Anno 1997 valt de legendarische ‘desertscene’-groep Kyuss uit elkaar, Queens Of The Stone Age staat nog in z’n kinderschoenen en Joshua Homme experimenteert met een paar locale muzikanten in de stoffige ‘Rancho De La Luna’ studio in Joshua Tree, California. Het resultaat is een instrumentaal, low-fi grooverock-experiment. Sindsdien is The Desert Sessions een uitlaatklep voor Josh Homme om samen met bevriende muzikanten zijn muzikale visies, los van Queens, de vrije loop te laten gaan. In 2003 werd er een voorlopig laatste deel (Vols. 9 & 10) uitgebracht en zestien jaar later is ‘the longest running mixtape in history’ terug met het langverwachte vervolg: Vols. 11 & 12.
Op elk volume van Desert Sessions komen er nieuwe gastmuzikanten bij, die hun eigen stempel op het album drukken. Onder andere Mark Lanegan, Alain Johannes, Natasha Schneider en PJ Harvey werkten mee in het verleden. Voor de grote comeback van het project heeft Joshua opvallende namen bij elkaar gebracht. Een paar van de nieuwste gasten: ZZ Top-gitarist en zanger Billy Gibbons, Primus frontman Les Claypool, Mike Kerr van Royal Blood, Jake Shears van Scissor Sisters (met dat ene topnummer “I Don’t Feel Like Dancing”).
De line-up van Vols. 11 & 12, credits: Andreas Neumann
Josh Homme zei in een recent interview dat er binnen Desert Sessions ruimte is voor elk gek hersenspinsel van creativiteit, zolang het maar oprecht is. Die mindset resulteert in wilde ideeën en enorm uiteenlopende muziek en creativiteit zonder grenzen. In amper een half uur wandelt de groep radicaal diverse richtingen uit. Het album wisselt in elk nummer van stemming alsof het last heeft van zwangerschapshormonen. Van speelse absurditeit naar betoverende melancholie.
Op de A-kant of ‘volume 11’ vallen “Move Together” en “Noses in Roses, Forever” meteen op. Die laatste start als een Queens-nummer dat perfect op hun laatste album, Villains, had kunnen staan. Pompende gitaren met een speels geluid zoals we het van Queens Of The Stone Age gewoon zijn. Maar dit is Desert Sessions; het nummer wordt dus na twee minuten 180 graden gedraaid met een plotse themawissel. Zestig seconden later pikken ze de draad weer op alsof er niets is gebeurd, en als luisteraar blijf je verbaasd achter.
De B-kant wordt ingezet met een zeer vluchtige bijdrage van Mike Kerr van Royal Blood. “Crucifire” is een straightforward rocknummer dat voorbij vliegt voor je er twee keer over kan nadenken. De extra flair wordt verzorgd door Jake Shears met hoge backing vocals. Je blijft echter wel wat op je honger zitten omdat het nummer al gedaan is voor we één minuut en vijfenveertig seconden verder zijn.
“Chic Tweetz” gooit de sfeer nog eens om naar een komische kant. Acteur en komiek Matthew Berry levert een monoloog op dit knotsgekke nummer. Klinkt een heliumstemmetje met een Duits accent over een funky circusdeuntje absurd genoeg? Dat is het wel. De muzikanten gebruiken hun artiestieke vrijheid en creativiteit tot in het volste potentieel. Het is geen radiomuziek, het is niet volgens de regels. Het enige wat telt is de originaliteit.
De afsluiters van Vols. 11 & 12 “Something You Can’t See” en “Easier Said Than Done”, dat veel weg heeft van “Kalopsia” van Queens, brengen de sfeer terug naar het tedere. Jake Shears en Josh leveren allebei sterke zangprestaties. Naast absolute absurditeit is The Desert Sessions ook een verbluffend staaltje muziek. Unieke gitaarpartijen, indrukwekkende vocals en de opmerkelijke mix. Het enige spijtige aan Vols. 11 & 12 is dat het maar een halfuurtje duurt.
In de aanloop naar het album werd geteased naar een wereldtournee van Desert Sessions, maar plaatsen of data zijn nog niet bekend.
