LiveRecensies

Electric Six @ De Casino: Op zoek naar het juiste stopcontact

In 2003 dook er plots een band op onder de naam Electric Six. De groep maakte furore met enkele sterke singles en Fire, het album dat daarop volgde, kreeg een gouden plaat in de UK. Maar daarna verdween de band al even snel uit de spotlights als hoe ze er geraakt waren. Nochtans heeft de groep helemaal niet stil gezeten en zijn ze ondertussen al veertien albums ver. Bride Of The Devil, hun meest recente album, verscheen iets meer dan een jaar geleden en dat bracht de groep nu nog eens naar België. Voor het eerst in acht jaar, zo bleek, nadat frontman Dick Valentine het ons toch wel een tiental keer meedeelde. Dat de groep nog steeds een portie fans heeft, bleek door een goed gevulde zaal, die bijna iedere song meezong. Maar wij konden ons niet van de gedachte ontdoen hoe gedateerd deze muziek ondertussen klinkt. Maar de band staat er nog steeds met veel goesting, en daarvoor alleen al respect.

Maar eerst kregen we een verse vis recht uit het zeetje. Met BRLRS werd al meteen een goeie 45 minuten goed doorgerockt met strakke riffs en uitmuntende power. De groep was duidelijk in een heel opgewekte stemming, want iedereen speelde de ziel uit zijn lijf. Frontman Ollie Verniers probeerde zijn talenknobbel te demonstreren en won zo wel wat zieltjes. Hun mix van punk, metal en rock ‘n’ roll sloeg aan en door de energie en overtuiging waarmee de groep het bracht, was iedereen goed opgewarmd. Geslaagde set!

De status van dienst bij Electric Six begint er ook wel op door te hakken. De groep is al bezig sinds 1999 en dus kwamen er op het podium iets oudere mannen op, waarvan er slechts drie de geboorte van hun meest succesvolle album meemaakten. Al die wijzigingen in bandleden doet de groep natuurlijk niet goed en dus begon de band er ook wat twijfelachtig aan. We hoorden enkele rake riffs, maar de sound bleef voorlopig nog wat braaf.

Het moest Dick Valentine zijn die het publiek om zijn vinger probeerde te winden. Hij heeft dan ook een natuurlijk charisma dat hem tegelijk begeesterend en angstaanjagend maakt. Je kon er met andere woorden je ogen niet vanaf houden, ondanks dat hij eigenlijk tamelijk statisch op dat podium stond. Toch zorgde zijn uitstraling voor de nodige opwinding, en dat was soms wel nodig in deze show.

De grootste opwinding bij het publiek kwam er verder bijna uitsluitend bij nummers uit dat succesalbum. Zo werd er luid gegild wanneer de bekende “Gay Bar” gitaarlijn werd gestart, en kon “Danger! High Voltage” op heel wat animo rekenen wanneer ook die groovy lijn startte. Verder moest het voornamelijk vanuit de iets strakkere, meer riffheavy songs komen. De naar eigen zeggen danssongs hadden toch niet het verhoopte effect.

De songs zijn op zich nochtans niet slecht, maar vernieuwend zijn ze zeker ook niet. Een nummer als “Rock and Roll Evacuation” bevat alle clichés die je van zo’n nummer verwacht met de hey hey’s als kers op de taart. Niet iets waar we extreem wild van staan, zo’n taart, maar het publiek smulde er met mate van. Want ook zij merkten dat Electric Six niet meer zo onder hoogspanning staat als vroeger. De band is wat ouder geworden, en zelfs Valentine’s stem kwam niet altijd meer zo over als hij zou moeten.

De band had wel een goeie eindsprint in de aanbieding. Vooral bisnummer “We Were Witchy Witchy White Women” zette de zaal in lichterlaaie, maar het had er wel een sit-down voor nodig. Die werd nog wat lang gerokken door Valentine, die, zoals bij bijna ieder nummer, nog eens vertelde hoeveel albums ze al uitbrachten en hoe speciaal het was om terug in België te zijn. Soms mag je eens een andere plaat op zetten, Valentine. Het publiek stond hierna wel helemaal wild en deed er bij “Dance Commander” zelfs nog een bescheiden moshpit bij. Een energiek einde dus, dat we liever de hele set hadden gezien.

Electric Six gaf zelf nog aan dat ze soms horen dat ze nogal gedateerd zijn, en dat blijkt ook wel een beetje terecht. De band teert nog vooral op de debuutplaat (er passeerden vijf nummers uit die plaat, terwijl er maar twee uit de gloednieuwe passeerden) en alle andere songs die ze in tussentijd uitbrachten, blijken gewoon een verdere gimmick van zichzelf te zijn. Maar de band staat er nog steeds en is overtuigd dat wat ze doen perfect is, en het publiek smult er ook van. Wij wilden toch net dat tikkeltje meer: iets meer energie, meer power en meer intensiteit.

Setlist:

Mr. Woman
Bride Of The Devil
Rock and Roll Evacuation
Naked Pictures (Of Your Mother)
Down At McDonnelzzz
The New Shampoo
Gay Bar
Be My Dark Angel
Slices Of You
Future Is In The Future
Improper Dancing / (Who The Hell Just) Call My Phone
Danger! High Voltage
Synthesizer
Daddy’s Boy
Dance Epidemic
I Buy The Drugs

How Dare You?
We Were Witchy Witchy White Women
Dance Commander

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Sophie Straat @ De Casino: Zangeres met een naam

Terwijl de rechts-populistische Geert Wilders de Tweede Kamerverkiezingen domineerde, blijft Sophie Straat zelfverzekerd op de barricades staan. In plaats van maatschappelijke problemen…
InstagramLiveRecensies

Hooverphonic @ De Casino: Moeilijk ontvangen midlifecrisis

Hooverphonic is al bijna dertig jaar een vaste waarde in het Belgische muzieklandschap en dat liet het de afgelopen dagen nog maar…
InstagramLiveRecensies

The Datsuns @ De Casino: Een echte, strakke rockshow

Er was een periode waarin The Datsuns jaarlijks meerdere shows in België kwam spelen. De Nieuw-Zeelanders speelden zo in 2007 zeven keer…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.