LiveRecensies

Of Monsters and Men @ De Roma: Een zachtaardig monstertje

© CPU – Fleur De Backer

De IJslandse band Of Monsters And Men kwam met een bom op de wereld. Ze veroverden in 2012 alle radiozenders en muziekharten met hun debuutalbum My Head Is An Animal en wereldhit “Little Talks”. De start van een grote carrière zou je denken, maar de band wist dat niveau niet meer te halen. Opvolger Beneath The Skin ging onopgemerkt voorbij, net als nieuwe plaat Fever Dream, die eind juli verscheen. Toch was De Roma lang op voorhand uitverkocht voor de band uit IJsland. We waren dan ook erg benieuwd wat de band te bieden heeft buiten dat debuut.

Maar eerst kregen we de Britten van Black Honey als opwarmer. We zagen de groep al enkele keren aan het werk, en ook nu konden ze maar matig overtuigen. Hun mix van pop en rock slaat de bal soms heel verkeerd, maar kan bij momenten ook hard binnenkomen, zoals bij een “Hello Today”. Het charisma van de frontvrouw was vandaag iets te onverschillig en ook de rest van de band speelde gewoon hun setje. Het publiek babbelde dan ook lekker door de show heen, een vergeetbaar optreden dus.

© CPU – Fleur De Backer

Of Monsters And Men had wat sterallures en kwam een tiental minuten te laat op het podium, of het moet zijn omdat hun set dan net de voorziene eindtijd zou halen. Hoe het ook mag zijn, met “Alligator” had de groep alvast een sterke opener in het arsenaal. Een stevige gitaar, wat opvallende synths en een aanstekelijk refrein wisten onze aandacht meteen op te eisen. Ook de bombastische drums kwamen hier voor het eerst opvallend naar voor, maar dit keer stoorde het niet.

Die bombast kwam helaas in de rest van de set tot vervelens toe terug. Grootse drums, grootse synths en elektrische gitaren die een soort van stadionsound van de muziek van Of Monsters And Men maakten. Het kwam de unieke sound van de band niet ten goede. Een nummer als “Empire” kon nog het perfecte evenwicht tussen magie en bombast vinden, maar “Ahay” waren we vergeten nog voor het goed en wel gedaan was.

Gelukkig wist de band ook dat ze vooral op dat debuut moesten teren, en zo kregen we met “King And Lionheart” meteen een breekbaar momentje en kon het publiek met “Mountain Sound” aan het dansen slaan. De prachtige samenzang tussen alle bandleden en de interactie tussen frontvrouw Nanna Bryndís Hilmarsdóttir en frontman Ragnar Þórhallsson maakten de sterkte van de band. De sfeer zat goed, het publiek was volledig mee. Of Monsters And Men dacht waarschijnlijk dat de sfeer iets te goed was, want daarna werd ons een serietje slaapverwekkende nummers voorgeschoteld.

“Sleepwalker” was trager en donkerder, “Human” bevatte een overvloed aan drama en bombast en “Wild Roses” was een traag, dynamisch en vooral voorspelbaar popliedje. Voor de echte fans was dit leuk, en die waren er talrijk aan het gekrijs te horen, maar de rest van de zaal was niet echt geïnteresseerd in dit soort inspiratieloze muziek. Vooral “Wars” vonden we vreselijk. Het nummer werd als iets dansbaar aangekondigd, maar het leek een flauw afkooksel van de hippe funkpopbands van het moment. Het vleugje magie van bij het begin van de set verdween als sneeuw voor de zon en de band nam het woord ‘monster’ in hun naam iets te letterlijk.

© CPU – Fleur De Backer

Een saai middendeel is niet meteen een garantie voor een slecht concert en dat is ook iets wat Of Monsters and Men weet. Zo spaarden ze maar liefst vijf nummers van het debuut op voor op het eind te spelen, en toen kwam er weer ambiance en plezier in de show. “Lakehouse” bouwde op naar een episch einde, waarbij iedereen in het rond sprong en werd aangemoedigd om mee te zingen, en bij “Little Talks” was het kot natuurlijk te klein. En hoewel de band dit tamelijk routineus leek te spelen, kregen we er toch weer een warm gevoel van. Natuurlijk was ook “Dirty Paws” het meest magische bisnummer en met het openbloeiende “Yellow Light” kregen we nog een eerlijk folkpopliedje, waarbij zangeres Nanna Bryndís Hilmarsdóttir het publiek in dook. De fans omarmen deed de band dus op het eind.

Het valt dus op dat het debuut nog steeds het sterkste werk van Of Monsters and Men bevat. Daar zijn de hoopvolle, hartverwarmende en magische nummers die niemand in de zaal onberoerd laten, en zelfs zeven jaar later klinken ze nog even magisch als toen. De nieuwe nummers van Of Monsters And Men zijn op zich niet super slecht, maar ze zijn voorspelbaar en klinken vooral heel inspiratieloos. En dat vertaalt zich ook op het optreden, waardoor die nummers er dan ook helemaal niet uitschieten. Teren op oud werk, dat is wat Of Monsters and Men nog steeds doet. We zijn benieuwd hoe ze zich in de toekomst nog verder zullen ontwikkelen.

Setlist:

Alligator
Empire
Ahay
King and Lionheart
Mountain Sound
Sleepwalker
Human
Wild Roses
Stuck In Gravity
I of the Storm
Wars
Crystals
Lakehouse
Little Talks
Six Weeks

Waiting for the Snow
Dirty Paws
Yellow Light

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
InstagramLiveRecensies

Froukje @ De Roma: Noodzakelijk geluk

Op je tweeëntwintigste je debuutplaat tot leven wekken, concertzalen uitverkopen en al enkele jaren lang de affiches van festivals vullen? Doe het…
InstagramLiveRecensies

Sophie Ellis-Bextor @ De Roma: Live hitjesjukebox

We waren haar eigenlijk al bijna vergeten, maar opeens is Sophie Ellis-Bextor weer helemaal populair. Aanleiding daartoe was de film Saltburn, waarin…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.