets meer duistere songs zoals “Natural Disaster”. Het hoogtepunt van de plaat is weliswaar het meer dan zeven minuten durende “Razorblade”, dat zacht begint en helemaal uit zijn voegen barst naar het einde toe. De groep bewijst hiermee dat ze geweldige songwriters zijn die ook stadionanthems kunnen uitwerken met een doordachte visie. De plaat is dan misschien minder commercieel toegankelijk, de muziek is ijzersterk uitgewerkt.

DJ Shadow – Our Pathetic Age (★★½)

DJ Shadow is al meer dan twintig jaar bezig en ondertussen kunnen we hem als een gevestigde waarde zien met een heuse reputatie. Die reputatie zet hij dit keer wel op het spel om zijn Our Pathetic Age uit te werken. Een dubbelaar met 23 nummers, waarbij de eerste cd instrumentaal is en de tweede vooral met heerlijke collabs wordt gespekt (denk De La Soul, Paul Banks, Run The Jewels enzovoort). Het is dan ook vooral die tweede helft die weet te boeien. De eerste helft van de plaat voelt tamelijk inspiratieloos aan, waarbij Shadow vooral zijn eigen sterkte in de verf wil zetten. Op de tweede helft krijgen we dan wel weer heerlijke platen, zoals onder meer “Rocket Fuel”. Half gewonnen dus op zijn nieuwste plaat.

Warmduscher – Tainted Lunch (★★½)

Bij de nieuwste plaat van Warmduscher was er heel wat hype in de Britse pers. Een nieuwe punkhype die niet zou moeten onderdoen voor IDLES en Shame. Ondertussen is Warmduscher in heel wat eindejaarslijstjes terug te vinden, maar wij vragen ons toch vooral af waarom. Oké, er staan heel sterke nummers op, maar er is ook heel wat vulling te vinden, waar we toch vooral onze bedenkingen bij hebben. De band wil op bepaalde momenten gewoon te moeilijk doen, en net daardoor valt heel hun concept in het water. Neem nu een nummer als “Disco Peanuts”: de synths die daarop te horen zijn, voelen voor ons toch iets te absurd aan en passen niet in het geheel dat de band zou moeten brengen. Te veel chaos is niet echt een goed idee en als album overtuigt Tainted Lunch maar matig.

The Growlers – Natural Affair (★★★½)

Al meer dan tien jaar zijn de mannen van The Growlers bezig met het maken van fijne plaatjes en ook Natural Affair is eentje dat je onder die noemer kan plaatsen. De band gaat op zoek naar een iets meer groovy geluid en vindt die ook al heel snel terug. Zo is opener en titeltrack “Natural Affair” al meteen een catchy song die de toon zet voor de aanstekelijke helft van de rest van de plaat. Hij zakt namelijk naar het eind toe een beetje in en zo maakt The Growlers ook weer zijn reputatie van nooit echt een wereldplaat te kunnen maken waar. Fijn album, maar niets wereldschokkends.

Land Of Kush – Sand Enigma (★★★)

Zoals de naam doet vermoeden, is Land Of Kush muziek die thuishoort in hogere sferen. Het is een experimenteel jazzcollectief gevormd rond de Egyptische Canadees Sam Shalabi. Hij is een gerenommeerd componist, multi-instrumentalist en al sinds de late jaren zeventig bekend als vernieuwer in de Arabische muziek. Met een dozijn gastmuzikanten is deze veteraan opnieuw de studio ingetrokken, hieronder een paar zangers en zangeressen die hun Oosterse toonladders zeer goed onder de knie hebben.

Voor het vierde album van Land Of Kush wordt er weer stevig buiten de lijntjes gekleurd. De meeste van deze cryptische opnames beginnen als consistente, Arabisch getinte jazznummers. Het geëxperimenteer kruipt dan meestal na enkele minuten naar boven in de vorm van schelle blazers en valse violen. Een open mind is noodzakelijk om de verwrongen klanken van Sand Enigma te appreciëren. Het dissonante kabaal is wederom gedurfd, maar geen nieuwe truc van experimentele jazzgroepen. Land Of Kush scoort vooral met mystieke werken zoals “Trema” en “Recuerdo”, die de mooiste kantjes van Arabische jazzmuziek tonen.

Yseult – NOIR (★★★½)

De Franse Yseult heeft er een goed jaar op zitten, want het was het jaar waarin ze haar muzikale weg gevonden heeft. Haar nieuwe ep Noir is daar een goed bewijs van, dankzij de veelzijdigheid die Yseult er aan de dag legt. “Corps” steekt er met kop en schouders bovenuit en krijgt je stil door een goede dosering van emoties. De zangeres durft op Noir iets meer dan voordien en die durf moedigen we zeker aan als het resultaat even sterk is als op Noir. Deze artieste zal nog zeer groot worden.

A Winged Victory For The Sullen – The Undivided Five (★★★★)

Na uitstapjes in de filmwereld met soundtracks voor Iris (2016), God’s Own Country (2017) en de Amazon serie Transparant keerden Dustin O’Hallaran en Adam Wiltzie terug naar hun geliefde project met de gevleugelde naam A Winged Victory For The Sullen. Voor hun derde plaat The Undivided Five reisde het duo zowat heel Europa rond. Het album werd in acht verschillende opnamestudio’s geproduceerd, waaronder Hongarije en de Brusselse Sint-Jan Baptist ten Begijnhofkerk. “Our Lord Debussy” imponeert meteen met groteske strijkers die majestueus uithalen en je meteen bij je nekvel grijpen. Waar AWVFTS vaak traag en gestaag opbouwt, valt het hier haast meteen met de deur in huis. “Sullen Sonata” grossiert  in kamervullende violen en synths, die zo weggelopen lijken uit een aflevering van Planet Earth. Enkel de vertelstem van David Attenborough en de magische natuurbeelden moet je er zelf bij verzinnen, maar met de weemoedige strijkersakkoorden is dat helemaal geen probleem. “The Slow Decent Has Begun” klinkt ook exact zoals de titel doet vermoeden, en in “Adios, Florida” wordt op pakkende wijze afscheid genomen van de Amerikaanse staat alsof het een van hun dichtste vrienden was. Je kan het ook beluisteren als een ode aan Jóhann Jóhannsson, wiens werk Wiltzie en O’Hallaran nog onder handen namen kort voor zijn dood. Het is moeilijk om er je vinger op te leggen waarom, maar hun zweverige ambientmuziek weet keer op keer je gevoelige snaren te raken zonder ooit klef of manipulatief over te komen.

Big Thief – Two Hands (★★★)

2019 was een productief jaar voor Big Thief. In mei kwam de band al met nieuw album U.F.O.F. Op 11 oktober was er al een vervolg op dat album. Zangers Adrianne Lenker en de drie heren uit Brooklyn zijn een behoorlijk jonge band. Sinds hun debuut Masterpiece (2016) is het echter snel gegaan en hebben ze een groot gevolg gekregen. Two Hands kabbelt in tien nummers zacht en melancholisch vooruit. Het komt zeer sereen uit de hoek op nummers zoals “Those Girls” of de afsluiter “Cut My Hair”, dat ook invloeden van countrymuziek kent. Op de titeltrack “Two Hands” verkent de Amerikaanse band kanten van spirituele wereldmuziek. Two Hands is een degelijke release, zeker voor twee albums op zo’n korte tijd, maar ook geen uitschieter van Big Thief.

Allah-Las – LAHS (★★★)

Al sinds hun debuut in 2012 draagt Allah-Las meer dan hun steentje bij aan de warmbloedige kant van het muzieklandschap. Ook met hun vierde langspeler is dat niet anders, al gooien ze het met LAHS toch ietwat over een andere boeg. De vocals kwamen helemaal vooraan in de mix en muzikaal ademt de plaat vooral sixties psychedelica. Garage- en surfrockelementen werden dan weer wat meer naar de achtergrond verwezen. Spaanse en Portugese teksten maken het geheel wat exotischer, en ook instrumentale nummers zetten mee de sfeer. Of dat een goede zaak is, is nog maar de vraag. LAHS klinkt ongelofelijk gezapig en laidback, en een warm en rustig gevoel is onvermijdbaar tijdens het luisteren. Maar soms zakken we toch net iets te veel weg in de psychedelische kussens.

Doja Cat – Hot Pink (★★★)

Doja Cat is een echte hiphopsensatie. De vierentwintigjarige in Los Angeles opgegroeide rapster is volgens velen een de volgende grote supersterren in de urban scene en wij zouden ervoor tekenen. Hot Pink is Doja Cat’s tweede album en klinkt nog iets scherper dan haar debuut Amala. De mosterd haalde ze deze keer in punk, trance en r&b, wat je ook in haar opgetogen raps kan horen. Ster van het album is alweer de attitude die je te horen krijgt en de catchy hooks die haar muziek zo onweerstaanbaar maken.

MEROL – Superlatief (★★½)

BOTER, de eerste ep van de Nederlandse Merol, kwam er in 2018. In datzelfde jaar vuurde ze ook nog de catchy single “LEKKER MET DE MEIDEN” op ons af. Eerder dit jaar ging ze verder op datzelfde elan met bijvoorbeeld “HOU JE BEK EN BEF ME”. Die singles vinden we jammer genoeg niet terug op Superlatief. Op dit plaatje staat dan wel weer de inspirerende en – zoals steeds ook een beetje gekke – ode aan de liefde “Superlatieven”: ‘Ik wil met uitroeptekens en caps lock aan / Ik wil in superlatieven / De zon en de maan’. Ook “Dan Maar Jij” is een heerlijk typisch Merol-nummer. Verder horen we quirky Nederlandstalige elektropop die er, ondanks de spitsvondige teksten, toch niet echt uitspringt.

Deze beire kortjes werden geschreven door Maxim Meyer-Horn, Frederic Beeuwsaert, Felix Vloeberghs, Baldwin Verhoeven, Niels Bruwier, Katrijn Vermoesen, Jan Kurvers, Wouter Vandeweyer, Tom Berth, Gilke Geeraerts.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Adrianne Lenker - Bright Future (★★★★): Op de sofa voor folk van de bovenste plank

Van alle muzikanten die onze aardkloot rijk is, kan je Adrianne Lenker gerust tot een van de productievere rekenen. Het bekendste is…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Adrianne Lenker - "Fool"

Er valt heel wat nieuws te melden uit de wereld van Big Thief de afgelopen weken. Niet alleen trekt de band in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Adrianne Lenker - "Sadness As A Gift"

Big Thief-fans beleven deze tijden hoogdagen. Niet alleen is het zachte sneeuwtapijt het ideale zicht om naar de band te luisteren, maar…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.