© CPU – Nathan Dobbelaere
Tieners die gekleed in een zwart T-shirt met het wereldberoemde Unknown Pleasures artwork als opdruk de herinnering aan een van de voornaamste muzikale hoogtepunten uit de jaren zeventig in leven houden: het is intussen een clichébeeld geworden in concertzalen of op muziekfestivals. In Vorst Nationaal mengde dat jonge publiek zich gisteren met een oudere garde om een band te bewonderen die met het grootste gemak generaties overschrijdt. De leden van New Order houden naar eigen zeggen niet van verjaardagen, maar de veertigste van dat befaamde album, daar werd wel degelijk een feestje voor gebouwd.
De opdracht om de dansbenen van het Brusselse publiek op te warmen werd in handen van Stolen gelegd. Wanneer we denken aan Chinese muziek, maken we ons al snel schuldig aan het denken in vooroordelen. Echter valt er naast traditionele muziek en k-pop oorwormen de laatste jaren ook ‘underground’ heel wat talent te vinden op Aziatische bodem. Zo dus ook Stolen, een zestal dat new-wave synthpop brengt. Gewapend met pompende technobeats en distorted gitaren kregen ze in een mum van tijd het volledige publiek op hun hand. Stolen loste de hoge verwachtingen ruim in met dansbare nummers als “Chaos” en “The Loop Sin”. Vanwaar die hoge verwachting kwamen? Stolens producer Mark Reeder, die toch geen kleine naam in de new-wave scene is, noemde de band het indrukwekkendste dat hij hoorde sinds, jawel… New Order.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na het aflopen van het voorprogramma gaan meestal de lichten weer aan en begeleidt een zorgvuldig gekozen playlist de concertganger naar de hoofdact. Laatstgenoemde band vond het echter leuker om het feestje na Stolen niet als een pudding in elkaar te laten zakken. Met een lichtshow en luide housemix waanden we ons in een of andere hippe club in plaats van Vorsts miniarena.
Een dikke twintig minuten dansen, of schudden op de stoeltjes, later werd New Order met een staande ovatie onthaald onder de grootse tonen van het “Vorspiel” uit Wagners Das Rheingold. Of het door de sterke opbouw of door de heldenstatus van de bandleden kwam, weten we niet, maar New Order leek Vorst Nationaal al voor zich gewonnen te hebben voor ze één noot gespeeld hadden. Wanneer Gillian Gilbert haar synthesizer een eerste keer mocht laten weerklinken tijdens opener “Age of Consent”, kon het feest helemaal beginnen. Later tijdens het optreden kreeg Gilbert een oorverdovend applaus zowat elke keer ze een toets op haar keyboard aanraakte. Dit alles terwijl zijzelf er bijstond alsof ze op haar doodse gemakje aan het repeteren was in haar woonkamer.
Tijd om op adem te komen was er niet, want na “Regret” kregen we met “She’s Lost Control” al een eerste maal een flarde uit het vorige leven van de band te horen. ‘Another Joy Division song before we continue to the main business of the day’ liet Bernard Sumner ons weten en met “Disorder” konden we ons geen betere song bedenken om de opbouw richting New Orders meest dansbare hoogtepunten in te zetten. In de helft van de set besloot Sumner zijn gitaar te laten voor wat het is en zijn benen los te gooien. Het publiek volgde zijn voorbeeld en tijdens “Tutti Frutti” bereikte de band dan ook een momentum dat ze de rest van de avond niet meer loslieten.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Bernard Sumners zangstem is nooit het sterkste punt van de band geweest en ook gisteren had hij regelmatig moeite om in toon te blijven. Echter merkten we al snel op dat bij songs als “Bizarre Love Triangle” of “Superheated”, waarbij de zang een minder dragende rol bezit, Sumners vocals beter tot zijn recht kwamen, in tegenstelling tot het meer ‘post-punk’-achtige werk van de Britten. Bijgestaan door de indrukwekkend strakke fills van Stephen Morris slaagde Sumner erin om ons ook tijdens “Plastic” en “True Faith” op sleeptouw te nemen, om vervolgens nummers als “Blue Monday” en “Temptation”, inclusief ‘oeh oeeh oeeh’ meezingmomentje, het werk voor hem te laten doen.
Tijdens bisnummers “Decades” en “Love Will Tear Us Apart” kregen we nog enkele archiefbeelden van Ian Curtis voorgeschoteld. Veertig jaar na datum benadrukken deze beelden nog maar eens het gevoel dat deze nummers nog altijd een indrukwekkend eerbetoon zijn aan de briljante muzikant en, belangrijker, dichte vriend van de bandleden. Echter toonden de Britten gisterenavond dat ze niet enkel gedefinieerd worden door deze kortstondige glorieperiode, maar ook onder hun tweede naam enkele enorm relevante albums uitbrachten en hun weg naar het eeuwige sterrendom meer dan verdiend hebben. Het vijftal stuurde ons de nacht in met een beeldscherm waar ‘Forever Joy Division’ op stond. Een boodschap waar we alleen maar mee kunnen instemmen, hoewel ze bewezen dat ‘Forever New Order’ minstens even veel waarheid bevat zou hebben.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Age of Consent
Regret
She’s Lost Control (Joy Division)
Disorder (Joy Division)
Academic
Your Silent Face
World
Tutti Frutti
Subculture
Bizarre Love Triangle
Superheated
Fine Time
Plastic
True Faith
Blue Monday
Temptation
Decades (Joy Division)
Love Will Tear Us Apart (Joy Division)
