Het is begin oktober in Seattle. Grote chaos op het hoofdkwartier van het legendarische label Sub Pop, want slechts dagen later zou er een nieuw album van Corridor moeten verschijnen. De titel is Junior, en er is nog werk aan. Veel werk. ‘Corridor heeft een race tegen de tijd gevoerd om het album op tijd af te krijgen. Zelfs de albumhoes kwam er op het nippertje, een shitty collage van een ei dat hallo zegt’. Lees je deze quote, dan hangt je eerste indruk waarschijnlijk ergens tussen ‘oei’ en ‘haha, amai gast nu ben ik wel benieuwd hoor’, en je hebt gelijk. Volg je het Canadese viertal van Corridor echter al langer dan vandaag, dan weet je dat er geen vuiltje aan de lucht is. Ze wisten met Le voyage éternel en Supermercado respectievelijk een prima debuut en een bevestigende tweede uit te brengen die hun al een beetje lanceerden als brengers van dromerige, Franstalige gitaarpop. Het derde liefdeskind van de band is niet gewoon een degelijk vervolg, het is een overtuigend schot in de roos. Soms heeft haastig een album in elkaar boksen een groot voordeel: er is geen tijd voor twijfel, geen tijd voor mierenneukerij over belachelijke details, enkel voor de rauwe essentie. Junior weet perfect hoe hij wil klinken, en nog veel beter waar hij moet stoppen.
Bezwerend en beladen, dat is hoe “Topographe” zich meteen door de voordeur gooit. De harmonieuze, met echo overgoten mix van het nummer staat dapper zijn mannetje tussen de gitaren die nochtans zwaar uit de hoek durven komen en mee oscilleren tot in de oneindigheid. Het is een nummer dat de band live een kwartier aan een stuk door zou kunnen spelen, en het zou er alleen maar beter op worden. “Junior” trekt met zijn beklijvende vocals en dwepende gitaarlijnen de startstreep voor een van de betere nummers van het album: “Domino”. De riff is catchy, het Frans is sexy, de bas pompt je oren aan flarden, en het vrij geïmproviseerde middenstuk dat zich in crescendo een weg baant naar de noise-explosie die het einde is, laat je met een gevoel van extase achter. Een hele berg woorden voor een nummer dat er eigenlijk met eentje beschreven kan worden: machtig.
De druk is van de ketel, en dan hoor je op “Goldie”. Een ontspannen, met herfstzon overgoten zondagnamiddagnummer. Van het soort dat niet zou misstaan tijdens het zetten van je perfecte cappuccino terwijl de serotonine door je aderen giert. Het zou niet eens een slecht thema zijn voor de plaat: donkergrijze zondagen. “Agent Double”, dat zich vocaal vanuit de diepte opbouwt en je duister en monotoon een toestand van hypnose in loodst, klinkt immers zoveel beter onder een dik pak donkere wolken dan onder een brandende zomerzon.
“Grand Cheval” klinkt alsof het elk moment kan uitbarsten in iets veel grootser. Het is een redelijk sober nummer, soms misschien iets té sober. De spanningscurve moet het eigenlijk hebben van de harmonieuze vocals die later worden overgenomen door de dromerige, zweverige synths die het nummer enorm vol en opwindend doen klinken. Alsof de wind plots opsteekt en je kleine huisje in het midden van het bos doet kraken terwijl de bomen wild tekeer gaan.
Geen wind, maar sirenes en chaos in het begin van “Milan”, dat je mee op reis neemt van Canada naar Europa, een fiets huurt, en dwepend met de zwaartekracht door de smerige steegjes van de stad zwalpt. Het lo-fi gitaarspel doet bevreemdend aan en lijkt wel een dronken avontuur dat zachtjes uitsterft, waarna Corridor zijn roes uitslaapt.
Elk nummer vertelt op een andere manier zijn verhaal en elk nummer is onmiskenbaar Corridor. De grootse opvatting van hoe de vocals moeten klinken in combinatie met het vaak snelle en hardere gitaarwerk levert iets unieks en boeiends op, ook op het afsluitende duo van het album. “Pow” experimenteert er vocaal op los terwijl de gitaren harder dan ooit hun weg door het winterijs breken, en dat verdraaid opwindende synth-lijntje op de achtergrond zijn rilatine-voorschrift in de fik steekt. ‘Dag en bedankt en merci’ is tenslotte de toon van “Bang”. Het heroïsche coda van een onvervalst avontuur van een album. Voor de gelegenheid mogen de strijkers aanrukken om het nummer extra lijvig te maken, en dat werkt. Elke stap die het nummer neemt, voel je tot in je kern. Maandag is weer aangebroken. Slenteren naar je werk. Op de allermooiste manier.
Junior is het beste werk van Corridor tot nog toe. Het is een album om in zijn volledigheid te luisteren en opnieuw te luisteren, eentje met zijn geheel eigen ups en downs, en zijn eigen verhaallijn. Soms luid, warm en extatisch, maar zonder onderbreking bloedmooi.
Corridor speelt twee shows in België in november op 7 november in Trix en op 8 november op Sonic City in Kortrijk.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
