De eerste associatie met de naam Josh Klinghoffer is doorgaans Red Hot Chili Peppers, maar de Amerikaanse gitarist beheerst nog vele andere instrumenten en heeft er al verschillende projectjes opzitten die ons zonder meer overweldigden. Zo kon hij samen met Bob Forrest eerlijke gedachten kwijt op een minimale manier in The Bicycle Thief. Samen met John Frusciante werden dan weer sluimerende, wazige gehelen gecreëerd met meer elektronica dan we van hen gewend zijn en in Ataxia (eveneens met Frusciante) werd dat alles nog een klad zwaarder gemaakt. In Dot Hacker mept Klinghoffer genregrenzen kapot tot verwarrend gruis en nu brengt hij al die zaken moeiteloos samen tot een prachtig geheel in zijn soloproject Pluralone.
Dat Klinghoffer vaak worstelt met zaken als de verstikkende of net gewenste eenheid met de ander, heeft hij nooit onder stoelen of banken geschoven. Ook in ’s mans soloproject is het een belangrijk thema. Pluralone (te lezen als ‘plural-one’) is duidelijk geen betekenisloze naam en ook de albumtitel To Be One With You behoeft weinig uitleg.
Qua thema volgt hij dus zijn welbekende doodeerlijke lijn, maar vooral qua stijl heeft Josh een absoluut hoogtepunt bereikt. We horen namelijk de opengebloeide versie van iedere Josh Klinghoffer die we in projecten als The Bicycle Thief of Ataxia hoorden, met een hoeveelheid zelfzekerheid die we nooit voor mogelijk hadden geacht. De tijd waarin we een angstige jonge volwassene stilletjes hoorden zingen met zo weinig mogelijk articulatie om zich nog enigszins te kunnen beschermen en een muur op te trekken, lijkt achterwege gelaten. De koning van articulatie zal hij nooit worden, maar dat hoeft dan ook niet, aangezien zijn slepende stemklank enorm bijdraagt aan de unieke sfeer van de nummers. Wel valt er nu plots, na al die jaren, veel minder twijfel te bespeuren in zijn stem en durft hij zijn gevoelens zonder vermomming op tafel te zwieren. Knap.
De vernieuwing gaat zelfs zover dat we “Was Never There” lichtjes dansbaar kunnen noemen. Hoe vaak hebben we al meegemaakt dat Klinghoffers songs gelukzalige dromen doen opborrelen en je rustig heen en weer laten wiegen? Correct, nooit. Die uptempo lijn behoudt hij op het aanmoedigende “Crawl”, dat zijn punch vooral krijgt van Eric Gardners onophoudelijk drijvende gedrum en de onverwachte, elektronische outro.
Dat is lang niet de enige plaats waarop we bij de keel gegrepen worden door een bijzondere wending of klankencombinatie. Al langer dan vandaag is de Amerikaan er heer en meester in, en dan vooral in het organisch laten aanvoelen van al die muzikale toevoegingen en twists. Zo vloeit de wazige elektronicaroes van “Rat Bastards at Every Turn” geleidelijk aan over in een allesoverheersende zondvloed, tot een hoopgevende outro te hulp schiet en een licht gevoel van euforie onafwendbaar is. Punten scoren met zijn intrigerende tactieken doet hij ook op “Mourning”, dat in medias res vertrekt en het ons maar laat uitzoeken.
Afsluiter “Segue” blinkt pas echt uit in het mengen van klanken die je op het eerste gehoor misschien niet in de blender zou gooien. Gooien inderdaad niet, want Josh brengt iedere nieuwe stap doordacht en zorgzaam aan. Hoe verder “Segue” dus langzaamaan vordert, hoe mooier alles klinkt en hoe beter die mix van elektronica en een klassieke contrabas en piano binnenkomt.
Onder die noemer ‘simpelweg mooi’ vallen ook zijn ingetogen, trage stukken. “Save”, “Fall From Grace” en “The Ride” zijn de breekbaarheid zelve en bezorgen ons bergen emoties. Zeker door het lustig opendraaien van de reverbknop op Josh’s stem worden deze nummers zo slepend dat er geen ontsnappen aan is. Zoals we het gewend zijn, dragen ze een gevoel van onwennigheid met zich mee, maar dat maakt het des te intens. De muzikant laat alle emoties eruit stromen en beklijft hier het hardst van het gehele solodebuut. Een zekere noot van diepgewortelde tristesse zal altijd vindbaar zijn op Klinghoffers materiaal, en hij veegt er ook de vaste grond onder ónze voeten mee weg.
To Be One With You is een bewonderenswaardige plaat. De zelfzekerheidsboost die Josh duidelijk heeft gekregen, doet enorm veel deugd. Hij staat er als nooit tevoren en levert belachelijk sterke nummers af. Op geen enkel moment stelt hij teleur en het beste van al is nog dat je op iedere song kan uitpluizen welk vroeger project erin doorsijpelt en een extra vastberaden upgrade heeft gekregen.
De kans dat Klinghoffer op tour trekt met To Be One With You schatten we enorm klein, maar met Red Hot Chili Peppers zal je hem wel op de festivalweide aan het werk kunnen zien.
