Na vijf jaar stil te liggen, had het Gentse fenomeen Wallace Vanborn, aka plet-Wallace, wat te bewijzen. Hun nieuwe langspeler A Scalp For The Tribe werd alvast goed onthaald. Het studiowerk is echter maar één zaak, want de band staat bekend om hun ijzersterke livereputatie. We gingen op kwalitatief onderzoek uit en konden de heren gisteren treffen in de AB Club.
Black Leather Jacket was opener van dienst en kon het zaterdagavondpubliek aardig warm krijgen. De band heeft wel degelijk nog meer achter de hand dan hun hit “Village People”. Maar goed zo, want toen Wallace Vanborn opkwam, werd meteen van wal gestoken met “Supply And The Damned”. Met de dreigend aangeslagen akkoorden was het nummer een welgemikte keuze om mee te openen. “Even A Broken Guru Is Right At Least Twice A Day” was het eerste nummer van de nieuwe plaat dat we live te horen kregen. Het sloeg aan en Sylvester Vanborm maakte met veel bombastische drums nogmaals duidelijk vanwaar de naam plet-Wallace komt.
Er werd aangekondigd dat ‘een trip down memory lane’ niet geschuwd zou worden. Het woord werd gehouden, want gouwe ouwe “Found in L.A.” werd als een razende trein de zaal ingestuurd. “The Lair”, ook afkomstig uit Lions, liars, guns & God, kon op de bijval rekenen die het verdiende. Een strakke versie van “Welcome To The Wastelands” was de druppel om het publiek te laten bezwijken voor het herrezen trio. Het ferm schuurpapier in Ian zijn keel tijdens de refreinen van het nummer was benijdenswaardig.
Het was duidelijk dat de band het optreden meer in het teken van hun wederkomst zag en minder als een releaseshow. Alle publieksfavorieten passeerden de revue en het genot was merkbaar aan beide kanten van het podium. Met “Cougars” dreigde de band zichzelf tempogewijs even de benen vanonder het lijf te lopen, maar de drie herpakten zich na de breakdown. “From A To Yellow” werd hier vlotjes aangebreid. Het scherpe en dansbare nummer met Dries Hoofs simpele maar catchy baslijn liet het publiek meer schuifeldansen dan headbangen. Het meer speelse aspect ervan is kenmerkend voor het nieuwe album, alsook teruggrijpend naar de sound van debuutalbum Free Blank Shots. ‘Blij dat jullie erbij zijn om onze roestige tandwielen bij te oliën’, grinnikte de frontman nogmaals bevestigend.
Met zinderd gromende bas diende “Vampires” als slow bij uitstek op de avond, al was het met een gierende solo. De verrassing was dan weer voor “Mastering Ascension”, waarbij Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers mee op het podium verscheen. De samenzang klopte volledig en samen met tonnen galm op de gitaar kwam het nummer live goed uit de verf. Hierna werd er in volle glorie naar het einde gespurt met het vlammende “We Are What We Hide”, “Wave Goodbye”, “Atom Juggler” en het zware “Cowboy Panda’s Revenge”. Samengevat kregen we uiteindelijk een zeer strakke set te horen met vier nieuwe nummers en een resem vertrouwde kleppers. Belangrijker is dat de band, na vijf jaar afwezigheid, duidelijk nog niets van zijn pluimen gelaten heeft op vlak van liveperformance.
