Vijf jaar geleden sloegen Freddie Gibbs en de legendarische producer Madlib voor het eerst de handen in elkaar met het album Piñata. Madlib, tot op dat moment vooral gekend omwille van zijn samenwerkingen met underground legendes als MF DOOM en J Dilla, ging dus in zee met de aan de straat verknochte Gangsta Gibbs. Deze niet zo voor de hand liggende samenwerking liet oorspronkelijk menig hiphop liefhebber de wenkbrauwen fronsen, maar de heren bleken meer dan geschikt als elkaars verlengstuk. De duidelijk aanwezige tegenstellingen daagden elkaars kunnen uit en Gibbs gaf eerder al toe hoe de samenwerking van hem een betere en meer diverse artiest had gemaakt. Dit jaar volgde dan ook hun het tweede album Bandana. Muzikaal leunt dit laatste werk meer aan bij soul dan het door jazz beïnvloede Piñata. Daarnaast zijn ook de features, met Pusha T, Anderson .Paak, Black Thought en Killer Mike, niet van de minste. Op geen enkel moment staat Freddie echter de spotlight af, als geen ander zich in bochten wringend over Madlib’s uitdagende beats. ‘Als het zo gemakkelijk zou zijn, zou iedereen over deze beats rappen’, aldus Gibbs zelf, die om zelfvertrouwen nooit verlegen zit. Hij evolueerde de laatste jaren dan ook sterk onder invloed van de samenwerking en ontwikkelde een toegewijde fanbase. Van drugs dealende gangster en rapper als bijberoep tot freestylen met baby op de schoot.
Nadat hij begin dit jaar reeds het café van de Charlatan uitverkocht, was Jay Prince gisteren ingeschakeld als voorprogramma. Ook op de andere data van de Europese tour neemt hij overigens deze taak op zich. Bij de meeste is de Londense rapper waarschijnlijk gekend omwille van zijn bijdrage op de song “U Say” van Goldlink, waarop ook Tyler, The Creator zijn ding deed. Voor een snel vollopende Orangerie was hij meer dan een ordinair voorprogramma. Een entertainende variatie kenmerkte zijn korte optreden; nu even zichzelf begeleiden op het keyboard, dan weer a capella een song afronden. Hij wist ons werkelijk een meerwaarde te bieden met technisch feilloze raps en een flinke dosis enthousiasme. Dat zijn stemgeluid overigens vrij hees leek, stoorde niet. Wel jammer dat hij een song als “Polaroids” achterwege liet.
https://www.instagram.com/p/B4OCjc9jlvm/
Sinds zijn laatste albums samen met Madlib, weet Freddie Gibbs een doelpubliek over verschillende generaties heen aan te spreken en dit was in de Orangerie niet anders. Dj Ralph mag dan geen Madlib zijn, maar hij liet een rivier aan flashlights in het publiek aanrukken en zo ontstond een gepaste introductie voor de imposante figuur van Gangster Gibbs. Een gigantische, met edelstenen bezette letter G sierde zijn borst en weerspiegelde de lichtmassa. Dit terwijl de openingstrack van Bandana, “Obrigado”, weerklonk als gepaste opener. Lachend als een voldane grootvader sprak Gibbs ons met “Freestyle S**t” voor het eerst toe. We konden de muffe, in rook gehulde woonkamer bijna ruiken. Erna volgde het vlotte “Crime Pays”. Hoewel hij accuraat elk woord wist te articuleren, hadden we door zijn aanblik toch even het gevoel dat Freddie niet volledig bij ons was. Lichtjes monotoon en wat gevoelloos ratelde hij de tekst af. Hij moest echter niets doen om het vlotjes mee rappende publiek enthousiast te maken. Maf hoe iemand zo stoned voor zich uit kan staren terwijl hij de helderste bars spuwt. Ondanks zijn bedwelmde toestand, opende hij zich daarna al gauw naar het publiek toe door middel van zijn charisma en meeslepende humor.
“Thuggin’” en “Harold’s” waren twee pareltjes vanop Piñata die hij telkens a capella inzette. Indrukwekkend op zijn minst gezegd. Gelukkig voor ons was dit geen op zich staand fenomeen en zou hij nog dikwijls rijmen zonder begeleiding van een beat. Dit jaar liet hij zich meermaals ontvallen dat hij (samen met Pusha T) de beste huidige rapper is. Hij leek gisteren dan ook a man on a mission. Een groot deel van de teksten vanop de laatste plaat Bandana schreef hij trouwens vanuit de gevangenis, met enkel een herinnering aan wat Madlib beats. Dit alles in verband met een nu verworpen aanklacht wegens een vermeende aanranding. De stroom aan songs kende gedurende de hele show weinig oponthoud, naast dan het telkens terugkerende heen en weer geroep in de vorm van ‘Fuck the police’. Gedeelde haat voor de politie fungeerde als barometer voor het enthousiasme. Door echter de hele show te doorvlechten met humoristische uitspattingen zoals complimentjes aan de planten in de Botanische tuin en het centrale rollenspel met dj Ralph, liet hij zien hoe succesvol weg te komen met machogedrag in deze complexe tijden.
“Fuckin’ up the Count” was een aangename verrassing vanop het album Shadow of a Doubt uit 2015. Ook op zijn eigen favoriet “Situations” wist hij de complexiteit van de beat met gemak te verschalken. Meer naar het einde toe ontdeed Gibbs zich niet enkel van zijn shirt, maar meteen ook van de zwoele Madlib invloeden. Vanaf hier stonden pompende bassen en razende hi-hats centraal in een trap georiënteerd deel van de set. Zodoende dirigeerde hij vakkundig de in rook gehulde moshpits.
Freddie Gibbs nam gisteren verschillende rollen aan; die van een van werelds meest technisch begaafde rappers, maar ook die van entertainer, bully en wietvogel. Hij wist ons meer dan te overtuigen van zijn technische vaardigheden, op dit vlak komen momenteel niet veel mensen in zijn buurt. Voor de jazz en soul gezinde toeschouwer had de show dan weer wat minder lang mogen duren. Toch wist Freddie Gibbs er voor iedereen een spektakel van te maken en verliet hij uiteindelijk met een triomfantelijke high five ronde het toneel.
