© CPU – Fleur De Backer
Rock Werchter, Pukkelpop, Lokerse Feesten, de AB, De Roma… blackwave. stond al overal en dat zonder een album uit te hebben. Het Antwerpse duo bestaande uit Willem Ardui en Jay Walker bereikte al veel en dat ook zonder een groot kansenparcours te hebben gewonnen. We hebben dus te maken met een ongeziene succesformule, die nu dankzij een debuutalbum in de definitieve plooi valt. Met ARE WE STILL DREAMING? vestigt Blackwave zich helemaal als vaste waarde in de Belgische urbanscene. We spraken met hen vlak voor de release van hun eerste langspeler.
Zijn jullie klaar voor de release?
Willem: Ik denk het. Het releaseweekend zal een beetje hectisch worden…
Jay: Maar dat hoort er uiteraard bij.
Het album ARE WE STILL DREAMING? kende al zes singlereleases. Was dit bewust gedaan?
Willem: Het was niet dat het album al klaar was en we dan gingen kiezen welke singles we zouden releasen. Het was meer een proces gaandeweg de afgelopen twee jaar. We hebben gewoon muziek gemaakt en hebben gereleaset wat we wilden releasen, totdat we op het punt stonden dat we alles wilden bundelen tot een album. Een aantal singles (onder andere “Whasgood!?”, “Swanging” en “BIG Dreams”) staan niet op het album. Het was echt meer een organisch proces, waarin we gewoon singles uitbrachten. Het is gekomen hoe het is gekomen.
Was er iets dat jullie absoluut wilden tonen op jullie eerste album?
Jay: Dat groeide eigenlijk doorheen het proces. Ik denk dat we vooral de eerlijke kant van onszelf wilden laten zien. Het is echt meer een zelfportret in plaats van gewoon made up things en ik denk wel dat we in dat opzet geslaagd zijn.
Willem: Ik denk dat we vooral niet te hard hebben ingezeten met het feit dat dit ons eerste album is, want dat werkt heel beperkend. We gaan later nog andere dingen kunnen maken en dit is nu gewoon wat het is en wat we op dit moment wilden maken.
Zorgde dit dan ook voor extra druk omdat de muziekwereld zoveel waarde aan een debuut hecht?
Willem: Dat sowieso wel…
Jay: Maar dat gaf mij in het begin meer druk dan nu. Ik denk dat ik dat een beetje heb losgelaten en nu meer ben van ‘just do it’.
Willem: Dat is een belangrijk ding geweest. Misschien hebben we ons hier in bepaalde periodes net wel heel hard aan vastgehouden, maar in de laatste maanden hebben we dat inderdaad kunnen loslaten, waardoor we nog eens nieuwe nummers konden maken die uiteindelijk onze favorieten van het album zijn. Tracks zoals “Realise Now”, “Lowkey” of “In the Middle” zijn songs die we heel laat in het proces hebben gemaakt en die voelen ook gewoon vrijer omdat we er gewoon ons ding op wilden doen.
Zonder een album uit te hebben, hebben jullie al heel veel bereikt. Hadden jullie misschien ook schrik dat mensen te hoge verwachtingen zouden hebben?
Willem: Ja, sowieso! Ik denk dat ik voor ons allebei kan spreken als ik zeg dat we wat schrik hebben voor de reacties vanuit de media. Het is niet dat we dat per se hoog in achting zullen nemen of dat onze mening erdoor zal veranderen, maar je wilt gewoon geen slechte reviews over je album. Daar heb ik toch wat stress voor, maar tegelijk besef ik dat dit het album is dat we wilden maken. Eventuele slechte reacties zullen daar niets aan veranderen.
Op het album staan een heleboel samenwerkingen met andere artiesten. Wanneer kunnen we in jullie ogen spreken van een geslaagde collab?
Jay: Het moet vooral heel organisch zijn. Vanaf dat er iets te geforceerd is of die link met de persoon er niet is, dan maak je ook gewoon geen nummer met die artiest.
Willem: Ik denk dat alle samenwerkingen die op het album staan inderdaad zeer organisch tot stand kwamen. We hadden met die artiesten gewoon een muzikale klik.
Jay: Met bijvoorbeeld Benny Sings hebben we elke dag waarop we met hem in de studio waren een nummer gemaakt. Ook met Jonathan Jeremiah was de track (“In the Middle”) er snel.
In de zomer waren er nog plannen om wat vrouwen op het album te krijgen, maar uiteindelijk is dat toch niet gelukt. Hoe komt dat?
Willem: Dat was zeker niet met voorbedachte rade, maar ik zou zeker zeggen dat we allebei lone wolves zijn. We gaan niet zo snel zelf uit onze comfortzone treden om andere mensen aan te spreken, die we anders niet zouden benaderen om een samenwerking aan te gaan. We werken vooral met z’n tweeën, maar als er zich opportuniteiten van buitenaf aanbieden, gaan we daar sowieso op in. We waren gewoon heel hard bezig met het album en hoe het aanvoelde, denk ik. Het had evengoed gekund dat er een paar zangeressen op het album hadden gestaan als die toevallige ontmoetingen er waren geweest.
Jay: We hebben het ook geprobeerd, maar onze studiosessie met de Britse zangeres Joy Crookes is uiteindelijk niet doorgegaan.
“In the Middle” gaat over jezelf verloren voelen in een situatie. Wanneer was dat bij jullie het geval in de afgelopen jaren?
Jay: Dat is een beetje op en af. Er was geen specifiek moment waarop ik mezelf echt verloren voelde. Het schommelt gewoon een beetje tussen ervaringen hebben zoals op Pukkelpop en dan twee dagen gewoon thuis achter je computer zitten.
Willem: Voor ons is dat een heel groot thema doorheen het album. Het proberen managen van het op onze eigen benen staan als jongvolwassenen, en dan komen er momenten bij kijken die toch wel surreëel aanvoelen. Die twee zijn soms heel moeilijk te rijmen; of het een maakt het ander heel ingewikkeld.
“Lowkey” is dan weer wat kritischer tegenover sociale media. In hoeverre is sociale media belangrijk voor jullie als artiesten?
Willem: Sociale media is voor ons beiden iets heel moeilijk.
Jay: Het voelt voor ons gewoon niet natuurlijk om daar veel mee bezig te zijn. Het is sowieso een goed medium om te tonen wat je kunt en hebt, maar het voelt voor mij heel onnatuurlijk om daar veel tijd aan te spenderen.
Willem: Er komt gewoon zoveel stress bij kijken. Ik heb respect voor mensen die dat wel heel de dag doen en kunnen vloggen of selfies nemen. Mij geeft het al veel stress als ik gewoon een foto post; het voelt super oppervlakkig aan om bezig te zijn met het aantal likes of het aantal mensen die je story bekijken. Het moet gewoon in deze tijden. Er zijn heel wat artiesten die groot geworden zijn dankzij sociale media, maar anderzijds zijn er ook artiesten zoals wij, die dat liever niet zouden hebben. De interactie met de fans is dan wel weer leuk.
Streaming heeft de afgelopen jaren ook voor veel verandering gezorgd. Zouden jullie andere muziek maken als jullie niet in het streamingtijdperk zouden zitten?
Willem: Waarschijnlijk wel, want qua inspiratie is er veel ter handen. Je moet niet meer naar de platenwinkel gaan en drie platen kopen die je dan heel de tijd beluistert. Er is een overload aan muziek en dat beïnvloedt je sowieso wel als artiest, aangezien je ook veel meer genres in je opneemt. Ook om heel concreet te zijn: vanuit de labels wordt erop gehamerd dat een intro niet te lang mag zijn, omdat dat niet goed is voor streaming. Een track van zeven minuten maken is tegenwoordig bijna not done en we hebben ook te maken met playlisting, waarbij we nummers aanpassen zodat ze in bepaalde playlists passen.
Jay: Dat is misschien ook door de massaconsumptie-ingesteldheid.
Ontdekken jullie zelf dan via streaming veel nieuwe muziek?
Jay: Ik luister muziek eigenlijk alleen maar op Spotify. Heel occasioneel koop ik wel een plaat, die ik dan weliswaar niet opzet, omdat ik gewoon via Spotify naar het album luister.
Willem: Dat is hetzelfde bij mij. Het is gewoon super nice om nieuwe artiesten te leren kennen.
Jay: Je leert echt veel nieuwe dingen kennen zonder veel moeite te moeten doen.
Willem: Dat is soms ook een probleem, want het kan wel eens aanvoelen als een overload. Vroeger luisterde ik echt naar alles dat uitkwam en maakte ik voor mezelf lijstjes met de beste albums van elk jaar, maar dit jaar was dat veel moeilijker voor mij omdat ik met mijn eigen ding bezig was.
Jullie zijn ontzettend veel met muziek bezig en werken ook veel samen met andere artiesten. Helpt jullie dat om jullie eigen muziek te maken of werkt dat ook afleidend?
Willem: Het is eerder bevorderend, want je leert uit elke ervaring, ook als die op het eerste zicht niet meteen iets opbrengt. Als ik bijvoorbeeld met iemand in de studio ben en er komt niks uit, dan is dat jammer, maar daaruit leer je ook gewoon. Als producer ga je altijd proberen in het hoofd te geraken van degene waarmee je werkt om dan muziek te maken op maat van die artiest. Elke keer dat je dat doet, leer je daaruit.
Jay: Momenteel ben ik niet echt bezig met het maken van solomateriaal. Ik ben nog op zoek naar hoe ik dat wil differentiëren van blackwave., want de dingen die ik alleen maak, komen uiteindelijk meer in de blackwave. richting.
Pukkelpop was met zekerheid een van jullie hoogtepunten. Wat hebben jullie gedaan qua voorbereiding voor deze grote show?
Jay: Heel het jaar is zowat de voorbereiding geweest voor Pukkelpop. We hebben die set zodanig vanbuiten geleerd dat dat gewoon op automatische piloot was. Daardoor was dat denk ik ook zo on point. We hadden de set al zoveel gespeeld en we wisten dus goed waar we konden inspelen op interactie met het publiek.
Willem: Er was dus geen specifieke voorbereiding voor Pukkelpop. Elke show die we ervoor speelden, zorgde ervoor dat we ervaring konden opbouwen voor op het podium. Op filmpjes van onze eerste optredens zou je gewoon twee stijve harken op het podium zien; je leert performen enkel en alleen door het te doen. Je kunt daar niet raken door enkel in je repetitiekot te zitten.
Wat zijn dan de plannen voor de grote show in de AB?
Willem: Een helemaal nieuwe set waarbij we niet de hele voorbereiding van Pukkelpop hebben gehad. Nu wordt het helemaal nieuw, waarschijnlijk ook zonder try-outs. Het is van de eerste keer in de AB en dat hebben we nooit eerder gedaan. Dat wordt stressy, maar ik heb ook op een bepaalde manier het gevoel dat dat ons zal helpen, omdat we extra alert moeten zijn. We gaan het publiek dus iets nieuws geven en dat wordt met zekerheid speciaal. We gaan tijdens de show vooral focussen op de muziek en iets minder op het showelement. Het zal dus iets anders zijn.
Bedankt voor het interview en tot in de AB!
