Na The Tallowmere Annual, Romantic Works en Pigeon Symphony schenkt Keaton Henson ons onder de vleugels van The Barbican Centre (Londen), The National Concert Hall (Dublin) en Vivid (Sydney) opnieuw een klassieke plaat die weet te roeren in een zee van emoties. De Londener leeft een schoorvoetend bestaan, geteisterd door benauwende angsten en paniekaanvallen. Hij uit deze overvloed aan emoties dan ook artistiek. Zo publiceerde hij ‘Gloaming’, een graphic novel zonder tekst, en ‘Idiot Verse’, een poëziealbum. Zijn emoties staan hem het muzikaal (alsook grafisch) succes dus zeker niet in de weg, of toch niet op vlak van creëren. Toch stoot de agorafoob op het volgende probleem: performen. Waarom verwachten we van componisten en songwriters dat ze podiumbeesten zijn? Briljante auteurs zijn toch ook niet per definitie grote sprekers?
En eindelijk presenteerde zich de ultieme oplossing: Henson schreef een symfonie, te worden uitgevoerd door een orkest. Dit werd dan ook zijn nieuwste album, Six Lethargies, dat al drie jaar in wording was en nu eindelijk werd uitgebracht. De titel alludeert op een combinatie van zes opeenvolgende lethargies of staten van futloosheid. En wie het horen wil, zal het ook verplicht voelen. Voelen, want Henson bezit een buitengewone bekwaamheid in het overbrengen van emoties. Zo raakt hij zijn luisteraars al jarenlang met nummers over tergend liefdesverdriet, zoals in zijn ‘Sweetheart, what have you done to us’ of ‘Alright.’ Vandaag brengt hij ons in voeling met zijn diepgaande depressies, eenzaamheid en existentialisme, de thematiek waaruit deze plaat ontsproot.
Het eerste stuk, “Initium”, is een traag opbouwend nummer waarbij je constant een spanning ervaart. Het volgende nummer, “The Falling”, begint ijl. Je voelt het verdriet van de artiest, en dat doorheen het ganse album. Hij weet je te verdrinken in zijn beklemmende sfeer, en dat is net de sterkte van dit oeuvre. Diep, laag, stil en dan opeens een alles overstemmende ruis. Henson valt in het derde stuk, “Trauma In Chaos”, climax van het album te dunken. In het nummer gebruikt de componist een combinatie van atonaliteit en Shepard tones. Dat zien we ook vaak terugkomen bij Hans Zimmer, bijvoorbeeld bij zijn scores voor de film ‘Dunkirk’. Shepard tones geven je het gevoel dat de muziek constant stijgt in toon, wat niet waar is. Dit nummer eindigt in een beklemmende zwerm van strijkers die in je hoofd blijven zoemen als een nest killer bees.
De vijfde beweging heet zeer toepasselijk “Unease Concerto; a waltz for the shuddering after”. Het stuk, geschreven in de altijd weer tragische G-mineur, is een sombere evolutie van pianoakkoorden die zichzelf opbouwen om dan weer over te vloeien, net als een golvende zee. Dit lijkt ons een allusie op hoe mentale onwelheid vaak zijn ups en downs kent. Tonen en intervallen spelen een nerveus spel van eb en vloed. Hensons nieuwe plaat is als het ware de soundtrack van zijn eigen biopic. De muziek is zeer filmisch en geeft alles over zijn auteur bloot: zonder woorden is hij duidelijker en stript hij volledig naakt, waarna hij daarbovenop zijn huid vilt en elke kloppende ader in zijn alsmaar gammelere lijfje tevoorschijn haalt.
De ganse plaat is opnieuw een voorbeeld van het geniale talent van Keaton Henson. Hij is een meestercomponist, die met herhalende melodielijnen, bruggetjes en dik aanzwellende outro’s nummers opbouwt die zichzelf overstemmen en groeien in hun kracht. Nog één waarschuwing: niet aanbevolen voor zwartkijkers.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
