InstagramLiveRecensies

White Lies @ Koninklijk Circus: Tien jaar To Lose My Life… vieren

© CPU – Nathan Dobbelaere

In 2009 betrad White Lies het muziektoneel met hun debuut To Lose My Life… Met doorbraaknummers “Unfinished Business”, “Death”, “Farewell To The Fairground” en de titeltrack zetten ze zich meteen op de muzikale kaart en worden ze gebombardeerd tot nieuwe koningen van de indierock. Tien jaar en vijf albums later blijft het oudere werk nog steeds het sterkste wat de band te bieden heeft. Dat laat zich elk concert opnieuw blijken aan de euforie van het publiek bij het horen van deze nummers. De tournee voor laatste plaat FIVE zat er nog maar net op of het Britse trio trekt er alweer op uit om de tiende verjaardag waardig in de verf te zetten. Daarbij kon Brussel, de stad waar ze het album destijds opnamen, uiteraard niet ontbreken.

Bij het betreden valt meteen op dat vooral frontman Harry McVeigh er duidelijk zin in heeft. De Britten volgen gedwee hun debuut en steken meteen van wal met “Death” en “To Lose My Life”. Veel sterker openen kan bijna niet en eigenlijk een beetje spijtig dat deze twee toppers zo vroeg al de revue passeren, maar zo zit de plaat nu eenmaal in elkaar. “A Place to Hide” is door de jaren heen weggeëbd uit de setlist, maar blaast hier nog eens in volle glorie. Het nummer werd duidelijk gemist want na afloop zingt het publiek de melodie nog na. Van een eerste echt hoogtepunt spreken we bij “Unfinished Business”, de allereerste single ooit van de band. Net zoals op Pukkelpop deze zomer hoor je meteen dat het nummer een speciaal plekje heeft bij het publiek, ‘Let’s dance like we used to!’.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De band verkeert na het uitgebreide touren van de voorbije jaren in bloedvorm. Elk nummer wordt voorzien van een geweldige lichtshow en frontman Harry McVeigh heeft er duidelijk zin in. Dit hebben we vroeger wel anders geweten. Op luid enthousiasme wordt “Farewell to the Fairground” onthaald en zoals gebruikelijk wordt er nog lang na verder geklapt en gezongen. Zelfs bij de immer stoïcijnse bassist Charles Cave kan er een lach af. Een melancholisch startend “Nothing to Give” ontplooit zich in een krachtige instrumentele outro die niet mis had gestaan op de originele versie. Daarmee komen we bijna aan bij het sluitstuk van de plaat. Dit eerste deel van de show wist op enkele rustigere nummers na alvast te overtuigen, maar er volgt nog meer.

‘We’re gonna run through some of our favourites of the other records now.’, verkondigt de frontman. De donkere bombast “Time To Give” bouwt in zeven minuten op naar een climax doorspekt van zang, synths en gitaren. Smaakmakers “Big TV” en “There Goes Our Love Again” brengen het publiek aan het dansen en zingen. Puntje van kritiek is de soms krakende of wegvallende zang bij sommige van de hogere stukken zoals bij “Is My Love Enough?”. Het nieuwere werk kent ook voldoende uitblinkers maar hier en daar zien we de oude fans toch een beetje wegzakken, zo had van ons “First Time Caller” bijvoorbeeld wel achterwege mogen blijven.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Ook speciaal aan de show is het debuteren van single “Hurt My Heart”. Het nummer ontstond in de nasleep van het laatste album en werd nog maar twee maanden geleden op de wereld losgelaten. Minder gekend dus, maar dankzij zijn stevigheid weet het wel te overtuigen. Frontman McVeigh windt met gemak het publiek keer op keer om zijn vinger, zo ook tijdens “Tokyo” wanneer hij in de tekst ‘Bangkok’ vervangt met ‘Brussels’. De band verlaat even het podium en als de kat van huis is dansen de muizen, traditiegetrouw zet het publiek tijdens het wachten “Farewell to the Fairground” nog eens in.

Bij het terug ten tonele verschijnen, worden we verrast met “Taxidermy”. Een oude b-kant die het eerste album destijds spijtig genoeg niet haalde. Een mooie toevoeging voor de echte fans. Harry McVeigh vertelt ons wat een geweldige ervaring het is om hun debuutplaat live te brengen in de stad waar het tien jaar geleden opgenomen werd. En slechts weinig locaties die beter geschikt waren voor dit euvel dan het Koninklijk Circus.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het beste nummer dat White Lies maakte, komt echter wel van een andere plaat. Steevaste afsluiter “Bigger Than Us” brengt nog een laatste keer de vlam in de pan en zorgt voor kippenvel. Terwijl grote witte ballonnen worden losgelaten, zingt het publiek zich voor de laatste keer de longen uit het lijf. We zien een tevreden band het podium aftreden na een waardig verjaardagsfeestje. ‘Let’s grow old together and die at the same time!’, als het van ons af hangt met veel plezier!

Setlist

Death
To Lose My Life
A Place to Hide
Fifty on Our Foreheads
Unfinished Business
E.S.T.
From the Stars
Farewell to the Fairground
Nothing to Give
The Price of Love

Intermissie (Space ii)
Time To Give
Big TV
There Goes Our Love Again
Intermissie (Space i)
First Time Caller
Is My Love Enough?
Morning in LA
Swing
Hurt my Heart
Tokyo

Encore
Taxidermy
Bigger Than Us

Related posts
InstagramLiveRecensies

Parov Stelar @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Glitter en glamour

  Het afgelopen decennium bracht Parov Stelar Belgische festivalweides en tenten in beweging met zijn elektronische interpretatie van balkanswing. Het album Live…
InstagramLiveRecensies

Róisín Murphy @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Feestje in een verkleedkoffer

Met haar nieuw album Hit Parade onder de arm zakte Róisín Murphy af naar Brussel. Na passages in de Ancienne Belgique pakte de Ierse…
InstagramLiveRecensies

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Half mens, half machine

Orchestral Manoeuvres in the Dark, bekend als OMD, leidde het grensverleggende pionierswerk van Kraftwerk in de jaren ’80. Zoals we vorige week…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.