De carrière van Black Mountain is er een die al meerdere jaren overschreidt. Dit jaar nog kwam de band met hun zevende album onder de titel Destroyer. Een veelbelovende titel waarbij de band nog maar eens het gaspedaal volledig induwt en de riffs laat zegevieren. In de Botanique kregen we een combinatie van het zwaardere en het iets psychedelischere werk, en dat de band er zin in had, was een understatement.
Openen mochten de Gentenaren van Blackup. Ook met zwart in de naam, en dat was verder het enige waarmee ze bij Black Mountain aansloten. De groep bracht snoeiharde punk die vooral goed binnenkwam als hij strak en snedig gespeeld werd. En dat was bijna voortdurend het geval, waardoor iedereen in de zaal ook meteen goed opgewarmd was. De iets tragere, minder boeiende nummers, zien we hierdoor met plezier door de vingers.
Vooraleer de mannen van Black Mountain het podium betraden, werden we blootgesteld aan een iets te lange intro. En dat zou jammer genoeg ook een beetje de teneur van de show worden, hoewel daar niets mee is. Soms voelden sommige nummers iets te lang gerekt, waardoor er dynamiek verdween, maar dat is natuurlijk de bedoeling, want Black Mountain wil iedereen in een trance laten geraken, en dat lukte niet altijd.
Dat lag deels ook aan het publiek. Het is zaterdagavond, het wordt winteruur en dus mag er al eens wat gedronken worden. Het nadeel is natuurlijk dat er hierdoor een hele hoop ronduit irritante mensen in de zaal waren die niemand echt in de trance lieten door te pas en te onpas zaken te roepen of eens te duwen. Jammer natuurlijk, want Black Mountain zelf had er heel hard zin in.
De band stond gepland tot twintig na tien, maar deed er gewoon een halfuur bij omdat iedereen zo enthousiast was. Plezant, maar natuurlijk ook wat langdradig daardoor. Het begin van de set bestond vooral uit een psychedelische, eerder trippy mix. Het was dan ook even wachten vooraleer we de eerste echte harde riffs op ons afgevuurd kregen. Maar zelfs als deze kwamen bij bijvoorbeeld “Future Shade”, viel op dat de sound soms iets te zompig was. Net daardoor kwam de muziek niet altijd binnen zoals het zou moeten.
Maar bon, als een band vol goesting op het podium staat, dan zijn ook wij aan het genieten en dan vergeven we hen de soms iets mindere klank. Frontman Stephen McBea schoot de ene strakke riff na de andere op ons af, en als hij gitaarsolo’s afleverde, dan waren die om duimen en vingers bij af te likken. Ook toetseniste Rachel Fannan bracht met haar uitstekende stem onder meer “Mothers of the Sun” tot een kookpunt.
En zo droeg iedereen van het vijftal bij tot de vettige sound van Black Mountain. Een soort van psychedelische stoner die wat invloeden van americana en garage bevat: het diverse publiek kon alles best pruimen. Met “Space To Bakersfield” werd een orgelpunt gebouwd aan de show die maar liefst meer dan tien minuten duurde. Strakke solo’s en een dynamische opbouw toonden hier Black Mountain op zijn best.
En dat was niet enkel hier zo, de band nam een gigantisch sterke eindsprint waarbij alle riffheavy nummers op ons afgevuurd werden. We deden Fannan na en headbangden onze weg richting het einde van de show. Met “Mothers Of The Sun” presenteerde de band op het eind nog een heerlijke riff om daarna met “Don’t Run Our Hearts Around” aan een verschroeiend tempo af te werken. Black Mountain had dit meer moeten doen, want nu verloren ze zichzelf soms wat te veel in de psychedelica en duurde de show iets te lang.
We kregen een halfuurtje extra, maar dat was net iets te veel om te blijven overtuigen. Zo verloor het publiek de aandacht wanneer de band wat solo’s bovenhaalde en de muziek liet zegevieren. Maar muzikaal was alles piekfijn in orde, en de band stond vol goesting hun nieuwe plaat te presenteren. Strakke riffs, geniale solo’s en vooral een potige set gaven Black Mountains show alvast het nodige pit. We zagen een degelijke show, maar ook niet meer.
Setlist:
High Rise
Future Shade
Wucan
Angels
Rollercoaster
Licensed To Drive
Tyrants
Florian Saucer Attack
Stormy High
Horns Arising
Old Fangs
Boogie Lover
Space To Bakersfield
Mothers of The Sun
Don’t Run Our Hearts Around
