Een talentenjacht winnen kan zowel een zegen als een vloek zijn, maar gelukkig pakte het bij James Arthur goed uit. De Brit won in 2012 het negende seizoen van X-Factor, waardoor hij op slag een superster was. Zijn eerste single “Impossible” werd alleen in Groot-Brittanië al meer dan 1,2 miljoen keer verkocht. Zijn eerste twee albums waren telkens een succes en zo was het nieuwschierig uitkijken naar album nummer drie. You is wederom een goed album, waarin hij zijn emoties in muziek omzet. Naar aanleiding van de release spraken we Arthur in Amsterdam, waar hij ons wat meer over zijn nieuwe project, X-Factor en toekomstdromen vertelde.
Je nieuwe album You is na lang wachten eindelijk uit. Hoe was het om aan je derde album te werken?
Het was echt leuk omdat ik al vroeg een concept in gedachten had. Ik wist al snel dat ik het album You wilde noemen. Het is minder autobiografisch dan mijn vorig album, want ik was het wat beu om daar weer over te schrijven. Ik wou voor dit album zeker zijn dat dit echt een album is voor ‘jou’ en dat de onderwerpen iets met de luisteraar doen.
Je nam voor het schrijven van dit album je tijd. Hoe begin jij aan een nummer?
Dat is altijd verschillend. Soms begin ik met de gitaar of aan een keyboard en probeer ik een melodie te creëren die blijft hangen. Ik neem de melodiën op met mijn gsm, smijt er soms wat woorden tussen en ga zo dan verder. Anderzijds begin ik soms gewoon aan teksten. Dat is mijn ogen misschien ook de makkelijkste manier om nummers te schrijven. Je schrijft gewoon een heleboel dingen op een papier en voelt dan ook snel wat het refrein kan zijn of wat je in de strofes zou zingen. Jammer genoeg doe ik dat zo te weinig en doe ik het op de iets moeilijkere manier, maar de beste nummers die ik schrijf zijn de nummers waar ik gewoon voel wat ik schrijf.
De eerste single van het album werd uitgebracht in 2017. Wat zorgde ervoor dat het toch zo lang duurde tot het album uitkwam?
Ik begon aan het album met heel wat co-writers en was veel in Amerika om er te schrijven. Er was uiteindelijk niet genoeg materiaal van die trip waar ik zeker over was, dus dat nam al een jaar in beslag. Als je met die grote a-list schrijvers of topproducers samenwerkt, hebben ze de intentie om dingen te recreëren of willen ze per se een hit schrijven. Omdat dit bij mij averechts werkte, besloot ik om mijn eigen ding te doen en schreef ik een heel album op mijn eentje. Het was dus belangrijk om van beide werkwijzes een geheel te maken, dus dat zorgde voor wat vertraging, net zoals wat persoonlijke tegenslagen. Verder zaten ook de singlecampagnes er voor iets tussen, want sommige nummers deden het goed en anderen weer niet. Uiteindelijk was er ook een verschuiving binnen mijn management. Al dat zorgde ervoor dat het toch wel heel lang duurde voor we op dit punt beland zijn. Nu is alles klaar en hoe ik het wil, dus dat is echt cool.
Voor je als soloartiest deelnam aan X-Factor, zat je in verschillende bands. Hoe heeft die ervaring je geholpen de soloartiest te worden die je vandaag bent?
Het heeft me zeker geholpen een live-identiteit te creëren. Als ik op een podium sta met mijn gitaar, komen alle gewoontes van in een rockband te zitten van zelf naar boven. Ik ben dat zo gewend en dat voelt voor mij ook natuurlijk aan als ik perform. Ik zie mezelf graag als de frontman van een rockband en niet meteen als James Arthur, de popzanger. Verder heeft mijn bandverleden me geholpen om me verder te ontwikkelen als muzikant en om met mensen samen te werken.
Was het voor jou dan niet raar dat niet meer achter een bandnaam kon schuilen en plots moest optreden onder je eigen naam?
Absoluut, want het is gewoon verschillend. Ik was altijd een goede frontman en heb die lichte arrogantie in mij. Toen ik jong was waande ik mij altijd Liam Gallagher wanneer ik op het podium stond. Om eerlijk te zijn vind ik het soms cringy om op een podium te staan met achter mij in het gigantisch ‘James Arthur’. Ik zag mezelf om eerlijk te zijn nooit als soloartiest en voelde mij goed in de rol van frontman. X-Factor was voor mij de enige optie toen ik deelnam. Ik was 24, kreeg schrik dat ik het niet ging maken als muzikant en vreesde voor mijn toekomst. Mijn moeder forceerde mij dan om deel te nemen, ook al wou ik niet die richting opgaan, maar er waren gewoon geen andere opties. Ze katapulteerden mij uit het niets in die liveshows en ik was drie maanden later door mijn winst een van de bekendste mensen van het land. Het heeft me eerlijk gezegd wat tijd genomen om te ontdekken wie ‘James Arthur’ is en hoe ik mezelf etaleer aan de wereld. Langs de andere kant heb ik wel meer vrijheid als solo artiest. Als ik bijvoorbeeld een hiphopnummer wil maken, dan moet ik niet rekening houden met bandleden of dergelijke. Soloartiest zijn heeft dus zijn voor- en nadelen.
Het lijkt dat je op You je sound gevonden hebt. Wat is voor jou het grootste verschillen tussen You en je vorige albums?
Ik zie mezelf graag als een veelzijdig artiest, maar mijn experimentjes op de vorige albums klopten niet helemaal zoals ze dat op mijn nieuw album wel doen. You voelt voor mij zeer coherent en ik heb ook het gevoel dat ik vocaal ook iets vaster zit omdat ik daar ook meer op let. Het is echt een goede vraag omdat ik er nog niet verder over nadacht. Ik denk dat ik gewoon minder schrik heb om dingen uit te testen, ben zekerder van mijn stuk en blijf toch nog altijd dicht bij hoe mensen mij tot nu toe kennen.
Dat is iets wat je zeker hoort en voelt als je het album hoort. Nummers zoals “Maybe”, “Homicide Love” en “Sad Eyes” zetten liefde bovendien weer in de spotlight. Is muziek voor jou de beste manier om je gevoelens ergens kwijt te kunnen?
Muziek geeft je de mogelijkheid om eerlijk te zijn en kan soms zijn alsof je met iemand een gesprek voert. Ik ben in de loop der jaren beter geworden in deze emoties te communiceren in het echte leven, maar ik ga het nooit zo puur kunnen als in mijn nummers. Mijn nummers gaan niet over bullshit, maar zijn echte pure gevoelens.
Op je album staan drie samenwerkingen, waarvan de titeltrack er eentje met Travis Barker van Blink-182 is. Stond dat altijd op je wishlist?
Absoluut! Ik ben een gigantische Blink-182-fan en ben zot van de drumtechnieken van Travis. We delen hetzelfde managementbureau en ik heb vaker laten vallen dat ik absoluut met hem wilde samenwerken. Toen ik hoorde dat hij het zag zitten om aan een nummer samen te werken was ik helemaal in mijn nopjes. Het is een echte eer voor mij dat hij het nummer leuk vond en er iets mee wilde doen.
Wat staat er dan nog allemaal op je wishlist?
Als mensen mij vragen wie helemaal bovenaan mijn lijstje staat van artiesten waarmee ik nog wil samenwerken, dan zijn dat eigenlijk vooral hiphopnamen zoals Jay-Z, Nas, Drake of Eminem. Ik wil in de toekomst echt een hiphopalbum maken. Voor de rest laat ik alles op me afkomen. Ik ben ook goed bevriend met Ed Sheeran en denk dat een samenwerking met hem er op een gegeven moment ook zeker van zal komen. Dat zouden de fans denk ik ook tof vinden.
Je komt ook eindelijk weer naar België voor een show…
Dat is inderdaad al van 2014 geleden geloof ik. Ik weet nog hoe maf die show in Brussel was, vooral omdat dat in een periode was waar er volgens mij heel wat oproer was in Brussel. Ik weet niet meer wat er precies net gebeurde, maar wat ik wel weet is dat daardoor de energie in de zaal zo goed was. Ik ben benieuwd hoe mijn eerste show in België in meer dan vijf jaar tijd zal zijn.
Wij zijn ook benieuwd! Thanks for the talk!
James Arthur komt op vrijdag 21 februari 2020 naar het Koninklijk Circus. Hij stelt er zijn derde album You aan je voor.
