Sasha Ring en zijn kompanen deden gisteren een uitverkochte Roma aan. Volgens de Duitser was het de eerste keer dat hij voor ons speelde, misschien had hij het over Antwerpen? Zijn vorige passage in de Brusselse AB werd erg gesmaakt, dus de verwachtingen lagen hoog. Ook nu weer oversteeg Apparat de conventies van elektronische muziek. Na twintig jaar blijft hij een open en nieuwsgierige kunstenaar, die voortdurend nieuw muzikaal terrein verkent.
Begin dit jaar bracht Apparat, twee jaar na de (voorlopige) split van Moderat, zijn zesde langspeler LP5 (de logica zelve) uit. Deze werd lovend onthaald, ook door ons. Solo kan Ring geheel zijn eigen universum creëren. De straffere beats van bij Moderat laat hij achterwege en solo klinkt hij, mede door zijn kenmerkende stemgeluid, nog intiemer. Live komt alles tot leven met vier extra getalenteerde (multi-)instrumentalisten. Met zijn vijven proberen ze Apparats gevoelige elektronica een extra livedimensie te geven.
Het voorprogramma werd voorzien door de Berlijnse producer Phon.o. Als sinds de vroege jaren negentig zijn hij en Apparat vrienden, toen ze samen verhuisden naar Berlijn. Hier vonden ze beiden hun weg in de elektronische muziekscène. Phon.o stond alleen met zijn apparatuur op het podium, met een enkele blauwe spot op hem gericht. Een half uur lang bevond hij zich in zijn muzikale universum, maar het publiek wou niet mee. Op de stille momenten hoorde je de Roma doorbabbelen. Het was duidelijk dat de meesten hier maar voor één ding waren.
Apparats opener “Dawan” kreeg de zaal wel volledig stil. We kregen vooral nummers uit zijn nieuwste plaat te horen. Met vier livemuzikanten tastte Ring de grenzen van de elektronica af. Door de inbreng van live-instrumenten als trombone, cello en viool en Sasha’s welbekende betoverende stem kreeg zijn muziek een schoonheid, een emotie. Op de drummer na wisselde iedereen zo eens van instrument. Gedurende het concert bleef het publiek ingetogen meeluisteren; elke crescendo, elke climax was genieten. Telkens kon er een welgemeend, doch bescheiden applaus van af.
‘Eins. Zwei. Eins, zwei, drei, vier!’ riep de cellist en het wondere “Caronate” werd ingezet. Apparat betoverde. Toch voelde er iets wrang aan. Apparats muziek werd wondermooi gebracht, maar er was weinig ruimte voor improvisatie. Elk lied was meeslepend, maar wanneer het eindigde kwam er ook een leegte, waardoor de sfeer telkens weer bij elk nummer moest worden opgebouwd.
Desalniettemin kreeg Apparat de Roma mee, en smeekte het om een bisronde. Als laatste werd “Black Water” ingezet, op het geluid van een druilerige herfstbui. Wanneer bij het eind van het nummer de regengeluiden terugkeerden, druppelden Sascha’s bandleden van het podium. Enkel hij en de toetsenist bleven over. Het zat erop.
