Geen band in onze lage landen die zich het stadiongeluid zo eigen heeft gemaakt als Kensington. Het gevolg laat zich al raden: meerdere uitverkochte AFAS Arena’s, een volledig gevulde Johan Cruijff Arena en kleinere Nederlandse zalen die uitverkopen in een mum van tijd. Ten zuiden van de grens loopt de verovertocht heel wat moeilijker, al staat een AB kunnen uitverkopen natuurlijk zeer mooi op je cv. Aan het recept werd doorheen de jaren slechts voorzichtig gesleuteld: vlotjes in te lepelen melodietjes (denk aan “War”), voorspelbare climaxen, bombastisch drumgeluid en woo-oohs bij de vleet.
“Bats” is dan ook een verrassende aftrap van het vijfde album van de Utrechtse band. Op die eerder uitgebrachte single klinkt Kensington als een soort van liefdesbaby van The Weeknd en Imagine Dragons. Het geluid blijft groots, maar klinkt elektronischer dan we van het viertal gewend zijn. Naar de kenmerkende nasale heesheid van Eloi Youssef is het ook iets langer zoeken dan gewoonlijk. Youssef klinkt zo plots heel wat assertiever en gevatter, een beetje naar de stijl van Foalsfrontman Yannis Philippakis. Altijd fijn als succesvolle bands even buiten de succesvolle piste durven skiën.
Zoals het bands van die grootteorde betaamt, blijft Kensington ook op Time trouw aan het recept dat arena’s doet vollopen. Met “What Lies Ahead” en “Insane” krijgen we twee bombastische nummers die zo op een vorig album hadden kunnen staan. De meerwaardezoeker koelt zijn pap wellicht meer met een nummer als “Uncharted”: een aanzwellende ballad die ons precies treft, daar waar het viertal zijn vizier op had gericht. “Uncharted” is het soort van ballad dat een stadion stil krijgt, net als het verliezen van een broer en goede vriend dat deed met de band. ‘No one knows just what to say – It’s like we’re in uncharted territory’.
Eén van Kensingtons speerpunten is uiteraard de licht hese, nasale stem van Eloi Youssef. Die komt wat ons betreft heel mooi uit de verf tijdens “Island” en “Ten Times The Weight”: twee nummers met een dynamiek die een ferm stembereik behoeven. Op “Perfect Family Day” waagt Youssef zich zelfs aan een ware schreeuwpartij! “Perfect Family Day” is een dramatisch en donker nummer geworden, dat zowel muzikaal als tekstueel hard binnenkomt. Het stevige slot, met een dreigend gitaargeluid en geschreeuw, doet helemaal vergeten naar wie we precies aan het luisteren zijn. Wetende dat Kensington zijn nummers live altijd wat extra panache meegeeft, hopen we ten zeerste dat dit nummer de setlist van een volgend concert haalt.
‘Don’t judge a fish by its ability to climb a tree’; zei een wijs man ooit. Met die slagzin in het achterhoofd beluisterden we de elf nummers die Time rijk is, en kwamen daarbij niet bedrogen uit. Kensington is een hitmachine die gigantische zalen vult, en als het dat wil blijven doen, moet het nu eenmaal trouw blijven aan zijn werkwijze. Toch horen we op deze vijfde langspeler een band die niet zinnens is zich zomaar bij zijn succesformule neer te leggen. Sommige bronnen goochelen met superlatieven als ‘het beste Kensington-album tot dusver’. Om akkoord te gaan met die bemerking, zal de tijd nog even zijn werk moeten doen. Dat we zeer tevreden mogen zijn met wat de Utrechters ons dit jaar voorschotelen, staat echter als een paal boven water.
Op 10 oktober volgend jaar zijn de heren van Kensington te bezichtigen in Het Depot in Leuven. Tickets zijn de koop via deze link.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
