Er zijn zo van die bands die de aandacht die ze verdienen bijlange niet krijgen. Neem nu The Twilight Sad: een post-punk-/indierockband die eerlijke, donkere en soms therapeutische nummers maakt. Geniaal, als je het ons vraagt. Maar de Schotten blijven echter hangen bij ‘het voorprogramma van Editors en The Cure’ of ‘de band die Robert Smith zo goed vindt’: nietszeggende labels die verdomd hard blijven plakken. Met lede ogen zagen we aan hoe de Trix Club zich voor ongeveer drie vierde vulde, terwijl de band toen al had bewezen dat ze de grote zaal zouden moeten uitverkopen.
De avondspits van die vrijdag gunde ons nog een viertal nummers van het voorprogramma, Man of Moon. Die eveneens Schotse band wist ons te overtuigen met hun sound die een beetje naar Goose in hun beginjaren neigde, zij het minder dansbaar. Het tweetal wist ons te trakteren op een leuke wisselwerking tussen basgitaar en drumgeluid, aangevuld met eighties elektronica. De brug naar The Twilight Sad was op die manier snel gemaakt. Man of Moons nieuwste single “Skin” getuigt van heel wat onontgonnen potentieel en afsluiter “Sign” drenkte ons in een troebel bad van melancholie. Leuke opener.
https://www.instagram.com/p/B4DX-QeHDPE/?utm_source=ig_web_copy_link
De zaal kon met andere woorden al een degustatie van de roes die eraan kwam nuttigen, en enkele minuten later klonk “[10 Good Reasons For Modern Drugs]” al door de boxen. The Twilight Sad wist met die opener de aanwezigen al meteen bij het nekvel te grijpen, met een enthousiast applaus tot gevolg. Toen de Schotten als tweede wapen al het schitterende “VTr” bovenhaalden, hadden we al het vermoeden dat dit wel eens een speciale avond kon worden. De baslijn waarop Robert Smith zijn Curestempel zonder twijfel heeft nagelaten, de climax op het einde en de levensles ‘There’s no love too small’ waren voldoende om het publiek al na twee nummers helemaal mee te krijgen in het verhaal.
Het bezwerende “The Arbor” en het typische “I/m Not Here [Missing Face]” leerden ons dat I WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME een plaat is die (ook live) staat als een huis. Vooral op dat tweede nummer klinkt The Twilight Sad als White Lies voor de meerwaardezoeker, de luisteraar die gerust wat wil knabbelen voor hij een oordeel vormt. Muzikaal zijn de parallellen zeer duidelijk, vocaal ligt dat anders. James Graham is geen zanger die je pakt met zijn stemgeluid, wat bij Matt Berninger als schoolvoorbeeld wel het geval is. Graham moet het eerder hebben van het verhaal dat hij vertelt, en de manier waarop. Die vaardigheid deelt hij trouwens met een goede vriend, wijlen Scott Hutchison.
Na het geniale “The Wrong Car” kregen we zo de apotheose van de avond voorgeschoteld. James Graham bracht een steengoede cover van “Keep Yourself Warm” van z’n overleden vriend. Zo bewees hij dat zijn vocale spectrum veel breder is dan hij met The Twilight Sad al heeft aangetoond. Het nummer van Frightened Rabbit klonk recht uit het hart, en met een geniale outro eraan gebreid, moest het publiek even een krop doorslikken alvorens ze konden applaudisseren. Ook Graham moest even bekomen van hoe hij en z’n band zichzelf even hadden overstegen, en deed dat op zijn typische sympathieke, eerlijke, hoopvolle en positieve manier. Heerlijk om naar te kijken, zo’n gepassioneerd man die o zo dankbaar is voor een fractie van het succes die hij en z’n band verdienen.
Laten we zeker de andere bandleden (en de geluidstechnici) niet vergeten, die ook afsluiter “And She Would Darken the Memory” feilloos konden doen klinken. We zagen voor de zoveelste keer een zeer straf vijftal aan het werk, die alle nummers een extra livemeerwaarde kon meegeven. We hoorden voornamelijk nieuw werk, maar de sound die The Twilight Sad zichzelf heeft aangemeten, zorgde voor een egale roes die alle nummers mooi aan elkaar lijmde. Het contrast tussen de zwartgallige teksten en het ontwapenend enthousiasme van zanger James Graham zorgt ervoor dat we ook live maar niet genoeg kunnen krijgen van The Twilight Sad. Waar het volgende optreden in België ook moge zijn, op ons kan de band alvast rekenen!
Setlist:
[10 Good Reasons For Modern Drugs]
VTr
Let/s Get Lost
Last January
The Arbor
Reflection of the Television
I’m Not Here [Missing Face]
Sunday Day13
There’s a Girl in the Corner
Girl Chewing Gum
Videograms
Cold Days from the Birdhouse
The Wrong Car
Keep Yourself Warm (cover Frightened Rabbit)
And She Would Darken the Memory
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Een mooie en accurate recensie, behalve de pluim voor de geluidstechnici. Die hebben het feestje toch danig verpest om na enkele nummers de volumeknop steeds meer open te draaien. Op een bepaald moment moesten velen hun oordopjes bovenhalen of vluchten naar de zone bij de bar.