Met Pitfalls bouwt Leprous voort op de fundamenten die nummers als “Malina” en “The Last Milestone” (beide van hun laatste album Malina) hebben gegoten. Leprous veranderde doorheen de jaren al van sound. Ze hebben hun experimentele progressieve metal ingeruild voor een toegankelijkere stijl, waarin ze de stevigere stukken afwisselen met zachte soundscapes van piano, cello en viool. Deze rustigere stijl komt de Noren goed uit: ieder bandlid krijgt de ruimte om zijn sterkte te tonen, wat direct resulteert in een album met duizend-en-een verschillende stijlen en invloeden. Dit is exact wat het album zo geniaal maakt.
De Noorse prog-metalband werd in 2001 opgericht door zanger Einar Solberg en gitarist Tor Oddmund Suhrke. Na enkele demo’s en line-upwissels brachten ze hun eerste langspeler Tall Poppy Syndrome uit als vijftal. In 2010 gingen de heren werken in dienst van de Noorse metallegende Ihsahn (de schoonbroer van Einar Solberg). Hierna ging het hard voor de heren. Elke twee jaar brachten ze een nieuw album uit, spijtig genoeg wel regelmatig gepaard met een vertrekkend bandlid. Ook de stijl van de albums veranderde geleidelijk. Waar Tall Poppy Syndrome nog stevige prog-metal was, zit het Noorse kwintet nu in de grijze zone tussen rock en metal geplakt. Doorheen de jaren is het gebruik van elektronica, keyboards en cello dan ook toegenomen. Op Pitfalls wordt die cello nog verder aangevuld door viool, ingespeeld door Chris Baum, die eerder al zijn strepen verdiende met sessiewerk voor Thirty Seconds To Mars en Dropkick Murphys.
Leprous houdt duidelijk niet van een rustige opbouw. Na de eerste klik op de playknop gonzen de eerste synthklanken van “Below” al in je oren, de eerste single die gereleaset werd. Vanaf het eerste refrein zet Einar Solberg zijn keelgat open en verandert het nummer in een epische rockballade. De drums, bas en gitaren worden prachtig aangevuld door de cello en viool, die het nummer toch iets gemoedelijker maken. Na “Below” wordt de intensiteit een tikje lager gedraaid. “I Lose Hope” en “Observe The Train” zijn de rustigere aanloop naar “By My Throne”, dat opvallend funky klinkt. De zwaartekracht op al deze nummers ligt bij Solberg, die met zijn synths en etherische stem de show steelt. Ook bassist Simen Daniel Lindstad Børven krijgt zijn duidelijke rol hierbij.
Op enkele sprankeltjes na kwam de genialiteit van Baard Kolstad echter nog niet aan de oppervlakte. De energiebom achter de drums toont zich voor de eerste keer echt op “By My Throne”. Hij vult de synthbas van Børven en gitaristen Suhrke en Ognedal aan met lekkere polyritmische tikken en meppen. Hierna komt het album terug echt op gang. Na “By My Throne” volgt het heerlijke “Alleviate”, waarin de lekkere tromroffels van Kolstad worden aangevuld door de enorme vocale uithalen van Solberg. Ook “At The Bottom” krijgt menig metalhead aan het headbangen (toch in de refreinen), maar valt in de strofes stil door het gebruik van de elektronische drums. “Distant Bells” is een laatbloeier, “Foreigner” neemt de stevigheid daarna direct over. Als magnum opus krijgen we nog het elf minuten lange “The Sky Is Red”.
Leprous gooit met zo veel informatie naar je hoofd dat je echt enkele luisterbeurten nodig hebt om het geheel te snappen. Elk nummer is wel een andere stijl, wat nog maar eens toont waartoe deze toppers in staat zijn. Op 7 november houden de Noren halt in Kavka in Antwerpen, waar je hun muzikale genialiteit kan gaan bewonderen.
Facebook / Website / Instagram
