Bands waarbij de frontman een acteur is in tienerfilms, het staat garant voor succes bij jonge meisjes. Ook Counterfeit heeft hier zijn succes aan te danken, met frontman Jamie Campbell Bower aan het roer. De man speelde onder meer in Harry Potter en Twilight, maar dat bleek verder irrelevant voor zijn muziek. Die is namelijk snoeihard, althans op het debuut Together We Are Stronger. In Trix kwamen ze een nieuwe plaat voorstellen die volgend jaar zou uitkomen, en die gaat alle kanten uit.
Maar eerst mocht Vukovi het publiek warm maken voor Counterfeit. Het drietal deed dat aan de hand van snedige rock en een heel enthousiaste frontvrouw. De jongedame hitste constant het publiek op, en de twee muzikanten deden hun best om een strakke sound met grootse gitaren naar voor te brengen. Ook de verplichte ballade stak de groep in zijn halfuurtje, maar het werd pas echt ‘cringe’ toen de groep besloot om twee dames uit het publiek te laten dansen op het podium. Een beschamend level dat we nog nooit hadden gezien, en meteen ook het enige wat we echt onthouden hebben van de show. Goeie muzikanten en een overenthousiaste frontvrouw maakten vooral de eerste rijen warm.
Counterfeit moest ons dan maar helemaal van onze sokken blazen. Maar nog voor de show begon, waren we sceptisch. De band bood namelijk VIP-packages aan van rond de zeventig euro. Op zich kan dat, maar het wordt pas echt gênant als je zoiets aanbiedt en niet eens een kleine zaal zoals de Trix Club kunt vullen. De helft van de zaal bleek dan zelfs nog uit fans te bestaan die de hele tour meevolgen, pijnlijk. Eerst misschien wat natuurlijk groeien en dan geld uit de fans kloppen? In ieder geval, eens we ons over dat akkefietje hadden gezet, zagen we wel een sterke band aan het werk.
In een set van elf nummers zaten één cover en twee songs uit het debuut. Voor de rest was het allemaal nieuw werk, en dat was heel divers. Bij opener “Paralysed” startte de band tamelijk dramatisch om daarna met heerlijke breaks toch het stevige niveau van dat debuut te benaderen. Opvolger “Getting Over It” bevatte dan weer te veel clichés, waardoor onze aandacht verslapte. Gelukkig was er dan “You Can’t Rely” dat met zijn knallende riffs iedereen omverblies en aantoonde dat het debuut eigenlijk toch nog steeds het eerlijkst overkomt.
Eerlijk, zo kwam frontman Jamie Campbell Bower helemaal niet over. De man genoot van de aandacht van zijn publiek, maar dan op een obsessieve, storende manier. Tussen bijna ieder nummer stak hij een ellenlang monoloog af (om daarna onbescheiden applaus in ontvangst te nemen), en na een tijdje begon het echt te storen. Zeker als de band zijn best doet om energie in de show te houden, was het redelijk irritant wanneer Bower nood leek te hebben aan bevestiging. En net doordat hij zo onzeker speelde, viel de oprechtheid van zijn persoon in het water. ‘Do you like this song?’ vroeg hij enkele keren. Nee, want het was allemaal te voorspelbaar en miste de power van de oude muziek, maar dat zullen de fans natuurlijk niet zeggen. Ze schreeuwden het gewoon altijd opnieuw uit.
Dat is dan ook wat Counterfeit tegenwoordig zo overbodig maakt. De groep brengt helemaal niets vernieuwend, en verloochent zijn metalinvloeden door op zoek te gaan naar pop. Getuige werden we daar nog meer van wanneer de groep “Jumpsuit” van Twenty One Pilots bracht. Het viel zelfs niet op als cover, en dat zegt genoeg over de sound van de groep.
Gelukkig waren er ook nog genoeg riffs, en wist de band dat poppy geluid in een stevig nummer te gieten. “Alive” doet zo zelfs wat aan Biffy Clyro denken. Heerlijk nummer, en het beste wat we deze avond hoorden. Want ja, na tien nummers en een bis gaf de band er in minder dan een uur de brui aan. Spijtig, want Counterfeit heeft nog heel wat meer nummers in zijn arsenaal die het kookpunt van de set veel hoger hadden kunnen leggen. Nu moest de frontman de pit zelf openen op bisnummer “Enough” en dan nog bleef het allemaal heel braaf.
Counterfeit is dus een band die te veel teert op zijn echte fans, waarvoor ze niets mis kunnen doen. De bandleden zijn heel sterk en weten hoe ze met hun instrument indruk kunnen maken – al zijn tien cymbalen toch wel wat veel – en zij vormen dan ook het stevige lichaam van de band. Bower, de reden voor het succes, is dan weer een veel te voorspelbaar idool dat zich te arrogant opstelt en zo de muzikaliteit van de rest tenietdoet. Dat is jammer, want de groep heeft heel wat potentieel. We geven ze dus één tip aan het eind van de recensie: minder lullen, meer spelen.
Setlist:
Paralysed
Getting Over It
You Can’t Rely
New Insane
Jumpsuit (Twenty One Pilots cover)
Lack of Oxygen
Alive
Get Out
11:44
It Gets Better
Enough
