Al sinds de jaren 70 laten de mannen van The Psychedelic Furs hun postpunk los op de wereld, en toch stonden ze vrijdag voor de eerste keer in de Ancienne Belgique. De Britten werden ietwat uit de vergetelheid gehaald door cultfilm Call Me By Your Name, die hun nummer “Love My Way” een prominente plaats gaf. Van een echt nieuw publiek was echter weinig sprake. Voornamelijk veertigers en vijftigers maakten de trip naar een slechts matig gevulde AB. Met een resem bescheiden hits zoals “Heaven” en “The Ghost in You” onder de riem hadden Richard Butler en de zijnen in principe echter meer dan genoeg materiaal bij voor een fijne concertavond.
Waren ook op de afspraak: de Belgische punkers van Red Zebra. Nog even punk uitgedost in combinatie met een aanstekelijk enthousiasme en een gezonde portie humor wisten de oudgedienden misschien wel het betere optreden van de avond af te leveren. ‘It’s good to be back in Belgium’, schertste frontman Peter Slabbynck, die toen al een snedig “Agent Orange” op het publiek had losgelaten. Ook klassieker “I Can’t Live In A Living Room” kwam hard binnen en lokte de meer dorstige concertgangers toch de zaal in. In krap een half uur was de zaal meteen enthousiast voor wat zou komen. Klasse performance van de Zebras.
Nee, dan hadden The Psychedelic Furs het toch lastiger om aan te knopen met hun eigen set. De Britten kwamen met zeven op het podium, en die opstelling baarde de geluidstechnici duidelijk zorgen. Het hele optreden lang zouden ze worstelen om het geluid juist te krijgen – een gevecht dat ze uiteindelijk zouden verliezen. Hits zoals “The Ghost In You” klonken haast onherkenbaar, en verdwenen jammerlijk in een soort waas van geluid. Hier en daar zochten mensen zelfs al vroeg naar de uitgang. Een spijtig gegeven, in een zaal die normaal garant staat voor prima geluidskwaliteit.
Het optreden werd ook niet geholpen door de ietwat routineuze performance van de Furs. Frontman Richard Butler probeerde nog op zijn eentje voor een psychedelische ervaring te zorgen – we durven betwijfelen of de goede man zelfs wist in welk land of op welk continent hij stond te zingen. De rest van de band bracht een vrij accurate impressie van een zoutpilaar, terwijl ze vrij gereserveerd “Love My Way” uit de pols schudden. De culthit kwam en ging weer, zonder echt een uitbarsting te veroorzaken. Ook “Heaven” lokte maar een matige repliek uit bij het publiek. Hier en daar viel er een klein hoogtepunt te noteren: “Sister Europe” klonk merkbaar beter dan de rest van de set, en ook “Pretty In Pink” wist te bekoren. Lichtpuntjes tijdens een voor de rest onmerkwaardige set.
Zo gleed het hele optreden wat voorbij, als een gezapige trip door een ander muziektijdperk. Slecht was het nu ook niet, maar een gebrekkige soundmix en een vrij ongeïnspireerde performance van de band maakten het moeilijk om echt helemaal meegesleept te raken in het verhaal van de Furs. Uitsmijter “India” schalde pro forma nog uit de boxen, maar kon niet verhullen dat de Psychedelic Furs er geen wereldse avond van hadden gemaakt.
Setlist:
Dumb Waiters
Mr. Jones
Love My Way
There’s a World Outside
The Ghost in You
Like a Stranger
Sister Europe
Heaven
All That Money Wants
Into You Like a Train
The Boy That Invented Rock & Roll
Pretty in Pink
President Gas
Sleep Comes Down
Heartbreak Beat
India
