©CPU- Willem Devriendt
Wie vroeger ‘steak’ zei, dacht maar aan één ding en dat was diezelfde steak met pepersaus. Maar sinds de passage van Brent Vanneste en zijn maten op Humo’s Rock Rally 2008 kreeg dat woord in één klap een andere betekenis. Vanaf dat moment stond Steak Number Eight op de muzikale kaart, maar in de volksmond was STAKE altijd al genoeg om te weten dat het niet om je hongergevoel ging. Een logische naamsverandering dus en eentje die de productiviteit van de heren zeker niet in de weg stond, want na twaalf jaar releaseten ze met Critical Method ondertussen al hun vijfde plaat en zo ook hun eerste plaat onder de nieuwe alias. Om dat te vieren schonk het viertal ons een vroeg Sinterklaascadeau in de vorm van een releaseshow.
De mensen die STAKE tijdens hun try-outs aan het werk zagen in Den Trap, Trash Life en Charlatan, wisten waaraan ze zich konden verwachten. Diegenen die er niet bij waren moesten desondanks zeker niet vrezen, want het is niet omdat de naam is veranderd dat het viertal ons ineens een ballade en wat popsongs zou brengen.
©CPU- Willem Devriendt
Beginnen doet een avondje in de AB gewoonlijk met een supportact en deze keer mocht die er meer dan wezen. De Fransmannen van Celeste zijn dan ook geen beginners meer, want met vijf albums achter de kiezen wisten zij wel raad met een vollopende zaal. Hun black metal en sludge voelde de eerste minuten wat wankel aan, maar daarna ging het hen voor de wind. Met een strakke set en een wall of sound om ons omver te blazen, leek het er heel even op dat zij hier de regels kwamen bepalen. Een gevoel dat uiteindelijk snel weg deemsterde wanneer STAKE zelf de gitaren in gang zette. Celeste toonde ons wel dat openen niet noodzakelijk een saaie routine hoeft te zijn en daarvoor alleen al zijn zij het volgen waard.
Bij een releaseshow is het altijd wat bang afwachten of ook de nieuwe nummers de oude kunnen bijbenen. Na enkele luisterbeurten van Critical Method leek ons dat geen probleem te gaan worden, maar je wist maar nooit natuurlijk. Openen deed het viertal al meteen met twee nieuwe nummers. Het heerlijk slepende “Devolution” mocht daarbij de spits afbijten. Een naar STAKE’s normen rustiger nummer, maar die kenmerkende sound blijft wel makkelijk overeind. Al snel volgde “Catatonic Dreams” en dat deed de AB een eerste keer daveren. De eventuele twijfel of de nieuwe nummers hun effect wel zouden hebben, werd op die manier al snel van tafel geveegd. Het publiek kreeg een dankbare ‘merci AB’ en Brent Vanneste beloofde ons daaropvolgend toch nog wat Steak Number Eight nummers. Laat maar komen.
©CPU- Willem Devriendt
Nuja, oud of nieuw; het maakt ons niet echt veel uit. Zolang het ons dat gevoel geeft dat we leven en daarvoor waren de meesten naar Brussel afgezakt. Een episch nummer als “Return of the Kolomon” of “Your Soul Deserves To Die Twice” voldoen op plaat al zeker aan die verwachting, maar live geeft STAKE zijn publiek die extra punch, die hen tot een van de strafste Belgische live bands maakt.
Het beest dat STAKE live is, werd pas echt losgelaten na een nummer of vijf. Dat was exact het moment dat we bakken zweet en Brent Vanneste als een match mochten beschouwen. Niet dat het de jonge rockgod kon deren, want de absolute overgave in hun muziek bleef zoals we dat van hen kennen mooi aanhouden en dat was ook moshende meute niet ontgaan. Tussendoor vond drummer Joris Casier nog even de tijd om een belletje te maken met de mededeling dat ze de AB hebben uitverkocht. De dankbaarheid was mede daarom erg groot, waardoor Casier “Eyes for Gold” aan het publiek opdroeg. Een nummer met een heerlijke opbouw en eentje dat naar onze mening de setlist niet meer zou mogen verlaten.
©CPU- Willem Devriendt
Een set van STAKE is altijd op het puntje van de stoel zitten, want hun nummers zitten zo clever in elkaar dat ze ons langer dan een uur in spanning kunnen houden. En ook al wisten we wat er zou komen, toch vervielen we steeds in dat moshen, gooien met bier en de keel kapot schrapen tot er niets zinnigs meer uit kwam. We kunnen het niet laten, zeker? De oude nummers hadden dat effect, maar ook een nieuw nummer als “Doped up Salvations” moest zeker niet onderdoen.
Om af te sluiten schonk STAKE ons een unicum, want “Human Throne” werd heel minimal gebracht. Enkel Brent, een piano en zijn stem op de voorgrond, meer niet. Het gaf ons even een onwennig gevoel en toen ook het microstatief niet wou meewerken krulden de tenen zelfs heel even, maar dat werd uiteindelijk met veel zelfrelativering weggelachen. Leuk geprobeerd, STAKE, maar volgende keer gewoon opnieuw die knallende gitaren in onze face zoals Black Eyed dat ook deze keer weer wist te bereiken.
STAKE toonde in de AB nog maar eens dat het bovenaan de Belgische ladder staat van de riff en daar heeft hun andere bandnaam gelukkig geen verandering in kunnen brengen. STAKE blijft STAKE en daar mogen we ons gelukkig mee prijzen.
