LiveRecensies

Sonic City 2019 (Dag 2): GRL PWR

De openingsdag was meer dan geslaagd, maar Sonic City begon pas echt op zaterdag. In tegenstelling tot de andere dagen was deze dag niet volledig uitverkocht, maar met vijftig tickets op overschot, viel dat dat allerminst op. Dag twee was overspoeld met alweer enkele verrassende acts, die een mooi geheel vormden naast grotere namen als Thurston Moore en Cate Le Bon. Die laatste was trouwens de eerste van de twee curatoren die mocht aantreden en wij zagen dat het goed was.

Eiko Ishibashi

We begonnen de tweede festivaldag met de meer dan intrigerende Japanse singer-songwriter Eiko Ishibashi. Haar sound plaatst zich allerminst in één vakje en dat doet het na zes platen nog altijd niet. Op Sonic City bracht ze een mix van jazz, pop en klassieke muziek. Een niet evidente stroming, maar wel eentje die bleef boeien en vooral bloeien. Muzikaal zat het niet altijd even strak, want de twee drummers die Eiko meebracht, hadden enkele nummers de tijd nodig om op elkaar afgespeeld te raken. Eens dat recht getrokken was, zagen we een solide show die zweefde tussen intimiteit en voorzichtige razernij, zonder dat het er echt wild aan toe ging.

Priests

De Amerikanen uit Washington begonnen hun set vanaf minuut één met een letterlijke valse noot, waardoor er even een pijnlijke stilte volgde. Het gevolg was dat zelfs een uitstekende single als “Jesus’ Son” fragiel en wankel aanvoelde. Lag het aan het vroege uur? Geen kat die het zal weten natuurlijk, maar Priests probeerde zich wel te herpakken met geestige postpunknummers als “Good Time Charlie” en “JJ”. Toch bleven we op onze honger zitten, want de set voelde net iets te veel aan als een vermoeiende trip en net wanneer ze bij het laatste nummer op kruissnelheid leken te zitten, viel de basgitaar nog eens uit ook. ‘It’s not all glamour,’ mompelde Katie Alice Greer en dat vatte hun show zowat samen. Priests blijft een boeiende band, maar negen november was gewoon hun dagje niet.

Grimm Grimm

Met Eiko Ishibashi zagen we al een Japanse aan het werk, maar een mannelijke Japanner op het festival hadden we nog niet gehad. Dat mochten we dan ook weer vanop onze wishlist schrappen. In tegenstelling tot zijn landgenote, doet Grimm Grimm het solo op het podium van Sonic City, maar zo voelde het eigenlijk niet aan. Met een akoestische gitaar in de hand en een pedalboard boordevol geluiden bestuurde Koichi Yamanoha zijn futuristisch ruimteschip, die voort gestuwd werd door eigenzinnige folkmuziek. Het publiek leek aan zijn lippen gekluisterd en dat mocht ook al eens met de ogen dicht gebeuren. Grimm Grimms nummer klonken minimalistisch en toch uitdagend genoeg om een volle zaal te blijven fascineren. Een innemend muzikant die je eens moet gezien hebben, ook al was het maar om even een moment van totale zen mee te maken.

Whispering Sons

De Belgische new wave revelatie kreeg de taak om Fontaines D.C. te vervangen. En dat bleek als snel een schot in de roos, want veel tijd hadden ze niet nodig om de zaal plat te walsen. Whispering Sons live aan het werk zien, was de voorbije festivalzomer allesbehalve een moeilijke opdracht, want iedereen die niet onder een steen leefde, kon het vijftal wel ergens bewonderen op een of andere nationale affiche. Naast al dat internationaal geweld voelde dit optreden dan ook een beetje aan als thuiskomen en dat voelde gewoon goed. We hadden ook nog eens geluk, want Fenne Kuppens en de haren verkeerden ook nog eens in bloedvorm, waardoor we een van de beste shows op Sonic City 2019 mochten aanschouwen. Whispering Sons speelde uitermate strak en gretig en daarmee bleven we geboeid kijken tot het einde. Met “White Noise”, “Hollow” en “Alone” bewezen ze andermaal waarom ze de beste Belgische band van 2019 zijn. Hoedje af.

Vivien Goldman

Pitchfork schreef: ‘No one’s more punk than Vivien Goldman,’ en na haar passage op Sonic City kunnen we die stelling maar moeilijk weerleggen. Op haar 65ste is ze op een punt gekomen dat het haar allemaal geen reet meer kan schelen en die attitude straalde ze met veel charisma uit. Het bezorgde bij iedereen alvast een brede lach op het gezicht en daarvoor alleen al was het de moeite om Goldman aan het werk te zien. Meer moet het soms niet zijn, want van haar afro-carribische muziek moest het niet echt komen. Van begin af aan leek Vivien Goldman zich in de beste repetitie ter wereld te wanen, waarin valse tonen, chaotisch samenspel, teksten vergeten, improviseren en bovenal plezier maken centraal stonden. Het kon ons dan ook weinig schelen of Goldman nu een underground klassieker als “Launderette” of nieuwe nummers als “Russian Dolls” of “Drive At Night” speelde. Het was die speelsheid met een boodschap die centraal stond en dat bracht een gefascineerd publiek zowaar aan het dansen. Het lieve omaatje leek voor sommigen misschien een mal figuur te slaan, maar vergis je niet, ze wist verdomd goed waar ze mee bezig was. Zonder twijfel een optreden dat we niet al te snel zullen vergeten.

Cate Le Bon

Als we het over krachtige vrouwen en herkenbaar gitaarspel hebben, dan komen we al snel uit bij artiesten als St. Vincent en Joan Jett. In dat rijtje mogen we gerust ook Cate Le Bon vernoemen. Als mede-curator van Sonic City 2019 bracht zij een resem nummers en nog meer verwachtingen met zich mee naar Kortrijk. Die verwachtingen deden haar ogenschijnlijk weinig, want de coolness die ze uitstraalde, sprak van een groot vertrouwen in zichzelf en in haar vijfkoppige band. In een afgeladen zaal schonk Le Bon ons al snel oerdegelijke poprockmuziek, die zich vertaalde in onder meer “Daylight Matters”, “Home To You” en “Miami”. De eigenzinnige en de soms weinig evidente songstructuren zorgden ervoor dat luisteren naar Cate Le Bon altijd een beetje als Kerstmis aanvoelde, maar daar zat nooit een blinkende Lamborgini bij, want wie een echte oorwurm had verwacht, was aan het verkeerde adres. Wie degelijkheid en eigenheid zocht, zat dan weer op de juiste plaats en dat is soms al meer dan genoeg. Als medecurator van het festival hadden we misschien wel een extraatje mogen verwachten, maar laat ons nu ook niet te gulzig zijn. Cate Le Bon stond vanvoor in de rij als we het hebben over muzikale vrouwen met ballen en dat overtuigde elk nummer van de set.

Mega Bog

De band rond songwriter Erin Elizabeth Birgy werd omschreven als een muzikale jungle. We konden er ons wel iets bij voorstellen, maar we hadden die omschrijving ook graag eens aan de realiteit onderworpen. Mega Bog was cosy, verfijnd en delicaat. Niet meteen iets wat we aan die eerder genoemde stelling konden linken, maar who cares? Wat belangrijker was, was dat we drie jonge mensen zagen, die met veel goesting futuristische pop voortbrachten, waar we niet te veel diepgang achter moesten zoeken en dat mag ook wel een keer. Als we twee dingen van Mega Bog zouden onthouden, dan is dat ten eerste de zachte stem van Birgy die wel heel venijnig en kattig uit de hoek kon komen. Hoe heerlijk was dat. Het tweede dat ons opviel, waren de haast kinderlijke en toch zo bepalende synths die het wonderwel deden op deze poppy trip. Mega Bog is leuk, strak en bovenal een band om in de gaten te houden.

TIMKOH

De Amerikaanse multi-instrumentalist, componist en visueel artiest TIMKOH is geen kleintje. De man kan mooie adelbrieven voorleggen, want naast zijn eigen solowerk werkte hij al samen met onder meer Connan Mockasin, Animal Collective, Ariel Pink en Thurston Moore. Niet verkeerd dus. Op Sonic City toonde de man zijn ware vakmanschap en daarbij stond de unieke manier van spelen op zijn basgitaar centraal. Op het podium kwam Kohs eigenzinnige benadering van popmuziek mooi tot zijn recht. De haast nasale stem en duidelijke muzikale richting bleken een perfect match voor al wie houdt van een singer-songwriter die zich kan sympathiseren in TIMOH’s autobiografische teksten en bizarre fictie.

Thurston Moore Group

Sinds de tijd dat Sonic Youth ermee ophield te bestaan in 2011 besloot zanger en gitarist Thurston Moore het over een andere boeg te gooien. Hij begon een succesvolle solocarrière, waarbij enkel zijn kapsel ons nog doet herinneren aan de tijd dat hij de man was die in die legendarische band speelde. Maar goed, tijden veranderen en op Sonic City mocht Thurston Moore met groot tromgeroffel opdraven als zijnde ‘de headliner’. Met Moore weet je vooraf natuurlijk nooit en beginnen deed hij op zijn eigenzinnige manier. Een lange soundscape deed niet eens de moeite om ons wakker te houden. Gelukkig volgde al snel het krachtige gitaarspel dat bol stond van de opbouw richting stevige noisebreaks en zo ging dat van de ene golf naar de andere tot we er horendol van werden. Als band speelde het viertal een erg strakke set, maar enige interactie met zijn publiek was ver te zoeken, waardoor we genoodzaakt waren om ons volledig te wenden tot de muziek en het gevoel dat dat bij ons teweegbracht. Net als zijn voorganger Cate Le Bon had ook Thurston Moore de touwen stevig in handen. Zijn bandleden waren duidelijk meer gefocust op hun leider dan op hun publiek. Niet verwonderlijk als je met iemand samenspeelt die houdt van improvisatie. Muzikaal was het niveau van loepzuivere kwaliteit, maar wat leuke visuals hadden de trip misschien nog intenser kunnen maken. Thurston Moore Group is een mooie en bovenaal een uiterst geschikte headliner voor Sonic City. Al wie klaar was voor een grote portie gepeperd geluid, zat hier zaterdagavond zeker op zijn plaats.

Ook de tweede dag van Sonic City werd een geslaagd muzikaal avontuur dat gevuld was met een serieuze brok girl power en daarmee mogen we ons alweer warm maken voor de laatste festivaldag. Het was dan ook uitkijken naar Shame, Squid, OMNI, The Murder Capital en Mykki Blanco.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
InstagramLiveRecensies

GHOSTWOMAN @ Wilde Westen (De Kreun Café): De geest van de hypnose

Vorig jaar bracht GHOSTWOMAN zijn derde plaat in achttien maanden uit. Het project van multi-instrumentalist Evan Uschenko heeft dus duidelijk last van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.