Aangezien One Direction momenteel nog steeds pauzeert, zijn er niet veel Britse boybands over die een horde tieners op de been krijgen. Met The Vamps, één van de populairste boybands van de afgelopen jaren, bestaat er echter toch nog een groep die tienerharten sneller laat slaan. Sinds hun debuut in 2012 legden ze een grote afstand af en stonden ze gisteren voor de derde keer in de AB. Niet alle tickets gingen de deur uit, maar de fans die er wel waren, zorgden voor een fijne sfeer.
De Londense popgroep Eliza and the Bear diende als voorprogramma en zorgde voor weinig memorabele momenten. Frontman James Kellegher heeft niet meteen de beste stem en klonk niet altijd toonvast. Muzikaal leek het op een afkooksel van de hoofact van de avond, Panic! At The Disco en de Jonas Brothers. Voor sfeer zorgden ze wel en het publiek amuseerde zich op hun poppy rock. Leuk als een support act, maar het zou ons verbazen moest deze band het op zijn eentje tot op de grotere podia schoppen.
The Vamps met One Direction vergelijken is eigenlijk als appelen met peren collationeren, want verschillen zijn er voldoende. Zo is The Vamps wel degelijk een band en speelt elk lid minstens één instrument, wat vanaf openingsnummer “Just My Type” een groot voordeel leek te zijn want de live muziek zorgde voor extra sfeer. Het daaropvolgende “Personal” was perfecte poprock voor tieners en miste live geen kracht. Energie was er in overvloed, ook al was de bovenste etage van de balkons gesloten en waren de staanplaatsen voor drie kwart gevuld.
Een grote productie hadden The Vamps niet mee, want meer dan een simpele backdrop en wat extra spots waren op het podium niet te bespeuren. De focus lag dus op de muziek en daar was op zich niets mis mee. Frontman Bradley Simpson heeft een goede stem, die best wel overeind bleef in de AB. Toen iedereen dan eens van positie veranderde en een andere rol in de band in nam, mocht bassist Connor Ball in “Waves” de lead vocals voor zich nemen. Heel toonvast was hij niet, maar gelukkig namen de fans het van hem over.
Over de sfeer zal je ons niet horen klagen, want die zat gewoon goed. In “Wild Heart” sprongen de fans gretig mee en geraakten ze wat buiten adem, maar een pauze werd hen niet meteen gegund. Hun recente hit “All The Lies”, dat veel met “Rain” van The Script gemeen heeft, werd even enthousiast onthaald als oude nummers zoals “Somebody To You”. Op dreef kwam de band dan helemaal wanneer ze “What Your Father Says” brachten en ze vanaf dit nummer op een hoog tempo bleven doorgaan.
Tussen de negentien gebrachte nummers zaten heel wat onopvallende songs, die we morgen wellicht al vergeten zijn. “We Don’t Care” of “Middle Of The Night” waren iets terughoudender dan bijvoorbeeld “Cheater” of hun grote hit “All Night”, maar de fans maakten geen onderscheid en zongen elk nummer braaf mee. Dat wist de band ook en zo lieten ze soms het werk over aan de aanwezigen om sommige zanglijnen over te nemen. Kleine muzikale fouten vielen zo ook helemaal niet op.
The Vamps staat misschien niet garant voor de meest poëtische, pakkende muziek, maar zorgt vooral voor een positieve sfeer. We kunnen hen dus zeker niet als minderwaardig beschouwen, want hun muziek zorgt gewoon voor pure feel good. Ze brengen hun songs met de nodige overtuiging, al had iets meer afwisseling zeker geen kwaad gekund om nog wat contrasten in de set te steken. Frontman Bradley beheerst alle kneepjes van het vak en je ziet gewoon dat de band toch al wat live ervaring heeft opgedaan. The Vamps deden het goed en dat was ook goed genoeg om ons blij te maken.
Setlist:
Just My Type
Personal
Wild Heart
For You piano
All The Lies
We Don’t Care
Drum Solo
Somebody To You
Waves
Middle Of The Night
What Your Father Says
Last Night
Hair Too Long wiplash
Can We Dance
Wake Up
Cheater
Risk It All
Missing You
All Night
