© CPU – Nathan Dobbelaere
Charli, dat is de goed doordachte titel van de nieuwe plaat van Charli XCX. Een leuk album, waarop haar liefde voor experiment en pop een perfecte cohesie vormen. We gingen dan ook vol hoge verwachtingen naar haar show in de Ancienne Belgique. Eén van de laatste op haar tour, en de vermoeidheid was er wel degelijk. Ze was zelfs zo vermoeid dat er constant een backing track moest meewerken om haar stem te dragen, en dat er dan af en toe ook eens wat playback bij kwam kijken, moesten we er maar bijnemen.
Open mocht de genderfluïde Dorian Electra, ook voor ons een onbekende. Toch heeft hen opvallend duidelijk al wat fans verzameld. Verschillende nummers werden positief onthaald en er waren zelfs mensen verkleed als de artiest. De woorden ‘zanger’ of ‘zangeres’ worden bewust niet gebruikt, want er werd vooral geplaybackt. Zonder liveband en livezang en met de uitstraling van een androgyne gothic wist Dorian Electra toch al wat sfeer te creëren. Jammer genoeg was de muziek niet half zo goed als de sfeer. Alle nummers klonken vrijwel hetzelfde en originaliteit kwam er niet echt aan te pas. Bij Dorian Electra viel de muziek tegen en werd er zo goed als niet live gezongen. Hoogtepunten werden wel bereikt toen hen een prop papier in het publiek gooide of met een te kleine regenboogvlag zwaaide. We snappen waarom we nog nooit van deze artiest hadden gehoord.
Ook bij Charli XCX was het soms moeilijk om livezang te bespeuren, maar gelukkig was er wel heel wat sfeer dat door het publiek ontstond. Ook muzikanten bleek ze niet nodig te hebben en dat was een gemis. Soms leek het zelfs alsof we op Tomorrowland naar een dj stonden te kijken, maar dan zonder dj en met zangeres. Een goeie lichtshow dan maar, al was die ook maar povertjes. Twee grote vierkanten die het podium flankeerden waren het enige wat we te zien kregen, en natuurlijk de energieke Charli XCX.
Van bij het begin was ze aan het springen, dansen en zingen. Al waren we over dat laatste toch veel in twijfel. Aangezien toch alles op tape stond, konden de vocals evengoed ook daarop staan. Gemakkelijk voor haar, maar minder goed voor de dynamiek in de set. Er kon nergens worden uitgeweken en de show leek hierdoor veel te vaak op een voorgekauwd gerecht dat we liever niet al te vaak te verteren krijgen. Ook de oprechtheid van Charli XCX leed hieronder, al kon dat het merendeel van de zaal niet schelen.
Die zaal zong namelijk ieder nummer van begin tot eind luidkeels mee. Ook als Charli vroeg om te zwaaien, neer te zitten, of te springen, deed bijna de hele zaal dat. Allemaal goed en wel, maar met enkel plezier zet je geen goeie show neer. We konden niet anders dan vaststellen dat het niveau op podium lager bleek dan dat van het publiek. Eigenlijk verdiende het publiek het dus om hoger te staan dan de zangeres.
Nummers als “Vroom Vroom” en “Gone” waren de hoogtepunten in de set, en als je weet dat die helemaal in het begin van de set vielen, dan was het wel wat jammer. Als Charli dan bij bepaalde ballads zoals “I Don’t Wanna Know” en “White Mercedes” toch eens haar stem probeerde boven te halen, toonde ze wel degelijk dat ze het kon. Ondanks dat er heel wat effecten op de stem zaten, kon ze de hoge noten piekfijn halen. De nummers waarbij Charli dus niet rond hoefde te huppelen en gewoon voor een statief kon staan, kwamen zo het eerlijkst over.
Maar Charli XCX was hier niet voor eerlijkheid. Ze wilde gewoon een redelijk voorspelbare popshow serveren met een tape. Dat er dan ook een gitaarsolo passeerde zonder enig instrument op podium, kan op zijn minst absurd genoemd worden. Ook wanneer er andere instrumenten te horen waren in de opnames, misten we deze op het podium. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om enkele muzikanten mee te nemen? Maar goed, Charli XCX heeft wel een charisma dat kan tellen en zo kon ze tijdens “Shake It” ook de lgbtq-gemeenschap omarmen, met dank aan heel wat dragqueens op het podium.
Het leidde, na enkele dramatisch trage nummers, het begin in van een furieus dansbaar en krachtig einde. “Blame It on Your Love” was daarbij wel het lelijke eendje dat door zijn rare opgenomen Lizzo-feature nogal mechanisch overkwam. Het moest dus in de bisronde gebeuren, en daarin ontplofte de zaal nog een laatste keer. Net als ons geloof in de livevocals trouwens, want bij “Unlock It” speelde het tapeje gewoon verder terwijl Charli in het publiek stond.
Te weinig live dus, dat is onze jammerlijke conclusie van dit concert. Helaas, want het publiek had er zeker zin in en als Charli iets meer moeite had gestoken in de performance, kon het wel degelijk een goeie show geweest zijn. Tot onze spijt werd het dat niet, en moesten we constant checken of er al dan niet live werd gezongen – iets wat niet zou mogen bij een concert. Charli XCX mag dan een onorthodoxe popzangeres zijn, in de AB deed ze alles wat een popzangers live zo voorspelbaar maakt, behalve een kledingwissel.
Setlist:
Next Level Charli
Click
I Don’t Wanna Know
Vroom Vroom
Gone
Cross You Out
Warm
February 2017
Thoughts
White Mercedes
Official
Shake It
I Got It
Track 10 / Blame It on Your Love
Silver Cross
2099
Unlock It
I Love It
Boys
1999
