Was het het veranderende muzieklandschap? Was het het moeilijke tweede album? Gaf hun label Creation meer aandacht aan andere opkomende bands? Was de Britse muziekpers hun arrogantie beu? We schrijven 11 november 1994, zanger Piotr Fijalkowski van Adorable deelt in de Vaartkapoen mee dat ze die dag hun laatste optreden ooit zullen doen!
Jarenlang werd er gehoopt op een reünie van de indieband uit Coventry, maar beroepsbezigheden stonden dit in de weg, tot er enkele maanden geleden plots aangekondigd werd dat ze, 25 jaar na dat optreden in Molenbeek, eenmalig een reünieconcert zouden spelen. In minder dan tien minuten was dit optreden uitverkocht, zodat er, by public demand, nog vier extra optredens aan toegevoegd werden.
© Kristoffer Holmqvist
Afgelopen zaterdag trokken we naar het woelige Londen om te checken of er nog iets overbleef van de magie van weleer. Want laten we niet vergeten dat Adorable in ons landje een cultstatus had na optredens op Pukkelpop 1993 (een van de beste affiches ooit van Pukkelpop) en Dour en Zwemdokrock 1994. En ja hoor, iedereen ging zaterdag met een onvergetelijke ervaring op zak de nacht in. Bijna heel hun repertoire passeerde zaterdag de revue.
© Bart Van Gool
Een fel en punky “Favourite Fallen Idol” zette, na een iets minder geluid bij aanvang, de zaal in beweging. De voornamelijk vijftigplussers hadden duidelijk zin in een avondje nostalgie. Na een prachtig “Sunshine Smile”(die intro!) werd er even gas teruggenomen met een rustig “Summerside”. Gitarist Robert Dillam en zanger Pete Fij (zoals hij zich tegenwoordig laat noemen als hij samen met Terry Bickers van The House of Love een duo vormt) zorgden voor een prachtig emotioneel moment, dat later moeiteloos werd overtroffen door een van de mooiste liefdesliedjes ooit… De tekst van “Breathless” alleen al laat je geliefde ongetwijfeld in zwijm vallen.
© Kristoffer Holmqvist
‘My second-rate poetry just is not enough to discribe you / I’m scrambling ‘round on the floor / Looking for some metaphor / All the words to discribe this just do not exist / I feel better than ever before’. Drie bisnummers volgden nadien nog. Hun bekendste nummer “Homeboy” met die kenmerkende bas werd massaal meegebruld door het vanuit heel Europa opgekomen publiek en afgesloten werd er met B-kantje “A To Fade In”. Pete liet heel het aanwezige publiek in de Bush Hall, een prachtige dancehall uit 1904, de laatste woorden zingen. Er vloeiden tranen bij menigeen.
Pete gaf op ’t eind als raad mee om alles te doen wat je ooit wenste te doen. Vandaar ook deze reünie. Ze vonden het einde van hun bandje in 1994 verschrikkelijk en onterecht. Ze wilden eindigen op een hoogtepunt. Bij deze!
Setlist :
I’ll be your Saint
Vendetta
Favourite Fallen Idol
Glorious
Road Movie
I know you too Well / Sunburnt
Kangaroo Court
Feed Me / Radio Days
Sunshine Smile
Summerside
Submarine
Sistine Chapel Ceiling
Cut#2
Breathless
Crash Sight
Homeboy
A To Fade In
