© Daniel Topete
Terwijl enkele gevestigde waarden zalen uitverkochten in de grotere Brusselse zalen , zochten wij ons geluk op in de charmante Botanique. Op het menu een portie postpunk uit het New Yorkse. Met WIVES is dat een band die dit jaar zijn debuutplaat uitbracht, en B Boys bracht net zijn tweede album uit. Ze hadden allebei goed naar hun invloeden geluisterd, en daardoor hadden we een leuk avondje met simpele dynamieken en herkenbare punk.
Bij WIVES uit Queens bleef het publiek tamelijk statisch. De groep zelf was dan ook nogal intimiderend. Niet door hun voorkomen, maar wel door de manier waarop ze de nummers op ons afvuurden. Met een mix van Sonic Youth, The Velvet Underground en Dinosaur Jr wist je even niet goed wat je kon verwachten. De tamelijk droge bindteksten en de al even droog gebrachte muziek deden daar geen goed aan.
Nochtans had de groep wel aanstekelijke liedjes. “Waving Past Nirvana” bevatte goeie gitaarsolo’s en “The 20 Teens” had zelfs een bescheiden rock ‘n’ roll vibe. Toch mondde alles snel uit in een chaotisch amalgaam en rammelde de groep er al eens graag op los. Net daardoor klonken ze nooit toegankelijk en wisten ze altijd te verrassen. Fans van nineties noiserock zullen dit bandje alvast weten te appreciëren, maar vernieuwend? Dat waren ze allerminst!
Dan maar B Boys die de sfeer en het tempo wat moesten optrekken. Ze begonnen er furieus aan, en in een verschroeiend tempo vuurden ze het ene na het andere nummer op ons af. Ook hier moest het publiek even bekomen, maar zodra ze mee waren, begon een deel zelfs te bewegen. De catchy gitaarlijnen die de groep produceerde, waren dan ook niet moeilijk om te verorberen en voor je het wist, stond je wat mee te wiegen. Mocht er nu wat meer volk geweest zijn, dan was een moshpit aanlokkelijk geweest.
De groep bracht vooral nummers uit de nieuwe plaat Dudu, en die klonk duidelijk doordachter dan het debuut. Er kroop meer melodie in, er zat een bepaalde dynamiek in de nummers en de sound was ook gepolijster. Toch was ook hier de interactie tussen gitarist en bassist essentieel. De drummer bepaalde gewoon het strakke tempo, en af en toe werden er eens ferme riffs doorheen gemixt.
Toch was het vooral wanneer de band iets steviger en luider ging spelen, dat iedereen meeging in het verhaal. Zo was “I Want” een krachtig statement, en kwam ook “Energy” – hoe kan het ook anders – energiek binnen. Rustpuntjes waren er niet echt, en de band liet vooral de donkere punk zegevieren. Dat deden ze aan de hand van een bepaalde opbouw in de songs. De ene keer startten ze iets trager om daarna heel bombastisch en chaotisch uit te halen, de andere keer vuurden ze de ene punksong na de andere op ons af.
Zo ging het ook op het eind van de set, toen “Automation” en “Taste For Thrash” de zaal voor een laatste keer afbraken, om daarna met het aanstekelijke “B Boys Anthem” afscheid te nemen. In minder dan een uur joeg de band er zestien nummers door – zo strak als de sixpack van een echte ‘b boy’ denken we dan. B Boys pakte zijn postpunk doordacht en aanstekelijk aan, al was het soms iets te chaotisch om echt voor een groot publiek door te breken. Maar in zijn niche zal de band altijd wel fijne, kleine concerten kunnen spelen. En wie weet doen ze binnenkort ook een Parquet Courts en brengen ze plots veel toegankelijkere muziek. Maar zo ver zijn we bijlange nog niet.
Setlist:
Cognitive Distance
Pressure Inside
On Repeat
Closer
I Want
No
Energy
Discipline
Ceremonies of Waste
Instant Pace
1 2 Reminder
Can’t Stand It
–
Automation
Taste For Thrash
B Boys Anthem
