Er is een nieuwe soulkoning opgestaan en zijn naam is Durand Jones. Samen met zijn Indications verovert hij gestaag de wereld en op 14 oktober was het de beurt aan de Botanique in Brussel. Met zijn nieuwe plaat American Love Call wist de groep alvast een groter publiek te bereiken en de Orangerie was dan ook goed gevuld om de liefdevolle man aan het werk te zien. Het werd een show waarin al zijn sterktes naar boven kwamen, er een geniale band aan het werk was en we vooral omarmd werden door liefde.
Maar eerst was er The Dip uit Seattle. Ook zij hadden de grooves tot in het puntje van hun pink zitten en wilden het publiek maar al te graag opzwepen. Het lukte ook ferm, en dat was vooral te danken aan de heel dankbare frontman, maar ook aan de uitgebreide blazerssectie. Met zijn drie zorgden ze voor heel wat power, en ook de band wist hoe ze een showtje moesten neerzetten. Zo werd er zelfs wat toneel gespeeld, waardoor het prompt leek alsof we in de jaren zestig waren beland. Een heel leuke band die ons echt kon warm maken voor de hoofdact van de avond, zo moet dat eigenlijk altijd zijn.
Al van bij de opkomst van Durand Jones merkte je dat hij respect heeft voor zijn publiek. Nog voor hij maar één woord door de microfoon zei, gaf hij de voorste rijen al handen. Een blijk van wederzijds respect, zo merkten we later, want het publiek gaf dan ook alles wat ze hadden aan Durand zelf. Eens de band dan “Smile” inzette, begon hij meteen zijn beste moves boven te halen. Heel wat jolijt in de zaal, maar meteen ook een sterktepunt van de band. Door zich volledig te smijten, kwam zijn muziek nog beter over.
Maar er zijn meer dan enkel dansmoves bij Durand Jones. Hij kon soms vol overgave bepaalde noten halen; zo hoorden we onder meer bij “Can’t Keep My Cool”. Soms gaf de frontman zich zo hard dat hij er even van op de grond moest gaan zitten. Zijn stem maakte deze show wel compleet, en dat is hoe echte soul moet klinken. Rauw, puur en vol liefde draaide hij zijn publiek rond de vinger om hen daarna als speelbal te gebruiken. Het is een entertainer pur sang, en net daardoor kan Durand Jones nog veel meer worden dan het nu al is.
Het was echter niet enkel Durand Jones die belangrijk is in het geheel van de show. Ook zijn band heeft een heel grote invloed in hoe alles wordt overgebracht. Er was hemelse samenzang die ons betoverde, maar dankzij onder meer de blazers hoorden we een grotere dynamiek in de show. Ook bij de instrumentale cover van “Apache” viel op hoe sterk de band zijn soul in de vingers heeft. Bij “Morning In America” werden ons dan weer gitaarsolo’s geserveerd, en zo had iedereen zijn belang in de groep – maar de hoofdrol is naast Durand Jones ook weggelegd voor drummer Aaron Frazer.
Frazer nam de vocals voor zijn rekening op heel wat songs, en zijn falsetto ging zo hoog dat er invloeden van The Bee Gees of het meer hedendaagse Whitney doorsijpelden. Zo hoorden we hem hoge toppen scheren op “Don’t You Know” en “Court Of Love”, waarbij Jones de achtergrondzang verzorgde, en bij “Is It Any Wonder?” verliet Durand Jones zelfs even het podium om hem zijn momentje te geven. Ook tussen de bandleden onderling bestaat dus een wederzijds respect, want Durand Jones werd even later teruggeroepen als ‘the star of the evening’.
Er kropen heel wat verschillende dynamieken in de set die Durand Jones hier gisteren serveerde. Het ging van heel groovy naar heel liefdevol en smooth tot zelfs erg dansbaar. Elk blonken ze uit in een eigen sterkte, al neigde het bij momenten toch iets te veel naar de trage kant, waardoor het tempo wat uit de set verdween. Maar eens we dan weer de bijna eeuwige smile op het gezicht van Durand Jones zagen verschijnen, vergaten we dat maar al te graag. Hij verleidde ons zonder dat we het zelf beseften en bediende ons als popjes. Zonder dat we het in de gaten hadden, zaten we mee te brullen om zijn bandleden aan te moedigen, en haalden we ook onze innerlijke James Brown schreeuw boven. Dit alles kwam doordat alles en iedereen hier met respect en liefde werd behandeld, iets wat ze op het eind van de set nog eens benadrukten door de actua en het fascisme aan te halen.
Dat einde was er één dat alle kanten uitschoot. Met “Groovy Babe” gaf Durand Jones drie van zijn bandleden een klein momentje. De twee blazers mochten eens goed doorblazen en ook drummer Aaron Frazer mocht er eens ferm op doormeppen. Maar ook in de bisronde werd niemand gespaard, en dus kregen we de ganse groep van The Dip nog eens op het podium. Samen brachten ze “I Shall Be Released” van The Band, en we werden meer dan vrijgelaten. Iedereen liet nog eens zijn dansbenen spreken. Een plezant einde dat niemand onberoerd liet.
Durand Jones bracht in de Botanique een uitermate boeiende set, waarin alles zat wat je verwacht van een soulshow. Goeie covers, uitstekende vocale uithalen en natuurlijk alle liefde die we maar wensen kunnen. We hoeven de komende week niet meer op date te gaan, want wat Durand Jones ons gisteren gaf, daar kunnen we wel even mee weg. Ons hart en dat van iedereen in de zaal werd gevuld met soul en met respect, en laat net dat zijn wat we tegenwoordig overal nodig hebben. Een streepje Durand Jones voor iedereen in de wereld zou zo goed doen.
Setlist:
Smile
Make A Change
Circles
Don’t You Know
Cruisin’ To The Park
Walk Away
Morning In America
Court Of Love
Can’t Keep My Cool
Apache (The Shadows cover)
(Don’t Worry) If There’s a Hell Below, We’re All Going To Go (Curtis Mayfield cover)
Sea Gets Hotter
True Love
Is It Any Wonder?
Long Way Home
Groovy Babe
Getting In Corners
After All The Lines
I Shall Be Released (The Band cover)
