Odd Future mag dan wel niet meer zijn, maar de jongens uit die stal zijn druk bezig. Tyler, The Creator bracht dit jaar het veelgeprezen Igor uit, en Frank Ocean heeft ook enkele singles gedropt de laatste weken, waarschijnlijk naar aanleiding van een nieuw album. Ook die andere kerel van de heilige Odd Future-drievuldigheid, Earl Sweatshirt, is terug met nieuw materiaal, een ep die Feet of Clay heet. Zijn eerste studioalbum Doris had nog een vrij toegankelijke sound, en hoewel opvolger I Don’t Like Shit, I Don’t Go Outside een duistere kant opging die we van Earl nog niet gehoord hadden, bleef het album nog redelijk binnen de lijntjes. Vorig jaar verraste Earl ons echter met een album dat allesbehalve conventioneel was met Some Rap Songs. Het album was enorm experimenteel en lo-fi, en met abstracte productie en teksten die meer als spoken word dan als rap klonken verdeelde hij een beetje zijn fanbase. Sommige fans wilden de oude Earl terug die over ‘normale’ beats rapte, maar de meerderheid zag in deze nieuwe richting van Earl juist een artistieke wedergeboorte.
Dat hij nog geen jaar later met nieuw materiaal afkomt, is enigszins verrassend. Net als zijn maat Frank Ocean is Earl zo’n artiest die jaren niks van zich kan laten horen en dan uit het niets een album dropt. We gaan dan ook niet klagen dat het ‘maar’ een ep is van vijftien minuten. Wat we moesten verwachten was onduidelijk, maar we wisten wel dat hij met zijn label Columbia Records gebroken had, om naar eigen zeggen ‘riskier shit’ te kunnen doen. Experimenteler dan Some Rap Songs? Hoe is dat zelfs mogelijk?
Op zich is de sound op Feet of Clay niet zo drastisch anders. De cover ziet er nochtans meer uit als die van een black metalalbum, maar qua sound gaat Earl verder op het elan van Some Rap Songs, en zet hij volledig in op een lo-fi esthetiek. Dat is al direct te horen op de intro “74”, waar Earl de deur inbeukt en over een grimmige pianosample rapt. Het wordt al snel duidelijk wat bij Some Rap Songs ook vaststond: dit is geen makkelijk luistervoer. “EAST” bevestigt dat ook, waar Earl rapt over een accordiondeun die zo uit een Spongebob-aflevering zou kunnen komen. Een instrumental die de gemiddelde rapper normaal links laat liggen, maar Earl toont dat het wel kan. Klinkt het goed? Daar valt over te discussiëren, maar enfin, hij doet het toch maar.
De eerste twee tracks zijn moeilijk door te komen, maar de rest van de ep is iets makkelijker te verteren. Op “MTOMB” drijft Earl over een heerlijk melancholische beat van The Alchemist, en pikt hij thema’s van Some Rap Songs terug op, zoals eenzaamheid (‘The socialite reformed, alone every night’) en de dood van zijn vader (Piscean just like my father, still got bones to pick out / For now let’s salt the rims and pour a drink out). Enorm mooi poëtisch geschetst, zijn vader (Keorapetse Kgositsile) was dan ook een beroemde Zuid-Afrikaanse dichter. De rijke woordenschat zit dus duidelijk in de genen.
Nog een hoogtepunt is “EL TORO COMBO MEAL”, waar Earl bijval krijgt van Mavi. Die eist alle aandacht op, terwijl Earl op de tweede verse iets te weggemoffeld klinkt, alsof hij verdrinkt in zijn eigen stem. Een artistieke keuze van Mr. Sweatshirt, maar die onduidelijkheid stoort toch. Gelukkig heeft hij altijd diepzinnige bars op zak die onze aandacht grijpen. De harde kern van Earls fanbase zal ook enorm blij zijn met de track “TISK TISK / COOKIES”. Dit nummer speelde hij al op festival Camp Flog Gnaw, en de track is de enige waar er nog ietwat structuur in te vinden is, en die ook een leuke hook heeft (‘Run for your life / I took the cookies, put ‘em to the side / Sunny day, but I’m cooking inside / Muddy path, but I’m taking my time’).
Feet of Clay is niet zomaar een verzameling tracks die zijn vorig album niet gehaald hebben, het is eerder een epiloog. Earl heeft een jaar later meer tijd gehad om te bezinnen over zijn relatie met zijn overleden vader, een relatie die nogal gecompliceerd was en waar Earl het gevoel had dat er nog heel veel onopgelost bleef. Hoe dan ook lijkt Earl de typische hiphopsound achterwege gelaten te hebben die nog ietwat mainstream appeal had. Fans van de oude Earl die wat teleurgesteld waren met de richting die hij uitging op Some Rap Songs zullen gegarandeerd ook hier niet vinden wat ze zoeken. Ergens snappen we de teleurstelling; deze sound is gewoon heel moeilijk te verteren en de vocals zouden ook wel duidelijker gemixt mogen worden. Maar Earl doet wat hij wil en geeft duidelijk niks om wat het grote hiphoppubliek vindt. We hopen dat hij de rest van zijn carrière zo verder blijft experimenteren.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
