Al ongeveer dertig jaar lang maakt Underworld zowel under- als boven-ground de dansvloeren onveilig. Sinds twee van hun nummers een verschijning maakten op de cultfilm Trainspotting – “Born Slippy” en “Dark & Long” – worden de twee Welshman pioniers van de elektronische scene genoemd. Ook al zijn ze sindsdien van de radar verdwenen, het duo speelt nog steeds over de hele wereld de grootste podia plat. Ook hier in België; afgelopen zomer nog op Rock Werchter, en op 22 november in de Lotto Arena. En het zou je haast ontglippen, maar naast lijvige livesets en spekkige samenwerkingen waren ze het voorbije jaar vooral actief op het internet. Op 1 november 2018 verscheen de track “Another Silent Way”, waarmee Rick Smith en Karl Hyde hun nieuw project leven inbliezen: Drift.
Het plan? Een heel jaar lang wekelijks content online smijten! In samenwerking met artiesten als Ø [Phase] en de Australische improv-tranceband The Necks lanceerde Underworld gedurende 52 weken iedere week singles met bijhorende ‘afleveringen’. In totaal verschenen vijf zo’n episodes: “DUST“, “ATOM“, “HEART“, “SPACE” en “GAME“. Ten slotte werd het project afgesloten met de lancering van de boxset DRIFT Series 1, een uniek audiovisueel document van zeven lp’s met innemende persoonlijke muziek, alle video’s op een blu-ray, en een boek dat de steeds veranderende beweegredenen en de visie van de twee artiesten in kaart brengt.
Maar dit is geen recensie van zeven lp’s, vijf episodische afleveringen en een boek. Underworld is zich fel bewust dat in een kolossaal project als Drift de muziek centraal hoort te staan. Daarom sluiten ze het project niet alleen af met die premium boxset, maar ook met een iets verteerbaardere lp, DRIFT Series 1 Sampler Edition, heet die. Dat is eveneens hun tiende studioalbum en bestaat uit tien nummers om de beentjes bij los te gooien.
De plaat gaat van start met het eindeloze “Appleshine”, een repetitief appeltje voor de dorst met de nostalgisch aandoende vocals van Karl Hyde. Het gevoel dat je krijgt wanneer je de warme synths door je haar voelt blazen, is gelijk aan een autorit bij valavond met een verre horizon die je tegemoetkomt. De stem van Hyde lijkt haast samen te smelten met het dansbare geheel, en verzorgt de bijna ideale openingstrack. Als “Appleshine” een duik in hun eigen verleden was, dan zijn “This Must Be Drum Street” en “Listen To Their No” een duik in het collectieve nachtleven. Twee kleppers van dansplaten met een moddervette knipoog naar zwaargewicht Kraftwerk. Nu zijn we echt aan het dansen geslagen. Vervolgens brengt “Border Country” de plaat in galop met toegevoegde waarde van Londense artiest Ø [Phase] en komt de plaat op zijn muzikale hoogtepunt.
Na die lange piek neemt het korte en niet veelzeggende “Mile Bush Pride” over. Een ietwat saai en voorspelbaar nummer met spoken word-lyrics, waar geen touw aan kan worden vastgeknoopt. Samen met het daaropvolgende “Schiphol Test” is deze slaapverwekkende eentonigheid net goed genoeg om het volk in de vroege uurtjes uit een café te jagen. Wie koppig genoeg was om de druilerige dansvloer niet te verlaten, vergeet al snel zijn zorgen bij het aanbreken van “Brilliant Yes That Would Be”. Een atmosferische parel met een voet in het verleden en een melancholische vibe die topt aan het ambient werk van Aphex Twin en Vangelis. De track kwam vorig jaar al uit als single en werd gedropt samen met een parel van een videoclip geïnspireerd door de IJslandse natuur. We krijgen absoluut niet genoeg van deze track en sprongen zowaar een gat in zijn plafond toen we de tien minuten durende versie vonden op de Box Set-editie.
En het tempo gaat opnieuw omhoog. “S T A R (Rebel Tech)” is een radiovriendelijke en moddervette schijf met strakke beats. In de trailer van het Drift-project kon je deze track al horen, maar toch heeft het duo gewacht met deze op de wereld te lossen als allerlaatste telg in de Drift-reeks. Daarop volgt het dansbare “Imagine A Box”. Upbeat en jolig, met stemlijnen alsof ze van een The Smiths-album kunnen komen. Ten slotte speelt Underworld in “Custard Speedtalk” nog een laatste keer met je oren. Het speels nummer met zachte drums, een terugkerende pianoriff en de ‘gezongen’ lyrics sluit de plaat in stijl af.
De kolossale taak van Underworld zit erop. Net als de pitbull op de cover van het album blijven we met een glimlach nagenieten. Ondanks de dip in het midden van het album, blijkt deze lp een gevatte synthese van het Drift-project. Dankzij uitschieters als “Appleshine”, “Listen To Their No”, “Brilliant Yes That Would Be” en “S T A R (Rebel Tech)” is deze plaat een parel voor de eeuwen. Of dan toch voor een heel jaar, want Underworld zelf beweert nog een vervolg te breien aan dit Drift-project. In ieder geval zijn we er rotsvast van overtuigd dat het op het concert in de Lotto Arena niet aan topnummers zal ontbreken.
