© CPU – Tuur Penninckx
Mac DeMarco breekt tijdens zijn liveshows graag elke ongeschreven podiumregel. De jonge prins van de indiemuziek heeft daarom al een legendarische reputatie met zijn optredens. In mei bracht Mac het nieuwe album Here Comes The Cowboy uit, zijn ‘cowboyplaat’ zoals hij het zelf noemt. Na zijn doortocht op de wei van Werchter deze zomer is hij terug in België gepasseerd.
Twee leden van de Australische artpopband Methyl Ethel vergezellen Mac en zijn band op tour. De twee heren met synthesizers en een torenhoge stem waren niet slecht, maar het deed de AB ook niet daveren. Op de vintage Japanse tekenfilm die in zijn geheel werd afgespeeld na zat er weinig dynamiek in de set. Mac DeMarco wist de schermen wel leuk te gebruiken tijdens zijn eigen set. Een paar ‘motivational’ video’s van de Amerikaanse bodybuilderlegende Ronnie Coleman gemixt met psychedelische camerabeelden van de band en fragmenten uit de animatiereeks van Kuifje. Qua gekte kon de backdrop zeker passen bij dit optreden.
© CPU – Tuur Penninckx
Mac zet de show in gang met zijn betrouwbare opener “On A Level”. Daarna konden we de bekende tonen van “Salad Days” en “Nobody” horen. Deze terugkeer in de Ancienne Belgique begon hetzelfde als Mac DeMarco’s show op Werchter. Het zou dus weer een hitcarrousel worden waarin alle bekende meezingers aan bod komen. Dat hoefde echter niet te betekenen dat we dezelfde pap zouden krijgen als op die hete dag in The Barn. De animo die Mac en the gang verzorgen, maakt elke show dat tikkeltje anders. Mac DeMarco stelde iedereen gerust dat de setlist voor ieder wat wils zou zijn. Oude nummers, nieuwe nummers, trage nummers en snelle nummers, een mooie balans, zei hij zelf. Dat was geen leugen, want na het trage “Nobody” deed Mac het publiek voor het eerst dansen met “The Stars Keep On Calling My Name”.
© CPU – Tuur Penninckx
De Mac DeMarco-classics als het funky “Cooking Up Something Good” en “Ode To Viceroy” lieten ook niet lang op zich wachten. Tijdens het loflied voor Macs favoriete merksigaretten werden er meerdere cadeaupeukjes in zijn richting gegooid. Hij wist er spijtig genoeg wel geen enkele met zijn mond te vangen, wat hij wel probeerde. “Choo Choo” van het laatste album werd omgetoverd tot een groovy jamsessie, waarin Mac en de pianist elkaar te lijf gingen met geïmproviseerde licks en solo’s.
Mac DeMarco’s liveshows zijn ontspannen doch uitbundig en vooral zeer je m’en fous. Alsof je hem en z’n band op café zou tegenkomen. Naast leuke nummertjes spelen werden er volop moppen getapt en anekdotes verteld. Gitarist Andy haalde zelfs even zijn katholiek misdienaarsverleden naar boven en nam het publiek mee in een allicht heidens gebedje. Mac kon en wou geen enkele van zijn hits doodserieus spelen. Hij deed stuntelige dansjes, absurde stemmetjes, zwaaide zijn microfoon in het rond en gooide met z’n gitaar.
© CPU – Tuur Penninckx
Het is moeilijk om geen sympathie te hebben tegenover de vriendelijke knul die Mac is. Tegen de laatste nummers, “Chamber of Reflection” en “Still Together”, at iedereen uit zijn hand. Na twee refreinen werd “Still Together” onderbroken om gitarist Andy nog een kleine tien minuten solo te laten spelen. De band keek toe en dronk rustig een slokje water. Bij het hervatten van “Still Together” maakte Mac er nog een feestje van en de band nam afscheid.
Het kostte veel geroep, getier en gefluit, maar de muzikanten kwamen nog een keer het podium op gemarcheerd. Voor de bis brachten ze een cover van, dat hoor je goed, Metallica. Mac draaide zijn distortion eens flink open en begon de riff van Enter Sandman. Een strofe, een refrein en vijf minuten thrashmetal jamsessies. Niet direct thuis te brengen op een optreden van Mac DeMarco, maar het publiek ging uit zijn dak. Mac DeMarco was weer zijn gekke doch geniale zelf. Serieusheid en diepgang vonden we niet in de AB. Een speels rondje hits, algemeen goeie prestaties van de band en veel lol natuurlijk. In zijn lach met gespleten voortanden kon iedereen thuiskomen en zich anderhalf uurtje laten gaan.
Setlist:
On A level
Salad Days
Nobody
The Stars Keep On Calling Your Name
Little Dogs March
Cooking Up Something Good
Finally Alone
My Old Man
Ode To Viceroy
Choo Choo
Another One
Preoccupied
Freaking Out The Neighborhood
Rock And Roll Nightclub
My Kind of Woman
Chamber of Reflections
Still Together
Andy jam
Still Together (reprise)
Enter Sandman (cover)
