Na zijn laatste album You want it darker dat op 21 oktober 2016 verscheen, bleven er heel veel onafgewerkte liedjes achter. Het was de laatste wens van Leonard Cohen, die later op 82-jarige leeftijd zou overlijden, dat zijn zoon Adam Cohen deze songs, die ze samen geschreven hadden, zou afwerken. Adam Cohen wist wat zijn vader zou gewild hebben, want ze werkten reeds intens samen bij de productie van het vorige album. Zelfs zonder concrete instructies wist Adam precies wat hij moest doen.
Tussen deze plaat en You want it darker zijn er geen volwaardige verschillen te vinden. Thanks for the Dance zou dus evengoed een verlengde kunnen zijn van zijn voorlaatste album, dat, zoals vermeld in de titel van het album, veel somberder is dan dit allerlaatste Cohenalbum.
Thanks for the Dance is geen ode aan zijn vader, maar Leonards afscheidsrede en tegelijkertijd zijn laatste werk, vol passie gezongen en geschreven. Zijn stem is helder en gefocust, zwaar én luchtig wanneer het nodig is. Afscheid nemen is hard, maar verhindert niet dat je de mooie momenten op een leuke, vrolijke manier herbeleeft. Ook kenmerkend is dat Cohen amper zingt; hij stort zijn verhaal uit op één noot. Als hij dan wel meezingt, is er breekbaarheid die meegaat met de begeleiding. De wisselwerking van begeleiding en stem is perfect door het ritme die beide foutloos volgen. De schoonheid van Cohen die een verhaal vertelt, de poëzie die hij met die ene noot nog steeds volledig tot zijn recht laat komen.
Op geen enkel ogenblik, ook niet in zijn laatste dagen, verloor Leonard Cohen zijn poëtisch talent. Tot het allerlaatst moment bleef Cohen schoonheid appreciëren. Wat duidelijk aanwezig is op het album, is zijn liefde voor het beschrijven van vrouwen, plekken en gevoelens. Cohens albums zijn gemaakt om te gaan zitten en te luisteren naar de muziek en de tekst, op z’n minst de eerste keer dat je luistert. Anders gaat de pracht van de muziek verloren aan de afleidingen van de wereld.
De wisselwerking tussen stem en de begeleiding in eenzelfde ritme is uniek. De begeleiding kan zijn zware stem op een zachte manier meetrekken, maar meestal leidt zijn stem tot een universele poëzie: Spaanse, Mexicaanse of Griekse folkmuziek, zelfs Amerikaanse en eventueel instrumentale country. Cohen houdt zich ook nog steeds aan zijn kenmerken om een koor te gebruiken. Hij laat al die stemmen opwellen tot die op het einde de climax bereiken, om dan het lied te laten uitdoven. De pracht wordt eigenlijk meegesleurd naar het einde van het lied doordat er meer en meer geluiden, instrumenten en stemmen bijkomen.
Thanks for the Dance is zijn definitieve afscheid van de muzikale wereld. Adam Cohen heeft dit op een spectaculaire wijze kunnen verwezenlijken, op exact de juiste manier.
1 Comment