What’s his name? Ringo natuurlijk. De eeuwige nummer vier van de Beatles. De jolige man met de grote neus die de andere drie in de maat hield. Waarmee geen smaad bedoeld is, Ringo Starr heeft een paar aanzienlijke Beatles-classics op zijn naam staan, denk aan “With a Little Help From My Friends” en “Yellow Submarine”. Ondertussen kan meneer Starkey (u dacht toch niet dat hij echt Starr heet) bijna tachtig kaarsjes uitblazen. Ondanks die gezegende leeftijd voelt Ringo zich nog jong in zijn hart.
‘I can still rock’n’roll’ zingt Ringo in de titeltrack van dit album. Met die mantra in zijn hoofd moet hij aan dit album zijn begonnen. What’s My Name is een verzameling van tien nummers die in de jaren ’70 juist geen bluesrock hits hadden kunnen zijn. Een soort aftapwater van de Beatles dat maar niet op raakt. De sfeer wordt licht en speels gehouden, waarmee enige vorm van diepgang ook veraf blijft.
Ringo lijkt enorm zeker van zijn eigen capaciteiten en brengt zijn muziek met een grote smile. Tussen het goeie werk van studiomuzikanten en opgepoetste productie is toch te horen dat de vlam van Ringo Starr stilletjes aan dooft. Zijn stem is enorm geretoucheerd. De autotune is op elf gedraaid op “Gotta Get Up To Get Down” en “Money”, een Beatles cover die Ringo transformeert in een futuristische cyberboogie. Het is duidelijk dat Ringo als zanger niet meer veel kracht en zuiver prestaties in zich heeft. Als vocalist heeft hij altijd in de schaduw van de drie andere Beatles gestaan, ook het ouder worden begint duidelijk op zijn stem af te slaan.
In de simpele en voorspelbare nummers wordt de prestatie van Ringo recht gehouden door zijn muzikanten. Op technisch vlak is er niks slecht te zeggen over de ingestudeerde gitaarsolo’s en gospelkoortjes, alleen weinig uniek. De sappige gitaar lick van “Better Days” blijft uren in je hoofd hangen, Ringo’s robotstem daartussenin niet zo zeer. Na “Better Days” wiegt de b-kant van het album je eerder in slaap. Met titels als: “Life is Good”, “Thank God For The Music” en “Send Love Spread Peace” is een groot deel van de platheid al geïllustreerd. Dit zijn drie saaie songs waartegenover de vorige ‘rockers’ nog zeer goed klinken.
De afsluiter en titeltrack maakt dit met een ontwapend argument goed. “What’s My Name” gaat goed voorruit en komt in de buurt van een leuk nummer om mee over de snelweg te rijden. De volgende zinnen zeggen het: ‘Nothing stays the same but I’m still in the game’, ‘I pull myself together to walk as a weather, I give you everything I have’. Hoe plat deze plaat ook kan klinken, Ringo heeft gelijk.
De man mag volgend jaar een achtste voordeur in zijn huiskamer zetten. Hij pompt er nog een opzwepend rock’n’roll-album uit omdat hij dat simpelweg graag doet. En daar kan je toch niets anders dan respect voor hebben.
