Geen betere band denkbaar dan het progressieve, militante Asian Dub Foundation om de in zwart-wittinten gedraaide filmklassieker ‘La Haine’ (Matthieu Kassovitz, 1995) van een live soundtrack te voorzien. Reden genoeg om naar het Antwerpse De Studio af te zakken.
Met de keuze voor het controversiële, maar ook alom geprezen ‘La Haine’, geïnspireerd door de affaire Makomé M’Mwbolé uit 1993, kreeg je een regelrechte klassieker in de maag gesplitst. Filmmaker Kassovitz – toen een jonge, onschuldige twentysomething – schetst erin een grauw en grimmig, maar levensecht beeld van drie jongeren (Vinz, Saïd en Hubert) die in een Parijse banlieue trachten te overleven tegen de achtergrond van etnisch geweld, racisme en politiegeweld, die er dagelijkse kost zijn. Tezelfdertijd is er de levenslange vriendschap door dik en dun, die Vinz, Saïd en Hubert aan elkaar bindt.
‘La Haine’ is een stevige schop tegen je geweten, zo bleek. Een bikkelharde film die zijn voordeel doet met beelden die je wakker blijven houden, want ook nu – anno 2019 – voelen zowel filmbeelden als de achterliggende boodschap erg actueel en urgent aan. Verzet is van alle tijden, maar het opmerkelijke statement tegen racisme en politiegeweld blijft natuurlijk gelden. Een van de motieven in de film is bijvoorbeeld de frase: ‘Jusqu’ici tout va bien’. Tot hiertoe gaat het. Maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst zoal in petto heeft. Alles kan in een handomdraai helemaal anders komen te liggen; elk moment télt.
Het unieke filmconcert lokte best veel volk. Zoveel zelfs dat er door de organisatoren voor een staand filmconcert geopteerd werd. Zeker geen voor de hand liggende keuze. Toch bleek het de juiste, want Asian Dub Foundation bracht als liveband een woeste brok energie. Op instigatie van gitarist Steve ‘Chandrasonic’ Savale toog de groep in 2001 al aan het werk, waarna ze op regelmatige basis concerteerden met deze live soundtrack (met onder andere een passage op het door David Bowie gecureerde Meltdown met Kassovitz in het publiek) en er de wijde wereld mee veroverden. Om er vervolgens nu ook mee in de Antwerpse Studio te belanden.
Opvallend: de oorspronkelijke soundtrack van ‘La Haine’ bestond vooral uit blitse Franstalige rap en hiphop, met inbreng van sterren als MC Solaar, Raggasonic en Sens Unik. Die gingen op in het brede en diverse totaalpakket dat Asian Dub Foundation het publiek in de Antwerpse De Studio aanbood, want de groep bestaande uit gitarist Steve Chandra Savale, turntable wizard John Pandit (G), bassist Antiruddha Das, Aktar Ahmen en drummer Bruce Fairbarn maakte voor haar heerlijke livescore handig gebruik van een schier onuitputtelijke reeks aan muzikale genres, stijlen en motieven. Reikend van drum&bass, dub, rock, rap, triphop, raggaemuziek en experimentele elektronica tot allerlei hybride mengvormen wist Asian Dub Foundation een indringend en ronduit uniek project neer te zetten.
Met eigen ogen en oren stelden we vast wat Asian Dub Foundation zoal voor deze film betekende. Net doordat ze duidelijk komaf maakten met de oorspronkelijke score en er echt een zo goed als volledig nieuwe voor in de plaats bedachten, met een duidelijke meerwaarde. Bovendien bewezen ze niet enkel een uitstekende liveband te zijn, maar ook dat ze erg creatief en inventief weten om te gaan met bronmateriaal. En met bijzonder veel respect, want bijvoorbeeld de “Non, je ne regrette rien”-passage van Edith Piaf lieten ze gewoon onaangepast.
Als toeschouwer kreeg je een krachtige, potente en vitale livescore, die de indringende zwart-witbeelden naar een veel hoger plan tilde. Zo stelden we een zinderende explosie en intense spanning vast die opgebouwd werd, zowel in termen van de beelden als de erbij horende chaotische, ruige en opruiende muziek. Daarmee katapulteerde Asian Dub Foundation het publiek terug in een tijdscapsule naar de nineties, toen er nog geen smartphones bestonden om politiegeweld te filmen. Of om te poseren voor selfies (iets waar ze na afloop van het concert in alle vluchtigheid even naar verwezen: ‘We komen straks nog even hallo zeggen, voor een paar selfies’).
https://www.instagram.com/p/B4arx3SBZHP/
Een goede negentig minuten werd je als toeschouwer ondergedompeld in een wat andere wereld. Namelijk die van Vinz, Hubert en Saïd, drie straatschoffies die op elkaar aangewezen zijn om te overleven. Drie jonge kerels die alles over hebben voor elkaar en samen een hecht blok vormen tegen geweld, ook al bedienen ze zich er in hun jonge en wat naïeve onschuld soms wel van. Voorzien van een livescore door niemand anders dan het briljante Asian Dub Foundation.
De optie voor de live-ervaring bleek de enige goede keuze. Anders en – welja – beter dan de film in je luie zetel te bekijken. Want het politiek gechargeerde Asian Dub Foundation wist met drums, gitaar, bas en elektronicasamples een vrijwel volledig nieuwe geluidsband voor elkaar te krijgen. Een die ervoor zorgde dat er helemaal niet geraakt werd aan de essentie van de rauwe, nog lang nazinderende film (vriendschap is alles, geweld is echt niet cool en verzet tegen de institutionele machten zoals politie blijft belangrijk), maar die toch ruimschoots voldoende bleek om nieuwe inspiraties en een portie frisse energie op te halen.
Het door Asian Dub Foundation van rijke, veelkleurige muziek voorziene ‘La Haine’ had de kracht van een zonet afgevuurde kogel die achterhaalde en allang verroeste denkbeelden doorboorde. Krachtig en scherp dus.
