LiveRecensies

Snarky Puppy @ De Roma: Hondsdol

Snarky Puppy is een van die experimentele jazz-etceterabands met een goeie lading funk en uniciteit die alle potten breekt binnen een straal van enorme proportie. Hun inmiddels al dertiende plaat Immigrance kwam eerder dit jaar uit, en met zo’n discografie in de rugzak, gingen we er haast vanuit dat deze heren goed op elkaar afgestemd zijn en iets moois in petto hadden. De Snarkybende loste niet alleen al onze verwachtingen in, maar overtrof ze zelfs. De uitverkochte De Roma stemt hier zonder twijfel volmondig mee in, want zo een geestdriftig publiek hadden we al een tijdje niet meer meegemaakt. Maar niet getreurd aan wie dit vurige concert moest missen, want binnen de 24 uur zouden de opnames al downloadbaar zijn op de Snarky Puppy-site, en wees maar zeker dat we dit gaan herbekijken tot hun volgende Belgische stop.

https://www.instagram.com/p/B4diWkpplPq/

De avond begon in aanzienlijke mineur, want Sirintip was allesbehalve een waardig voorprogramma voor Snarky. De zangeres stond er in een flashy vestje dat absoluut niet paste bij de soulvolle jazz die de groep bracht. In een vingerknip te vergeven, tenminste als de muziek iets in ons warm gemaakt zou hebben, maar dat was niet het geval. We raakten maar niet overtuigd van haar stemgeluid. Mooi en zuiver was het allemaal wel, maar boven de middenmoot uitsteken zit er niet in voor deze frontvrouw. Alsof de matigheid ons nog niet genoeg op onze klok deed kijken, viel de set daarnaast nog eens voortdurend in herhaling. Wanneer er dan eindelijk eens een solo of jam passeerde, werd die totaal niet strak genoeg gebracht en hadden we geen idee waar dat rommelboeltje naartoe ging. Het slotstukje inleiden, deed Sirintip met iets meer funk, maar uiteindelijk kwamen enkel de Joe FM-vibes binnen. Kortom, we hebben veel gezucht.

Sirintip bleek geen representatieve voorbode van wat nog komen zou, zo bleek enorm snel. Snarky Puppy startte met iets enorm strak en we vragen ons af of ze zelfs tien seconden nodig hadden om ons mee te krijgen in hun jazzy, experimenteel, funky, exotisch, mysterieus en vooral enorm uniek verhaal. Geleidelijk aan werkten de muzikanten aan een opbouw en we hadden zo’n voorgevoel dat we vol adrenaline en overmatig, maar terecht enthousiasme de zaal zouden verlaten.

We moeten onze neiging onderdrukken om hier geen breedvoerige opsomming van elke troef van ieder bandlid neer te pennen, zo gebalanceerd en vlekkeloos werd alles gebracht. De bassist beschikte namelijk over een jaloersmakende timing en een klank die je niet zomaar uit het eerste het beste basgitaartje haalt. En dan hebben we het nog niet gehad over de blazers, die elke track op exact het juiste moment kwamen verrijken met hun jazzy wapen.

Niet alleen werd alles piekfijn gebracht, ook hun nummers op zich zijn van de allerbovenste plank. Snarky Puppy bevestigde nog maar eens dat ze geen fan zijn van mi-la-si’tjes of het langer dan nodig uitspinnen van een riff. Er moest maar even een blik gewisseld worden en iedereen wist al wat de volgende stap zou zijn om het publiek nog verder weg te blazen. Hun nummers gingen alle richtingen uit en bevatten serieus ferme hoogtepunten telkens wanneer iemand een solo uit zijn instrument sleurde, een gezamenlijke melodie de zaal ingekatapulteerd werd of de dansbare funkvibes een feestelijk beslag legden op onze benen. Dat alles overigens terwijl ze op het einde van iedere song de cirkel steeds rondmaakten en de rode draad niet uit het oog verloren – al was die draad even kronkelig als Google Maps dat besluit om je langs de meest kleine en verborgen padjes te sturen. Een heuse ontdekkingstocht dus (en in het geval van Snarky Puppy zónder de frustrerende factor).

Het hoeft dus niet te verbazen dat De Roma in lichterlaaie stond. Vlak voor het bisnummer werd het publiek aangespoord om een van hun vele aanstekelijke melodieën mee te brullen en alle restjes Vlaamse ingetogenheid werden toen volledig buitengebonjourd. Het uitbundige publiek bleef zingen toen Snarky Puppy even het podium verliet, net zolang totdat de heren opnieuw opkwamen. Er was duidelijk nog niet genoeg gefeest, en dus zouden we nog een memorabele afsluiter voorgeschoteld krijgen. ‘Geen “Lingus”, want ik ben geen publiekspleaser’, lachte de frontman. De laatste song werd een nieuw nummer, waarvoor onze medewerking gevraagd werd. Door specifieke klapinstructies maakten we deel uit van Snarky’s laatste, ultrafunky nummer en was de euforie ongezien groot.

Aan uitzinnig enthousiasme was er dus geen gebrek, en terwijl we ons te pletter amuseerden, brachten de Puppy’s een uitermate gebalanceerde, foutloos gespeelde, sfeervolle, unieke én pretentieloze set. De uitroep: ‘Concert van het jaar!’ werd achteraf meermaals in het rond geschreeuwd en ook wij zullen Snarky Puppy’s hondsdolle passage niet gauw vergeten.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Gent Jazz (Festivaldag 2): Plezier en ongebreideld positivisme

De tweede dag van Gent Jazz kondigde zich aan als een showcase van heel wat jong, buitenlands en binnenlands talent. Op de…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Snarky Puppy, Little Simz en meer naar Couleur Café 2020!

Couleur Café is een van de leukste festivals van het land zijn en met een diverse programmatie lokken ze ieder jaar opnieuw…
LiveRecensies

Rock Werchter 2019 (Festivaldag 2): Vergunning voor een geslaagde dag

De tweede dag van een festival start iedereen altijd met hernieuwde energie. Dat was zeker niet anders op Rock Werchter, waar de…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.