© CPU – Jan Van Hecke
Lee Fields zijn carrière is er eentje die beter wordt met de jaren. De ondertussen 68-jarige jongeman uit Wilson brengt nog steeds sterke albums uit en schuwt het podium zeker niet. Vandaar dat hij dit jaar voor een tweede keer naar ons land kwam en wel in de Handelsbeurs te Gent. Hij stelde er nog steeds zijn nieuwe plaat It Rains Love voor, al kregen we een heuse bloemlezing uit zijn discografie te horen.
Stipt om 20u15 komen de bandleden van The Expressions het podium op, piekfijn gekleed in pak als ware het echte maffiosi. Ze maken ons eerst wat warm door een groovy nummertje te spelen alvorens Lee Fields, the soul of soul singers, het podium op te roepen. Eens hij verschijnt, wordt duidelijk dat de hele avond rond hem zal draaien. The Expressions is maar een band om hem te ondersteunen, en dat is bij momenten heel jammer.
© CPU – Jan Van Hecke
Nochtans is Lee Fields een echte showman. Hij weet hoe hij zijn publiek moet bespelen en met zijn gouden kostuumvest kwam hij ook meteen heel zelfzeker over. Maar het ontbrak hem soms wat in oprechtheid. Er werd iets te veel verwacht van het publiek, waardoor hij zichzelf in zijn eigen voet schoot. Je mag altijd interactie vragen aan een publiek, maar er is een grens tussen het aangename en het onaangename.
Dat viel bij Lee Fields vooral naar het einde toe op. Toen waren al een heel deel mensen minder enthousiast om mee te brullen met wat hij vroeg, al gaat iedereen natuurlijk wel meedoen als je het meer dan tien keer vraagt. Het is jammer dat een artiest als Lee Fields zich zo laat vangen door clichés en voorspelbaarheid, want met zijn klok van een stem heeft hij dat helemaal niet nodig.
© CPU – Jan Van Hecke
Als compensatie kon hij bijvoorbeeld vijf nummers meer gespeeld hebben, want nu werd alles wat te veel gerekt, waardoor sommige songs in een sleur verzandden. De set begon tamelijk smooth en die vibe werd doorheen de volledige show ook doorgetrokken. Tot op het eind, waarbij we met “Wake Up” echt doorheen werden geschud en plots stonden te shaken alsof het niets was. Lee Fields heeft dus zeker sterke songs, het was enkel de performance die hier in de Handelsbeurs wat tegenviel.
Als hij bij “Ladies” alle vrouwen in de zaal aansprak, was dat leuk. Als hij bij “You’re What’s Needed” vroeg om liefde en vriendschap aan je buur te verspreiden, was dat iets wat moet kunnen, maar het ontbrak hem bij momenten aan oprechtheid om die boodschap echt te kunnen verspreiden. Zijn stem was fascinerend en ja, we hoorden er nog steeds wat James Brown in, en ook als hij schreeuwde hingen we aan zijn lippen, maar hij kreeg het niet de hele avond voor elkaar.
© CPU – Jan Van Hecke
De show van Lee Fields was dus iets te veel getelefoneerd, geacteerd zelfs en als muzikant moet je altijd ruimte kunnen houden voor wat eerlijke boodschappen en improvisatie. Hier kwam alles er muzikaal strak door en natuurlijk is dat ook zoals het moet, maar bij een soulact als die van Lee Fields is er een tikkeltje meer eerlijkheid geboden, en dat voelden we niet echt bij de man. Het is misschien daarom dat de zaal ook niet volledig gevuld was: zijn shows worden te voorspelbaar.
We zullen het op vermoeidheid steken, want hij is dan ook al even aan het touren. En hij probeerde wel, door wat moves boven te halen en de (overdreven) interactie met het publiek. En ja, bij momenten swingde iedereen zich de ziel uit het lijf, maar het streepje magie ontbrak deze avond gewoon. Lee Fields was dus maar gewoon goed in de Handelsbeurs en verviel te veel in de clichés van het genre om echt te overtuigen. Jammer, want een man met zo’n status kan veel meer dan hij hier gisterenavond toonde.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Saturn (The Olympians cover) (Intro)
Coming Home
Work to Do
Love Prisoner
It Rains Love
You’re What’s Needed
Ladies
Let’s Talk It Over
Wake Up
Money Is King
Make the World
Faithful Man
Mars (The Olympians cover) (Intro)
Honey Dove
