Tinariwen zijn toearegrockers die woestijnzand met zich meedragen tot in verschillende werelddelen. Hun psychedelische woestijnrocksound leverde hen al verschillende platen op en eerder dit jaar verscheen nieuwe worp Amadjar. Daarop toonden ze zich opnieuw van hun meest authentieke kant en ook live bleek dat ze die niet verloochenen.
Het kot stond vol voor Tinariwen en het werd een straffe show. Muzikaal kon het hier en daar wel eens langdradig worden, maar wat sfeer en gezelligheid betreft, krijgen deze woestijnrockers een welverdiende tien op tien. Ze brachten al hun oosterse klanken, gewaden en dansmoves naar de Trix en de net niet uitverkochte zaal genoot met volle teugen. Zelfs de typische Vlaamse ingetogenheid werd aan de kant gezet; dan ben je al sterk bezig!
Live komt een band als Tinariwen nog veel beter tot haar recht dan op plaat. Je merkte duidelijk hoeveel plezier de muzikanten er zelf in hadden en iedereen zweepte elkaar telkens nog een beetje meer op. Qua entertainment was iedereen grote fan van de man die de backings verzorgde, maar eigenlijk meer fungeerde als hypeman. Vanaf het begin helemaal in trance verzonken, stond hij te bewegen alsof zijn leven er vanaf hing. Een enorm plezant en charmant zicht, waardoor heel de zaal uit zijn hand at.
Telkens konden de nummers op veel applaus rekenen, en dat was volledig terecht. Het zevental speelde strak en nam ons mee naar hun oosterse wereld op een goed gebalanceerde manier. Hun hymnegezang werkte erg aanstekelijk en hoe meer uptempo, hoe meer uitbundigheid vanuit het publiek. Bij de rustigere stukken viel dan ook op dat het publiek rumoerig bleef. De meesten waren hier blijkbaar voor de leut, en leutig was het zeker! Zo hadden ze genoeg aan een ‘Merci! Ça va?’ of ‘Dankuwel!’ om de zaal in lichterlaaie te zetten en moesten er maar aanstalten gemaakt worden tot klappen of iedereen deed al volop mee. Niemand die er een moer om gaf dat een van de zangers meestal veel te dicht bij de micro begon te klappen, waardoor het klapgeluid enorm scherp door de boxen weerklonk.
Af en toe konden de melodieën wel eens te lang uitgerekt worden en mocht er iets meer wispelturige levendigheid in de set kruipen. Het gezapige hadden ze dus beter iets sneller afgewisseld met iets energiek, al leek het publiek daar het zijne van te denken. Bovendien was het optreden ook niet enorm gevarieerd qua sound, al hadden we dat op voorhand kunnen weten, want ook op plaat is dat het geval. Eigenlijk zou het zelfs gerust kunnen dat ze tweemaal hetzelfde nummer hebben gespeeld; we zouden het niet gemerkt hebben.
Dat alles neemt echter niet weg dat Tinariwen ons met enkele duidelijke hoogtepunten kwam verrassen. Zo haalde de bassist veel vaker dan op plaat de funky zijde in zichzelf naar boven door er kleine licks tussen te spelen die de boel konden laten ontploffen. Zo nu en dan kon het zelfs eens echt elektrisch gaan klinken, maar in plaats van er dan een rocksolo op te laten volgen, gooiden de woestijnrockers er natuurlijk een nieuwe hymne tegenaan. En de hypnose was weer eens compleet!
Om het slotstuk in te leiden, werd alles neergelegd om een solo van gitaar en zang tot zijn recht te laten komen. Even later kwam iedereen weer op podium en werd voor enkele laatste hoogtepunten gezorgd die de sfeer in de keet nog verder opkrikten.
Voldaan konden we huiswaarts keren. Tinariwen speelde steeds strak en zonder steken te laten vallen, al mocht het soms iets meer to the point zijn. Het publiek bleef echter op elk moment de uitbundigheid zelve en werd maar al te graag meegenomen op schok doorheen de woestijn.
